هدف از این تحقیق بررسی اثر تمرین قدرتی و استقامتی بر تعادل ایستا، پویا و کیفیت زندگی سالمندان بود. پس از تعیین سطح سلامتی و فعالیت بدنی36 نفراز سالمندان شهر تهران، به سه گروه همسان تمرین قدرتی (12نفر)، تمرین استقامتی (12نفر) و گروه کنترل (12نفر) تقسیم شدند. گروه تمرین قدرتی و استقامتی به مدت هشت هفته، هفته ای دو جلسه تمرینات را انجام داده و گروه کنترل نیز در این مدت به فعالیتهای روزمره و سابق خود پرداختند. قدرت عضلانی (دستگاهschnell )، تعادل ایستا (آزمون شارپندرمبرگ)، تعادل پویا (آزمون زمان بلند شدن و رفتن) وکیفیت زندگی (پرسشنامه 36 sf) قبل و بعد از دوره تمرینی اندازه گیری شد. از آزمونهای هموژینیتی واریانسها برای نرمال بودن نمونه آماری، روش آماری anova برای مقایسه مقادیر قبل و بعد از مداخله بین گروهها، از آزمون t برای مقایسه زوجی هر گروه با خودش و از آزمون اندازه گیری مکرر جهت یافتن تغییرات در طول زمان بین سه گروه استفاده شد. نتایج نشان داد که تمرین قدرتی تاثیر مثبت و نزدیک به معنی داری بر تعادل ایستا با چشمان باز دارد (6p?0/0). تمرین استقامتی نیز تاثیر معنی-داری بر این شاخص داشت (p?0/05) بطوریکه تغییرات در جهت کاهش تعادل ایستا با چشمان باز در این گروه بود. بین دو روش تمرینی اختلاف معنی دار مشاهده شد (p?0/05). در شاخص تعادل ایستا با چشمان بسته و تعادل پویا درون گروهها و بین گروهها اختلاف معنی دار آماری مشاهده نشد (p?0/05). کیفیت زندگی در هشت جنبه در دو گروه تمرین قدرتی و استقامتی تفاوت معنی دار آماری را نشان نداد (p?0/05). در نتیجه باید گفت در بخش تعادل ایستا با چشمان باز تمرین قدرتی تاثیر مثبت و تمرین استقامتی تاثیر منفی دارد. در بخش تعادل ایستا باچشمان بسته و تعادل پویا دو روش تمرینی بی تاثیر و مزیتی نسبت به یکدیگر ندارند. دو روش تمرینی در بخش کیفیت زندگی نیز نتوانستند تاثیر معنی داری داشته باشند.