در سیستم های موجودی کلاسیک همواره فرض بر این بوده است که خرده فروش به محض دریافت کالا اقدام به پرداخت هزینه خرید کالا می نماید. در حالیکه در واقعیت ممکن است تأمین کننده به خرده فروش مدت زمان معینی را به منظور بازپرداخت بدهی ارایه کند. این شیوه معامله که به معامله اعتباری معروف است، به عنوان سیاست تشویقی جهت جذب مشتریان بیشتر از سوی تأمین کنندگان اعمال می شود. نکته قابل توجه این است که خرده فروش می تواند در هر زمان از دوره اعتباری تخصیص یافته اش اقدام به بازپرداخت بدهی خود نماید و هیچ گونه بهره اضافه نپردازد. همانگونه که واضح است اعمال معامله اعتباری هزینه های سیستم موجودی را دستخوش تغییر می کند و روابط کلاسیک در این سیستم ها صادق نیست. بنابراین هزینه های هر سیستم موجودی و سیاست بهینه آنها بایستی مجدداً محاسبه شوند. این پژوهش به بررسی زنجیره تأمین دوسطحی می پردازد که شامل یک تأمین کننده و یک خرده فروش بوده و در آن تأمین کننده از سیاست معامله اعتباری استفاده می نماید. سیاست بهینه موجودی برای هر یک از اعضا زنجیره تعیین و متوسط هزینه های یکپارچه زنجیره تأمین محاسبه شده است. در زنجیره تأمین مورد مطالعه، تأمین کننده و خرده فروش از سیاست موجودی پایه استفاده می کنند. یکی دیگر از ویژگی های متمایزکننده این تحقیق، احتمالی بودن تقاضای ورودی به سیستم است. با توجه به اینکه در واقعیت تقاضای زنجیره تأمین قطعی نبوده، در این پژوهش سعی شده است تا با در نظر گرفتن تقاضای پواسون، مسأله به واقعیت نزدیک تر شود. این تحقیق به ارایه دو مدل اساسی می پردازد که در اولی معامله اعتباری به صورت تک سطحی استفاده می شود و در مدل دوم معامله اعتباری در دو سطح در زنجیره تأمین استفاده می شود. برای هر یک از مدل های ارایه شده، تحلیل نتایج عددی حل مسأله ارایه شده است. نتایج عددی نشان داد که افزایش طول دوره اعتبار سبب کاهش هزینه های زنجیره تأمین می شود اما اثری بر سطوح بهینه موجودی ندارد. همچنین افزایش مدت زمان تحویل کالای خرده فروش سبب افزایش سطوح بهینه موجودی و افزایش هزینه های زنجیره تأمین می شود.