اقتصاد ایران در خلال چهار 80-50، دوره های تورمی و رکودی متعددی را تجربه کرده است. بنابراین، بهبود موارد فوق، از جمله مهم ترین اهداف برنامه ریزان و سیاستگذاران اقتصادی کشور محسوب می شود. در این خصوص امکان ارتباط تورم ورشد اقتصادی از اهمیت ویژه ای برخوردار است. یک رابطه جانشینی بین متغییرهای فوق به معنی از دست رفتن منابعی است که به منظور بهبود یکی از دو متغیر فوق هزینه شده است. از مطالعه ادبیات نظری رشد اقتصادی و تورم به خوبی مشاهده می شود که بین اقتصاددان ها در این خصوص اتفاق نظر وجود ندارد. شواهد تجربی نیز نتایج مشابهی ارائه نمی کند. برخی تحقیقات اخیر روی اثرات آستانه ای در رابطه بین تورم و رشد تولید متمرکز گردیده اند. در این پژوهش ها، برآورد نرخ تورمی است که به ازای آن تأثیر تورم بر رشد معکوس، تشدید و یا تضعیف می شود. در پژوهش حاضر اثرات آستانه ای در ارتباط تورم و رشد اقتصادی در ایران مورد بررسی قرار گرفته است. برای این منظور ابتدا ایستایی سری زمانی متغیرهای نرخ تورم و رشد تولید ناخالص داخلی (1338-1385) به روش فیلیپس پرون و دیکی فولر تعمیم یافته مورد آزمون قرار گرفت. بر اساس نتایج بدست آمده، متغیرهای فوق در سطح پایا می باشند. در این پژوهش، آزمون سببی گرنجر نشان داد که رابطه سببی یک سویه و معنادار از تورم به رشد اقتصادی در ایران وجود دارد. براساس نتایج حاصل از تخمین الگوی بلند مدت، به ازای یک درصد افزایش نرخ تورم، نرخ رشد افتصادی به طور متوسط به میزان 18/0 کاهش می یابد. سطح آستانه ای اثرات تورم بر رشد اقتصادی ایران 16-17 درصد برآورد گردیده است که به ازای نرخ تورمی بالاتر از این سطح، اثرات غیر مستقیم ( کاهنده) تورم بر رشد اقتصادی تشدید خواهد شد.