موضوع پایان نامه ی حاضر بررسی جلوه های مختلف « برجسته سازی در اشعار هوشنگ ابتهاج» می باشد. برجسته سازی عبارت است از روشهایی که متن را به چشم مخاطب بیگانه بنماید. این روشها سبب لذت و بهره وری بیشترخواننده از اثرادبی می شود. بسیاری ازشاعران ازاین روش برای تقویت وتازگی وغنای شعرخود بهره می گیرند. ابتهاج نیز از شاعرانی است که از این ترفند برای تقویت و جلوه ی شعرخود استفاده کرده است. ابتهاج دراشعارکلاسیک ونیمایی خود درموارد بسیاری دست به هنجارگریزی و برجسته سازی زده است. دراین رساله پس از توضیح نظریه فرمالیسم و برجسته سازی وهنجارگریزی، شرحی درباره ی زندگی و شعر ابتهاج آورده شده است و سپس به بررسی انواع برجسته سازی ها و هنجارگریزی های شعرسایه در 5 فصل پرداخته شده است. برجسته سازی در زبان، موسیقی، تخیل، محتوا و فرم از انواع برجسته سازی هایی است که سایه در شعر خود ایجاد کرده است. نتایج به دست آمده نشان می دهد بیشترین نوع برجسته سازی در شعر سایه، درحوزه ی زبان است که شامل «هنجارگریزی واژگانی»، «هنجارگریزی نحوی»، «هنجارگریزی سبکی»، «هنجارگریزی زمانی»می شود وکمترین بسامد برجسته سازی در شعر وی مربوط به فصل محتوا و فرم است.