لطائف التفسیر که به سال 519 هجری قمری به رشته تحریر درآمده ، از میراثهای ارزشمند فرهنگ اسلامی و زبان وادب پارسی است ؛ و غنای زبانی حوزه آن ، فرارود (ماوراءالنهر) ، به گونه ای است که قدیمترین نمونه های زبانی ادب پارسی را در برمی گیرد . « قدمت » ، «دوره » ، « زبان » و « سبک » این متن هرکدام به تنهایی عاملی است درخور برای جلب نظر پژوهشگران حوزه های مطالعات تاریخ زبان پارسی ، سبک شناسی ، تاریخ ترجمه از عربی به پارسی ، ودیگرجنبه های زبانی نظیرساخت واژه وشیوه نگارش و رسم الخط . این تفسیراز نظر قدمت تاریخی چهارمین تفسیرکامل و جامع قرآن کریم است که تاکنون شناخته وشناسانده شده است و بعد از تفسیرهای طبری ، تاج التراجم و سورآبادی قرار می گیرد. علاوه بر زبان مولف که با برخورداری از امتیازهای نثر زمان خود اثری چشمگیر آفریده ، اصطلاحات و واژگان خاص این متن منبع سرشاری است درشناخت واژگان حوزه فرارود . همچنین روش دقیق و نظام مند مفسر در ارائه تفسیر و احاطه علمی وی برمسائل فقهی وکلامی ، واستنباط احکام شرعی از ادله قرآنی و روایی ، ونیز آگاهی ایشان از آراء اندیشمندان ماوراءالنهر و خراسان ، و اشارات ایشان به دیدگاههای حکما وعرفا از امتیازات دیگری است که می توان برای این تفسیر برشمرد.