الگوریتم جستجوی کوانتومی که توسط گراور در سال 1996 برای اولین بار ارائه شد، توانست یک گزینه ی مشخص را در o(?n)مرحله در میان n گزینه که در آن اطلاعات به صورت نامرتب ذخیره شده است، پیدا کند که در مقایسه با مورد کلاسیکی که در n?2 مرحله بود سریع تر است. بعدها ثابت شد که نمی توان الگوریتم کوانتومی که از این سریع تر باشد، نوشت. با این حال برای افزایش دقت در الگوریتم جستجو تلاشهای بسیاری کردند تا احتمال رسیدن به جواب بعد از اندازه گیری بیشتر و بیشتر شود. در سال 2004، احمد یونس الگوریتمی برای جستجوی کوانتومی پیشنهاد کرد که توانست با تغییراتی در روش گراور، این الگوریتم را بهینه کند. با اضافه کردن یک کیوبیت هدف به الگوریتم احمد یونس، الگوریتم جدیدی تشکیل می شود و یک درهم‎تنیدگی بین کیوبیت هدف و دیگر کیوبیت های سیستم برقرار می گردد. این کیوبیت هدف جدید باعث افزایش زیرفضاهای جواب از دو زیر فضا به چهار زیر فضا و در نتیجه باعث افزایش احتمال دست یابی به جواب می شود و می بینیم که در این حالت احتمالات نسبت به الگوریتم احمد یونس موفقیت بیشتری پیدا می کند. با تعمیم این مورد نشان می دهیم که این الگوریتم در نقاطی که 9/(10 ) ،m/n = 6/10,7/10,8/10, ، حداکثر احتمال موفقیت آن از الگوریتم احمد یونس بیشتر است