بخش بندی تصویر از جمله مهمترین زمینه های تحقیقاتی در علم پردازش تصویر میباشد که تاکنون روشهای زیادی به این منظور معرفی شده اند. در حالت کلی منظور از بخش بندی تصویر جداسازی قسمتهای مختلف تصویر در داخل نواحی با معنا می باشد. روشهای مختلفی برای بخش بندی تصویر ارائه شده است. یکی از روشهای بخش بندی تصویر، مدلهای کانتور فعال می باشند که به طور گسترده با نام مارها شناخته میشوند. به طور خلاصه، یک کانتور فعال، یک منحنی پویا و دینامیکی می باشد که می تواند با استفاده از مینیمم ساختن انرژی خود بر روی مرزهای یک شیء مستقر گردد. کانتورهای فعال نسبت به دیگر روشهای بخش بندی از قبیل لبه یابی، روشهای آستانه ای و رشد ناحیه دارای مزایایی می باشد. کانتورهای بر مبنای ناحیه را می توان در دو کلاس مهم طبقه بندی نمود: مدلهای بر مبنای لبه و مدلهای بر مبنای ناحیه. مدلهای بر مبنای لبه از اطلاعات لبه برای اینکه کانتور فعال به سمت مرزهای شیء جذب شوند استفاده می کنند. در این مدلها انرژی فانکشنال دارای دو ترم می باشد: انرژی داخلی، انرژی خارجی. روشهای مختلفی برای مینیمم سازی انرژی فانکشنال ارائه گردیده است، از قبیل روش تفاضل محدود و روش اجزاء محدود. در این مورد، در این پایان نامه، ما یک راه حل جدیدی را برای مینیمم سازی انرژی فانکشنال ارائه کرده ایم. نام این روش، روش avk می باشد. مدلهای بر مبنای ناحیه، به سمت هدف با استفاده از یک توصیفگر ناحیه معین که ناحیه مورد نظر را مشخص می کند نشانه می روند. به هر حال، مدلهای کانتور فعال بر مبنای ناحیه رایج، به همگن بودن شدت روشنایی در هر یک از نواحی که بخش بندی می شوند استناد می کنند. در این پایان نامه، ما این نوع از کانتور فعال را برای استخراج چاله های خورشیدی که از ماهواره دریافت شده اند اعمال کرده ایم. به دلیل اینکه این تصاویر دارای ابعاد بزرگ می باشند، از دو تکنیک برای بالا بردن روند اجرای الگوریتم استفاده کرده ایم: باند باریک، روند مقداردهی مجدد اولیه. همچنین این دو تکنیک به دیگر کانتورهای بر مبنای ناحیه اعمال گردید که در آنجا نیز سبب بالاتر رفتن روند اجرای الگوریتم برای تصاویر با ابعاد بزرگ گردید.

مقدمه: بیماران ضایعه نخاعی قادر به انجام فعالیتهای مرتبط با راه رفتن همچون جدا شدن پا از زمین و انجام حرکات مچ نمی باشند. تحقیق حاضر با هدف بررسی تاثیر دو نوع ارتز متداول بر پارامترهای راه رفتن در این افراد انجام شده است. روش بررسی: در این تحقیق تعداد 5 بیمار با ضایعه ناکامل نخاعی با سن 68/8±28 سال، وزن 40/7±68 کیلوگرم و قد 07/0± 69/1 متر وارد مطالعه شده اند. در ابتدا برای هر یک از بیماران یک جفت ارتز afo از نوع مفصلدار و یک جفت ارتز afo از نوع بدون مفصل با استفاده از روش قالبگیری تهیه شد. هر یک از بیماران در سه وضعیت با ارتز مفصلدار، بدون مفصل و بدون ارتز مورد ارزیابی آنالیز راه رفتن قرار گرفته و نتایج ( نحوه آنالیز داده های وایکن و تبدیل آن) آنها برای تحلیل آماری وارد نرم افزار spss 16 شد. تحلیلهای آماری شامل اسمیرنوف-کولموگروف، repeated measured anova بودند. نتایج: ارتزهای بدون مفصل می توانند به طور معناداری میزان طول گام ، طول قدم و دامنه حرکتی مچ پا را برای این بیماران نسبت به حالت بدون ارتز افزایش دهند(p<0.05). ارتز afo مفصلدار نتوانسته است میزان پارامترهای مذکور را از نظر آماری بهبود دهد(p<0.05). ارتز های afo از هر دو نوع مفصلدار و بدون مفصل نتوانستند در بهبودی تعداد گام در دقیقه در این بیماران موثر باشند. نتیجه گیری: ارتزهای afo بدون مفصل می توانند در بهبودی پارامترهای راه رفتن در بیماران ضایعه نخاعی غیر کامل موثر باشند. کلمات کلیدی: قطع نخاع، ارتز afo مفصلدار، ارتز afo بدون مفصل و پارامترهای راه رفتن.

هدف از انجام این تحقیق مقایسه پرخاشگری ورزشکاران نوجوان و بزرگسال رشته های تیمی و انفرادی می باشد. بدین منظور4 تیم به تعداد 97 نفر به روش نمونه گیری دردسترس انتخاب گردیدند. نمونه ها را کل اعضای تیم های منتخب رشته های گروهی (والیبال- فوتبال )و انفرادی (جودو- ووشو) تشکیل دادند.در این تحقیق از پرسشنامه پرخاشگری که به وسیله بردمیر در سال 1983 ساخته شده و دارای 30 پرسش است استفاده شد و در مقیاس 4 ارزشی از مخالفم تا کاملا موافقم اندازه گیری شدند.این پرسشنامه دارای سه زیر مقیاس پرخاشگری خصمانه،پرخاشگری ابزاری وپرخاشگری کلی میباشد. پایایی پرسشنامه بردمیر 86/. بدست آمده است. پس از آمار توصیفی ، آزمون کلموگروف اسمیرنف برای تعیین نرمال بودن داده ها و در آمار استنباطی از آزمون تجزیه و تحلیل (مآنوا) در سطح آلفای (05/0) استفاده شد. نتایج حاصل از تحقیق نشان داد بین پرخاشگری ورزشکاران بزرگسال و نوجوان رشته های تیمی و انفرادی تفاوت معنی داری وجود دارد بطوریکه پرخاشگری ورزشکاران نوجوان بیشتر از بزرگسالان وپرخاشگری ورزشکاران رشته های تیمی بیشتر از ورزشکاران رشته های انفرادی است، همچنین پرخاشگری نوجوانانی که بصورت تیمی و انفرادی فعالیت دارند از بزرگسالان تیمی و انفرادی بیشتر است . در مقایسه پرخاشگری ورزشکاران بزرگسال تیمی و انفرادی ورزشکاران رشته های تیمی پرخاشگری بیشتری داشتند اما در مقایسه ورزشکاران نوجوان تیمی و انفرادی ورزشکاران رشته های انفرادی پرخاشگری بیشتری از خود نشان دادند. واژه های کلیدی : پرخاشگری خصمانه، پرخاشگری ابزاری، پرخاشگری کلی