ایلات و عشایر همواره نقشی مهم و تأثیر گذار در روند تاریخی کشور ما داشته اند لذا اغلب سلسله هایی که بعد از اسلام بر ایران مسلط شدند، منشأ ایلی داشته اند. ایلات نه تنها تکیه گاه اصلی این حکومت ها در زمینه نظامی و سیاسی محسوب می شدند بلکه رابطه آنها با دولت مرکزی عاملی تعیین کننده در سرنوشت حکومت ها، محسوب می شد. در دوره افشاریه با توجه به اینکه ایلات در شکل گیری و ساختار نظامی این دولت نقش موثری داشتند و از سوی دیگر دارای روحیه استقلال طلبی بودند، رابطه نادرشاه افشار و جانشینانش با ایلات از موضوعات شایان توجه می باشد. نادرشاه در وهله اول می خواست ایلاتی را که از زمان سقوط صفوی در حالت خودسری و استقلال به سر می بردند، مطیع کرده و از توان نظامی آنها برای دست یابی به اهداف خود استفاده کند لذا بخشی قابل توجهی از دوران او مصروف مطیع کردن ایلات در بخش های مختلف ایران شد. او در وهله دوم در پی آن بود که به شکل های مختلف، توان نظامی ایلات را از بین برده و مانع بروز شورش در میان آنها شود به همین دلیل او در فرصت های مقتضی بخش هایی از ایلات بزرگ کشور را از موطن اصلی خود به مناطق دیگر به ویژه خراسان، کوچ داد تا به راحتی آنها را تحت نظر داشته باشد. جانشینان نادر به علت درگیری های خود برای رسیدن به قدرت به این سیاست نپرداختند، بیشتر ایل هایی، هم که نادرشاه با صرف هزینه های زیاد کوچانده بود، بعد از مرگ او به سرزمین های خود بازگشتند.