فرهنگ مجموع های از اندیش هها، باورها، اعتقادات و آداب و رسومی است که در یک ملت شکل م یگیرد تا پاسخگوی نیازهای درونی و معنوی آ نها باشد، از آن جایی که شادی در اندیشه ی انسان باستان جایگاه ویژ های داشت، جش نها را شکل داد تا با برگزاری شادمانه ی آ نها به این نیاز درونی خود پاسخ دهد. چگونگی برگزاری این جشن ها و آداب و رسوم مرتبط با آن ها ریشه ای کهن در فرهنگ ایران باستان دارد. ادبیات کهن فارسی و نگارگری ایرانی که خود دارای پیوندی تنگاتنگ هستند، دو حوزه مناسب برای مطالعه ی این جشن ها هستند. تصاویر بزمی که در نگارگری ایرانی دیده می شوند علاوه بر آنکه محتوای خود را از متن ادبی که برای آن تصویر شدند، اخذ کرده اند، از لحاظ شیوه اجرا و کاربرد عناصر بصری نیز پایبند به اصول بینشی ادبیات فارسی می باشند. در این مجال هدف بررسی این پیوند عمیق بین ادبیات فارسی و نگارگری ایرانی و طبقه بندی و شناسایی جشن های ایران باستان به ویژه آن ها که در حوزه نگارگری تصویر شده اند، می باشد. که با رویکردی توصیفی تحلیلی بدین مهم پرداخته شده است. از مجموع این پژوهش می توان دریافت که نگاره های بزمی با توجه به آداب و رسوم و سنن ایران باستان که در ادبیات به آن اشاره شده است شکل گرفته اند، اما در طول زمان رعایت اصول زیبایی شناسی که بر گرفته از عرفان ایرانی است با خارج شدن نگارگری ایرانی از حوزه کتاب آرایی رو به افول می روند.