تمرینات تناوبی شدید بعنوان یک رویکرد موثر در بهبود آمادگی در مدت زمان کوتاه بکار گرفته می شوند. اثر این گونه تمرینات بر سازگاری های عملکردی، فیزیولوژیکی و هورمونی در کشتی گیران هنوز نامشخص می باشد. بنابراین مطالعه حاضر با هدف بررسی اثر 4 هفته تمرین تناوبی شدید بر برخی متغیرهای عملکردی، فیزیولوژیکی و هورمونی انجام شد. 15 کشتی گیر به نسبت تمرین کرده به گونه تصادفی به دو گروه (تجربی = 8، کنترل = 7) تقسیم شدند. پیش و پس از تمرینات آزمودنی ها: 1) یک آزمون فزاینده؛ 2) زمان تا واماندگی با سرعت vo2max (tmax)؛ 3) 4 وهله وینگیت با 4 دقیقه استراحت بین وهله ها و تنها یک وهله آزمون دویدن سرعتی بی هوازی (rast) را برای تعیین حداکثر برونده توان (ppo) و میانگین برونده توان (mpo) اجرا کردند. نمونه های خونی استراحتی در پیش و پش از تمرینات جمع آوری شد. هر دو گروه برنامه تمرین کشتی مشابهی را به مدت 4 هفته دنبال کردند، در حالی که گروه تجربی در کنار برنامه تمرین کشتی، پروتکل rast (m 35 × 6 با 10 ثانیه بازگشت به حالت اولیه بین هر وهله) را به عنوان یک پروتکل تمرین تناوبی شدید، دو جلسه در هر هفته اجرا کردند. گروه تجربی افزایش معناداری در vo2max (4/5 درصد)، vvo2max (1/3 درصد)، vlt (1/4 درصد)، tmax (2/32 درصد) و حداکثر نبض اکسیژن (7/7 درصد) نشان داد (05/0 > p). تمرینات موجب افزایش معنادار حداکثر برونده توان (9/34 درصد) و میانگین برونده توان (3/29 درصد) شد (05/0 > p). تستوسترون تام، نسبت تستوسترون تام به کورتیزول (tcr) و نسبت تستوسترون آزاد به کورتیزول (ftcr) در گروه تجربی افزایش یافت (05/0 > p). کورتیزول در هر دو گروه تمایل به کاهش داشت (05/0 < p). یافته های حاضر پیشنهاد می کند، یک برنامه تمرینات تناوبی شدید با دوره های استراحت کوتاه می تواند موجب افزایش اجرای هوازی و بی هوازی در مدت زمان کوتاه شود. تغییرات هورمونی مشاهده شده، وضعیت آنابولیکی ناشی از تمرینات را پیشنهاد می کنند.

نتایج حاصل از تخمین مدل لگاریتمی حاکی از آن است که مخارج و هزینه های تامین اجتماعی نه تنها برای اقتصاد کشور بار مالی محسوب نمی شود بلکه در رشد اقتصادی کشور نیز دارای اثرات مثبت می باشد .