مقیاس شدت زمین لرزه یکی از مشخصه های شتاب نگاشت ها می باشد که شدت یک زلزله را تعیین می کند و برای بررسی عملکرد سازه ها و مقیاس بندی شتاب نگاشت ها مورد استفاده قرار می گیرد. در این پایان نامه دو مقیاس شدت زمین لرزه ی اسکالر و یک مقیاس شدت زمین لرزه ی برداری معرفی خواهند شد که به ترتیب عبارتند از : 1) تغییرمکان طیفی غیرارتجاعی (sdi)، 2) مقیاس در نظرگیرنده ی مد دوم و اثرات غیرارتجاعی (im1i&2e) و 3) مقیاس متشکل از دو پارامتر شبه شتاب طیفی در دوره ی تناوب اول (sa(t1)) و نسبت شبه شتاب طیفی در یک دوره ی تناوب دلخواه به sa(t1) (rt1,t2). در این نوشتار به بررسی کفایت و کارآیی مقیاس های شدت زمین لرزه ی مذکور در پیش بینی پاسخ سازه های نزدیک گسل پرداخته خواهد شد. هدف اصلی این پایان نامه، ارزیابی کفایت وکارآیی مقیاس های شدت زمین لرزه نسبت به پارامترهای بزرگی زمین لرزه (m)، فاصله تا گسل (r)، پارامترهای نزدیک گسل ( یا ) و دوره ی تناوب ضربه ی سرعت (tp) برای پاسخ های سازه ای مدل های ساختمانی فولادی و بتنی با تعداد طبقات و سیستم های قابی متفاوت است. همچنین تغییرمکان نسبی میان طبقاتی بیشینه ( ) و شتاب کف بیشینه ( ) به عنوان پاسخ های سازه ای در نظر گرفته می شوند. پس از انتخاب شتاب نگاشت ها، مولفه ی عمود بر گسل آن ها محاسبه می شود؛ سپس این مولفه ها روی مدل های دوبعدی سازه ها اثر داده می شوند و پاسخ های آن ها با استفاده از تحلیل های تاریخچه زمانی غیرخطی محاسبه می شوند. پس از محاسبه ی مقیاس های شدت زمین لرزه برای هر رکورد، برای بررسی کارآیی و کفایت هر کدام از این مقیاس ها از تحلیل های رگرسیون استفاده می شود. با توجه به نتایج حاصله مشاهده شده است که sdi نسبت به im1i&2e وضعیت بهتری دارد، ولی برای افزایش دقت بهتر است با پارامتر دیگری مورد استفاده قرار گیرد. همچنین مشاهده شد که مقیاس شدت زمین لرزه ی برداری برای سازه های فولادی مناسب بوده ولی برای سازه های بتنی فقط با در نظر گرفتن پاسخ کفایت و کارآیی لازم را برآورده می کند.