حرکات شدید زلزله در مناطق زلزله خیز باعث ایجاد سطوح غیرقابل قبولی از صدمات در ساختمانهای بتن آرمه موجود می گردد. ساختمانهای قدیمی تنها براساس بارهای قائم طراحی می شدند که این امر باعث فقدان شکل پذیری و مقاومت و در نهایت مکانیزم خرابی ساختمان می گردد. تحت این شرایط رفتار "ستون ضعیف-تیر قوی" بر ساختمان حاکم گشته و می تواند منجر به تشکیل مفاصل پلاستیک موضعی در ستونها شود و مقاوم سازی را اجتناب ناپذیر سازد. تحقیقات بسیاری انجام گرفته تا این گونه ضعف ها را در چنین ساختمانهایی بر طرف سازد. بدین منظور استفاده از مواد کامپوزیتی موسوم به frp و سیستم های مهاربندی برای تقویت ساختمانهای بتن آرمه پیشنهاد شده است. این تحقیقات نشان داده اند که اینگونه مواد می توانند عملکرد ساختمانها را بهبود بخشند. در این پایان نامه این دو روش مقاوم سازی در ساختمانهای موجود مورد بررسی قرار گرفته است. بدین منظور، اتصال خارجی از یک ساختمان هشت طبقه بتنی که تحت بارهای افزایشی مورد آزمایش قرار گرفته بود در نرم افزار المان محدود abaqus قبل و بعد از تقویت جان اتصال بوسیله لایه های cfrp و با در نظر گرفتن اثر نرم شوندگی ثانویه بتن مدل گردید. پس از آنالیز، نتایج حاصل از نرم افزار تطابق خوبی با نتایج و مشاهدات آزمایشگاهی نشان دادند. سپس منحنی های ممان-دوران اتصال از نرم افزار استخراج گردید و ضریب رفتار ساختمان هشت طبقه بوسیله آنالیز فشار افزون، که توسط نرم افزار sap2000 انجام پذیرفت، بدست آمد. در مطالعه ای دیگر، رفتار لرزه ای یک قاب بتنی که یکبار بوسیله لایه های frp و بار دیگر توسط مهاربندی های فولادی تقویت شده بود ارزیابی گردید. این تکنیک های تقویت در ارتفاع های مختلف و برای بررسی عملکرد هایی همچون شکل پذیری، ضریب رفتار و نقطه عملکردی مورد بررسی قرار گرفت و در نهایت ی مقایسه ای بین تکنیک های تقویت بوسیله کامپوزیتهای frp با سیستم مهاربندی صورت پذیرفت. نتایج نشان دادند که این دو روش تقویت می تواند محل تشکیل مفاصل پلاستیک را از بر ستون به داخل تیر انتقال داده و در نتیجه عملکرد ساختمانها را در حین وقوع زلزله بهبود ببخشند.