هدف این تحقیق بررسی اثربخشی معنادرمانی بر کاهش دلزدگی زناشویی زنان است. از آنجا که نرخ طلاق در حال افزایش است. تحقیقات به بررسی عوامل فروپاشی رابطه می پردازند. دلزدگی که از پاافتادن از نظر جسمی، روانی و عاطفی است، در شدیدترین نوع خود برابر است با فروپاشی رابطه. علل زیادی برای فروپاشی رابطه ذکر شده است که یکی از این عوامل ملالت و یکنواختی است که وقتی زوجین افسرده اند، امید به تغییر و تحول ندارند و حس می کنند در دام افتاده اند و معنایی در زندگی ندارند، ظاهر می شود. در این صورت زوجین در خلأوجودی به سر می برند. در این صورت فرد معنایی در زندگی ندارد. معنی درمانی با دادن معنا به فرد این خلأ را پر می کند و فرد با معنا زندگی می کند و در این صورت از مشکلات رابطه نیز کاسته می شود.روش تحقیق نیمه تجربی بود. طرح تحقیق، طرح پیش آزمون- پس آزمون با گروه کنترل است. جامعه شامل زنان نیشابوری است که از ازدواج آنان سه سال می گذرد و تحصیلات بالاتر از دیپلم دارند. نمونه شامل 24 نفر از جامعه است که به صورت در دسترس انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و گواه جایگزین شدند. ابزار اندازه گیری: ابزار، پرسشنامه دلزدگی زناشویی است که در1996 توسط پاینز ابداع گردید. روش تجزیه و تحلیل داده ها : در این پژوهش برای تجزیه و تحلیل داده ها از دو روش آمار توصیفی و آمار استنباطی استفاده شده است. در بخش آمار توصیفی به ارائه میانگین وانحراف استاندارد و نمودارهای مقایسه ای پرداخته شده است. همچنین در بخش آمار استنباطی با به کارگیری آزمون تحلیل کوواریانس ، داده ها تحلیل شده و فرضیه های تحقیق مورد بررسی قرار می گیرند. یافته های تحقیق: نتایج نشان داد آموزش های معناداری تأثیری بر میزان دلزدگی زوجی زنان ندارد. اگرچه این آموزش ها بر جنبه جسمانی دلزدگی زوجی ( 35/5 f= و p <0/05 ) موثر است. اما در جنبه های عاطفی و روانی دلزدگی زوجی تأثیر معناداری ندارد.