چکیده اعشی یکی از شاعران بزرگ جاهلی است که دیوان وی به دست ما رسیده و همانند دیگر شاعران جاهلی، برخی در مورد صحت انتساب بسیاری از اشعار به وی تردید نموده اند . وی در همه موضوعات شعری طبع آزمایی کرده است . مدح های او تکسبی بوده و بیشتر در همان مضامین دوره جاهلی سروده شده است . تغزّل های اعشی همچون امرئ القیس بیشتر به جنبه جسمانی معشوق توجه داشته و جانب حیا در آن به فراموشی سپرده شده است . مفاهیم اشعار وی اغلب حسی بوده و بر پایه تشبیه و استعاره و کنایه استوار است . در دیوان وی بسیاری از الفاظ فارسی و رومی و حبشی و ... به کار رفته است که برخی آن را از عیوب قصاید وی می دانند . گفتنی است که موسیقی در شعر او جایگاه بالایی داشته و متکی بر استفاده از الفاظ ساده و اوزان آهنگین است ؛ تا آنجا که وی را صناجه العرب ( چنگی عرب ) نام نهاده اند . اعشی شاعری است که برخی از صنایع بدیعی نیز همچون مراعات نظیر و طباق و جناس و ... در اشعار وی به وفور یافت می شود . وصف خمر یکی از ویژگی های مهم شعر وی بوده و برخی حوادث تاریخی نیز در اشعار وی بازتاب داشته است . وی از دو فن مدح و تغزل بسیار استفاده می کند و رنگ مدنیت در غزل ها و وصف خمر وی بیشتر به چشم می آید . کلمات کلیدی : اعشی ، دوره جاهلی ، شعر ، خمر