بر اسا س یافته های این پژوهش مشخص شد که درمان شناختی مبتنی بر حضور ذهن بر روی آماج های درمان ( شدت افسردگی،نشخوار فکری و باور های فراشختی ) موثر بوده است. اما تاثیر قابل توجهی برای علائم روانپزشکی همبود و باقیمانده در بیماران افسرده مشاهده نشد. نتایج این پژوهش نشان داد که روش شناختی مبتنی بر حضور ذهن و در بنیان آن حضور ذهن قابلیت به کارگیری در قالب رواندرمانی انفرادی دارد.