جنس داغداغان (celtis) از راسته urticales و متعلق به خانواده ulmaceae- celtidaceaeمی باشد که از دیدگاه اکولوژیکی دارای ارزش فراوانی بوده و درسلسله جبال البرز و زاگرس پراکنش دارد. از گونه های داغداغان علاوه بر تولید چوب صنعتی، برای حفاظت آب و خاک، جنگلداری شهری و جذب حیات وحش نیز استفاده می شود. وجود شباهت های مورفولوژیکی زیاد و عدم مطالعه جامع صفات، سبب بروز ابهاماتی در رده بندی این جنس گردیده است . تحقیق حاضر با مطالعه تعداد نمونه هرباریومی بیشتر و دقیق تر در هرباریوم مرکزی ایران( tari)، چهار گونه نامبرده شده از جنس داغداغان (celtis australis l., c. caucasica willd, c. glabrata stev ex planch, c. tournefortii lam) در فلور مربوط به خانواده نارون را مورد مطالعه بیوسیستماتیک قرار داده است. در این راستا صفات ماکرو و میکرو مورفولوژیکی برگ و میوه به انضمام مطالعه دانه گرده مورد ارزیابی قرار گرفت. به منظور مطالعه صفات برگ و میوه از استریومیکروسکوپ و میکروسکوپ الکترونی (sem) استفاده شد. ارزیابی دانه گرده طبق روش استولیز و مشاهده با میکروسکوپ نوری و همچنین میکروسکوپ الکترونی انجام شد. نتایج حاکی از آن است که صفات ماکرو و میکرو مورفولوژیکی آندوکارپ میوه به همراه صفت حضور و عدم حضور کرک در سطح رویین و زیرین برگ بهترین صفات تشخیصی در این جنس هستند ولی جدایی دو گونه c. caucasica و c. tournefortii در فلور نارون را تایید نمی کند. در مطالعه دانه گرده دو نوع دانه گرده شناسایی شد. به طور کلی نتایج تحقیق حاضر کلید شناسایی ارائه شده در فلور نارون را بطور کامل مورد بازنگری قرار داده است و دو گونه c. caucasica و c. tournefortii به عنوان مترادف معرفی می گردد.

تحقیق حاضر در دو فاز جداگانه طرح ریزی شد بطوری که در فاز نخست ژرم پلاسم تلکا (pyrus boisseriana buhse.) از سه جمعیت ارتفاعی در یک اکوسیستم جنگلی جمع آوری و در یک آزمایش گلخانه ایی پتانسیل مقاومت آنها به خشکی بر اساس پارامترهای رشد، فیزیولوژی و بیوشیمیایی آزمایش و مورد مقایسه قرار گرفت. در فاز دوم سعی شد با بهره گیری از خصوصیات منحصر به فرد نانوذرات سیلیکون و دی اکسید تیتانیوم در جهت تعدیل اثرات مخرب خشکی بر نهال های گلابی وحشی تحت خشکی استفاده شود. در فاز اول، نهال های تولید شده از سه جمعیت از ارتفاع 1000، 1300 و 1600 متر از سطح دریا با اعمال قطع آبیاری تحت تیمار خشکی قرار گرفت. نتایج نشان داد که اگرچه پارامترهای فتوسنتز در هر سه جمعیت با افزایش شدت خشکی کاهش یافته و بعد از آبیاری مجدد بازیابی می شود ولی عملکرد جمعیت 1000 بهتر بود. عدم کاهش معنی دار در زی توده ریشه، ساقه و برگ در جمعیت 1000 ثبت نشد. ارزیابی پتانسیل آبی روند مشابهی را در هر سه جمعیت نشان داد. در هر سه جمعیت محتوی نسبی رطوبت برگ و میزان نشت الکترولیت تحت تاثیر تنش خشکی قرار گرفته ولی بعد از آبیاری مجدد به میزان قابل توجهی بازیابی شد. افزایش میزان کارتنوئید و پرولین یکی از ساز و کارهای این گونه برای مقابله با خشکی است. عدم تغییر معنی دار در میزان مالون دی آلدئید، پراکسید هیدروژن و کربوهیدرات های محلول حاکی از آن است که تنش اکسیدانیو در طول 18 روز مدیریت شده است. بنظر می رسد که جمعیت 1000 به واسطه عملکرد نسبی بهتر از لحاظ فعالیت-های فتوسنتزی و عدم کاهش زی توده گیاه نسبت به جمعیت های دیگر در پاسخ به خشکی عملکرد بهتری داشته است. فاز دوم تیمارهای کوددهی شامل غلظت های 0، 10، 100، 500 و 1000 میلی گرم در لیتر و تیمارهای اسپری کردن شامل غلظت های 0، 20، 40، 80 و 100 ppm از هر دو نانوذره بر نهال ها اعمال و تنش قطع آبیاری اعمال شد. نتایج حاکی از آن است که اسپری نانوذرات تیتانیوم تاثیرات بهبودی بهتری بر عملکرد فتوسنتز نهال ها تحت تنش خشکی دارد. نتایج آزمون دانکن حاکی از آن است که کمترین مقدار پتانسیل آبی متعلق به نهال های شاهد است که هیچ گونه نانوذراتی بر آنها اعمال نشده در حالی که با اعمال نانوذرات پتانسیل آبی نهال های تحت تنش خشکی بطور معنی داری بهبود یافته است. تاثیر نانوذرات سیلیکون بر مقدار محتوی نسبی رطوبت چشمگیرتر بود. در تمامی تیمارهای اعمال شده از نانوذرات میزان نشت الکترولیت بطور معنی داری کاهش یافت. بارزترین تاثیر تیمارهای نانوذرات در سطح تخصیص زی توده، در زی توده ریشه مشاهده شد. بیشترین میزان پرولین به واسطه تیمار کوددهی نانوتیتانیوم 500 میلی گرم در لیتر ایجاد شد. اعمال تیمارهای نانوذرات بر نهال های تحت خشکی موجب تغییر در آنزیم های پراکسیداز و کاتالاز شد. جذب برخی عناصر مورد نیاز نهال ها با اعمال نانوذرات تسهیل یافت. از دیدگاه مقایسه نانوذرات سیلیکون و تیتانیوم، می توان اذعان داشت که نانوذرات تیتانیوم به لحاظ بهبود عملکرد فتوسنتز نهال های گلابی وحشی و تقویت سیستم آنتی اکسیدانتی نسبت به نانوذرات سیلیکون بهتر عمل کرده است.

مدل هیدروترمال تایم با درنظر گیری آستانه های تحمل استرس بذرهای درحال جوانه زنی طراحی شده است. بذر ها تحت پنج شرایط دمایی (10، 15، 20، 25، 30 درجه سانتی گراد) و پنج شرایط تنش خشکی (صفر، 5/0- ، 1- ، 5/1- و 2- مگاپاسکال) قرار داده شدند. دمای بهینه جوانه زنی (to) برای سه گونه سرو خمره ای، سرو نقره ای و زربین به ترتیب 00/0 ± 12/23 و 5/0 ± 23/19 و4/0 ± 05/21 درجه سانتی گراد و دمای پایه مورد نیاز برای جوانه زنی(tb) به ترتیب 2/0 ± 18/8 و 0/0 ± 54/6 و1/0 ± 041/6 به دست آمد. مقدار ثابت آبی زمانی( ?h) برای گونه ی سرو خمره ای 11/0 ± 45/0، سرو نقره ای 11/0 ± 29/0، زربین 03/0 ± 35/0 است. به طور کلی دمای 20 درجه سانتی گراد و پتانسیل آبی صفر مگاپاسکال (شاهد)، و پس از آن پتانسیل آبی 5/0- مگاپاسکال برای جوانه زنی بذر سه گونه ی مورد آزمایش بهتر بود. در هر سه گونه تاثیر همزمان دو فاکتور دما و پتانسیل آبی بر درصد جوانه زنی و میانگین زمان جوانه زنی بذر ها معنی دار است.. مدل رطوبتی - دمایی - زمانی با توجه به معادله ی ?ht=[(?-?b(g))(t-tb)]tg تعیین شد که میزان آن برای سه گونه ی سرو خمره ای، سرو نقره ای و زربین به ترتیب برابر با 1/105 و 3/126 و 8/144 مگاپاسکال درجه سانتی گراد روز (mpa°c.d) بدست آمد.