مقدمه: عملکرد تعادلی خوب برای انجام فعالیت های روزمره زندگی، امری ضروری است و اهمیت آن در سالمندان به دلیل پیشگیری از افتادن برجسته تر می باشد. لذا هدف از مطالعه حاضر، بررسی تغییرات وابسته به سن در نیازهای توجهی کنترل وضعیتی در سالمندان و جوانان سالم می باشد. روش: مطالعه حاضر در 20 فرد جوان (29/2 ± 75/22 سال) و 20 فرد سالمند (16/4 ± 1/65) انجام شد. تکلیف تعادلی ایستادن روی یک پا تحت سه وضعیت حسی متفاوت (در حضور بینایی و در غیاب بینایی/ روی سطح سخت، و در غیاب بینایی/ روی سطح فوم) به عنوان تکلیف اولیه، و تکلیف ادبال به عنوان تکلیف ثانویه، به تنهایی و همزمان با هم، مورد استفاده قرار گرفتند. آزمون آنالیز واریانس یکطرفه ، آزمون تی زوجی و نیز آزمون تی مستقل، برای تحلیل داده ها بکار برده شد. نتایج: نتایج حاکی از تفاوت معنادار میان جوانان و سالمندان در تکالیف واحد و دوگانه تعادلی و نیز در شرایط حسی مختلف بود. به علاوه زمان واکنش سالمندان در شرایط انجام تکلیف شناختی به تنهایی، نیز افزایش معناداری را در مقایسه با جوانان نشان داد ؛ ولیکن تفاوتی میان جوانان و سالمندان در تکلیف شناختی هنگام انجام همزمان با تکلیف تعادلی مشاهده نگردید. نتیجه گیری: نتایج نشان داد که تکلیف ایستادن روی یک پا، قادر به تعیین افت سنی در توانایی های تعادلی می باشد و از آن می توان در محیط های کلینیکی استفاده نمود. به علاوه، کاهش در توانایی های تعادلی در نتیجه کاهش درون دادهای حسی، با افزایش سن، حاکی از نقش مهم سیستم حسی در کنترل وضعیتی و خضوصا در سالمندان می باشد. بالا بودن سطح دشواری تکلیف ایستادن روی یک پا، به ویژه در سالمندان نشان داد که افزودن تکلیف شناختی ساده و یا نسبتا ساده نمی تواند مخاطره تعادلی بیشتری ایجاد کند.