هدف از این پژوهش تجزیه رشد بهره وری کل عوامل تولید به پیشرفت تکنولوژی و تغییرات کارایی فنی، در ایران است. در جهت دستیابی به این هدف اقدام به برآورد تابع تولید مرزی تصادفی به فرم ترانسلوگ و مدل آثار عدم کارایی کردیم. تابع تولید فوق الذکر با استفاده از داده های سری زمانی سال های 1386-1338 و روش حداکثر درستنمایی (mle) تخمین زده شده است و مدل آثار عدم کارایی با وجود r&d به عنوان عامل موثر بر کارایی تخمین زده شد. نتایج تحقیق نشان می دهد که کارایی فنی علیرغم فراز و نشیب ها در طول دوره مورد بررسی روند صعودی دارد همچنین سهم تغییرات کارایی فنی دررشد بهره وری کل عوامل بیش از پیشرفت تکنولوژی است. رشد بهره وری کل عوامل نیز در اواخر دوره زمانی مورد بررسی بیشتر است.