سیرتحول گفتار ناسیونالیستی از گفتار بالنسبه منحل کننده خود (self) به سمت گفتار دموکراتیک تر و گشاینده فضا برای ظهور خود (self) تحول یافته است.در این میان گسترش شهر نشینی، تحصیلات ، جهانی شدن و غیره از عوامل عینی قدرتمندی خود (self) در ایران بوده است. این پژوهش به بررسی سه دوره زمانی می پردازد در مرحله نخست ناسیو نالیسم تجدد خواه ناسیونالیسمی است که تازه با مفاهیم مدرن آشنا شده است و از سوی دیگربه دلیل قدرت اتوریته این دوره ناتوان ازدرک جایگاه خود دردوران مدرن است این ناسیونالیسم با شناخت ناپخته خود از جهان پیرامون راه حل را از فرق سر تا نوک پا فرنگی شدن می داند . تعامل خود در این دوره با دیگری ناقص است از این رو خود نمی تواند در این دوره تحول آفرین و سازنده باشد. فضای باز سیاسی ایجاد شده پس از دوران استبداد رضا شاهی نیز نمی تواند برای خود ایرانی ثمربخش باشد این فضا نه تنها نمی تواند زمینه را برای شکل گیری خود مدرن فراهم کند بلکه حتی زمینه جذب بی برنامه و توده ای به آلترناتیو های دیگر را مهیا می کند و در نهایت زمینه ساز خود بدون خود در دوره بعدی می شود مرحله بعدی ناسیونالیسم ایرانی با محوریت دکتر مصدق شکل می گیرد و با کنار رفتن او در محاق می رود از سوی دیگر همین خود ناقص در این دوره از عوامل فروپاشی جنبش ملی گراست از این رو از خود در این دوره به خود بدون خود یاد می شود.انقلاب اسلامی ایران همانند نقطه عطفی است .با انقلاب ایران روند دگرگونی عوامل ساختاری شتاب می گیرد که این منجر به قدرت یابی خود می شود.دراین مرحله که ما بزنگاه آن رادردوم خرداد می بینیم این بار ناسیونالیسم ایرانی به خود برای خود می رسد همچنین ضعف های خود را نیز به دیگری محول نمی کند بلکه خود برای خود است خود در این مرحله خود آزادی خواه توسعه خواه و صلح جوست .

ورود تجدد منجر به برهم خوردن موازن? اجتماعی در کشور شد به گونه ای که ساحت فکری ایرانیان را به دو پار? اساسی سنت و مدرن تقسیم کرد. شکاف میان دو دنیای سنتی و مدرن در اثر سیاست های نوسازی رضاشاهی تشدید شد. ادامه این وضعیت در دور? محمدرضا منجر به ظهور شکاف های مدرن عصر صنعتی نظیر شکاف شهر و روستا و شکاف اقتصاد سنتی(خرده بورژوازی و بازار) و اقتصاد سرمایه داری مدرن(وابسته به دربار) از یک سو و از سوی دیگر بروز شکاف های فرهنگی-تمدنی گردید. تراکم این شکاف ها به نوعی دوگانگی و دوقطبی شدن عرص? اجتماع و تقابل جدی با قدرت سیاسی و قدرت اجتماعی منتهی گشت. از این رو انقلاب اسلامی را می توان نقط? تلاقی و تراکم شکافهای اجتماعی در ایران دانست. پس از انقلاب نیز به لحاظ خصلت در حال گذار بودن جامعه ایرانی شکاف میان سنت و مدرن در جامعه به حیات خود در کنار سایر شکافهای اجتماعی پیشین ادامه داد.

نسخه خطی «فالنامه شاه طهماسبی» به سبب اختصاص به مسائل مذهبی، یکی از نسخ برجسته در تصویرگری ایرانی به شمار می رود و ازاین رو شناخت چگونگی پرداخت روایت داستان در آن به فهم چگونگی تصویرسازی متون مذهبی خواهد انجامید. از سوی دیگر، ابعاد غیر عادی این نسخه خطی، آن را از نسخ دیگر متمایز می کند و این فرض را پیش می کشد که احتمالا این نسخه برای فال بینی و پیشگویی مورد استفاده قرار می گرفته است. اما این اثر قابل توجه، علیرغم این ویژگی های منحصر به فرد، از کانون توجه دور مانده است. این دو ویژگی نگارنده را برآن داشت تا در جهت فهم رمزگان تصویری و علت خلق این نسخه با چنین ابعادی بر آن تمرکز نماید. در این راستا نگارنده نخست به پژوهش درباره بستر زمانی خلق این اثر، شرایط حاکم بر جامعه در این عصر و پس از آن به بررسی تصاویر این مجموعه هنری پرداخته است؛ تجزیه و تحلیل عناصر بصری تصویر و مقایسه آن ها با سایر تصاویر مشابه از دیگر نسخ خطی از جمله آن است. این بخش از پژوهش، با استفاده از منابع محدودی که به معرفی این نسخه می پردازد؛ انجام شده است. در واقع تنها کتابی که به طور مستقیم، فالنامه شاه طهماسبی را مورد بررسی قرار داده؛ کتاب«falnama, the book of omens»است و از همین رو، کتاب حاضر تنها منبع مستقیم پژوهش بود. به هر روی رجوع به کتب مقدسی چون قرآن و عهد عتیق، راه را بر رمزگشایی این نسخه خطی هموارتر کرد. از مطالعه حاضر این امر حاصل شد که فالنامه شاه طهماسبی در زمانی خلق شده، که شاه طهماسب در سال های کهولت سن به سر می برده و با توجه به یافته ها به نظر می رسد؛ نسخه حاضر به سبب ضعف چشمان پادشاه با این ابعاد خلق شده تا مورد استفاده او باشد. از سوی دیگر، شیوه استنساخ آن که تصاویر را در یک طرف کاغذ و متن مرتبط را در طرف دیگر قرار داده نشان می دهد این نسخه برای فال بینی و پیش گویی و احتمالا نقالی مورد بهره بوده است. واژگان کلیدی: ایران، صفویه، شاه طهماسب، مکتب قزوین، فالنامه

پدیده ی لومپنیسم یکی از موضوعات مورد توجه در حوزه ی مطالعات تاریخ اجتماعی و جامعه-شناسی سیاسی است. در ظهور این پدیده در ادوار مختلف تاریخ ایران عوامل مختلفی دخیل است. این پدیده ی مستمر سیاسی در تاریخ ایران، در هر دوره، آثار و پیامد های مختلفی به همراه داشته است. در دوران پهلوی نیز مانند ادوار دیگر تاریخی اوباشان در حوادث سیاسی و اجتماعی حاضر شدند. حضور اوباشان در رخداد های سیاسی عصر پهلوی دوم و تأثیر پذیری آن ها در روند حوادث سیاسی این دوره، نمود بیشتری داشت. رهبر جماعت اوباش در عصر پهلوی دوم شعبان جعفری که به بی مخ مشهور بود. وی و جماعت اوباش با ویژگی هایی هم از جنبه ی ظاهری و هم از نظر خصوصیات اخلاقی از سایر آحاد جامعه متمایز بودند. همین ویژگی ها بستر و زمینه ی بهره برداری حاکمیت پهلوی را از آنان فراهم ساخت. در پایان نامه ی حاضر ابتدا پیشینه های پدیده ی لومپنیسم در تاریخ ایران اسلامی و عوامل موثر در این جریان بررسی شده و در ادامه نقش اوباشان در رخداد های سیاسی در عصر پهلوی اول و دوم مورد تحلیل و ارزیابی قرار گرفته است. مطالعات و بررسی های این پژوهش نشانگر تأثیر ویژگی های شخصیتی و خصوصیات روانی جماعت اوباش و سردسته ی آن ها شعبان جعفری (مشهور به بی مخ) در بروز جریان لومپنیسم در این دوره است. این خصوصیات به تفکیک و بر مبنای نظری جداگانه در مورد رهبر اوباشان و توده اوباش مطرح و تحلیل شده است. این پایان نامه با روش توصیفی-تحلیلی با تکیه بر آرای مطرح در حوزه ی روان شناسی سیاسی به ویژه نظریات گوستاو لوبون و هارولد لاسول تدوین شده است.