هدف این تحقیق بررسی تأثیر یک دوره تمرین مقاومتی بر سطوح استراحتی هموسیستئین سرم و برخی عوامل خطرساز متابولیکی در زنان غیرفعال بود. آزمودنی های این پژوهش را 20 زن سالم غیر ورزشکار تشکیل می دادند که به صورت هدفمند به دو گروه تجربی (10 نفر) (سن :8/5 ±8/33 سال، قد: 61/4 ±8/155 سانتی متر، وزن: 4/12 ± 3/64 کیلوگرم و bmi: 4/4± 4/26 کیلوگرم بر مترمربع) و کنترل (10 نفر) (سن:59/7 ± 3/36 سال، قد: 92/3 ±7/157 سانتی متر، وزن: 07/15 ± 9/66 کیلوگرم و bmi : 79/6± 3/27 کیلوگرم بر متر مربع) تقسیم شدند. قبل و بعد از 8 هفته تمرین مقاومتی و در حالت استراحت و بصورت ناشتا، نمونه خونی جهت سنجش متغیرهای بیوشیمیایی از آزمودنی ها گرفته شد. شاخص های بیوشیمیایی اندازه گیری شده شامل هموسیستئین، تری گلیسیرید، hdl، کلسترول، انسولین و گلوکز بود. برنامه تمرینات مقاومتی شامل 8 هفته تمرین و 3 جلسه در هفته بود. برنامه هر جلسه تمرین، شامل حرکات مقاومتی ایستگاهی به صورت دایره ای بود. برای مقایسه اطلاعات پیش آزمون و پس آزمون در دو گروه از t وابسته و برای معنی دار بودن تفاوتها در بین دو گروه در پس آزمون از t مستقل استفاده شد. نتایج این تحقیق نشان داد که سطوح هموسیستئین آزمودنی ها پس از 8 هفته تمرین در گروه تمرین مقاومتی کاهش پیدا کرد (001/0 p <) و تفاوت معنی داری بین سطوح هموسیستئین سرم آزمودنی ها در دو گروه وجود داشت. تری گلیسیرید آزمودنی ها ی گروه تمرین مقاومتی نیز پس از 8 هفته تمرین کاهش پیدا کرد (05/0 p <) اما تفاوت معنی داری بین تری گلیسیرید آزمودنی در دو گروه وجود نداشت. hdl-c آزمودنی ها پس از 8 هفته تمرین افزایش پیدا کرد (05/0 p <) اما تفاوت معنی داری بین hdl-c آزمودنی ها در دو گروه وجود نداشت. کلسترول تام آزمودنی ها بعد از 8 هفته تمرین تغییری پیدا نکرد و تفاوت معنی داری بین سطوح کلسترول تام در دو گروه وجود نداشت. شاخص مقاومت به انسولین آزمودنی ها پس از 8 هفته تمرین تغییرمعنی داری نداشت. به طور کلی، به نظر می رسد 8 هفته تمرین مقاومتی اگرچه تغییراتی بر روی هموسیستئین داشت، ولی با این تأثیر معنی داری بر بقیه عوامل خطرزای قلبی و عروقی مانند تری گلیسیرید، کلسترول تام و hdl-c نداشت.