مقدمه: جهت اجرای موثرتر مهارت های ورزشی، پیشگیری از آسیب واحد تاندونی- عضلانی، و درمان صحیح آگاهی از روش-های مختلف کششی و بکارگیری موثرترین و راحت ترین آنها جهت ایجاد انعطاف پذیری امری بدیهی است. در این تحقیق، اثرات کوتاه مدت و ماندگاری سه روش کشش pnf، ایستا، و پویا بر انعطاف عضلات همسترینگ دانش آموزان پسر مطالعه شد. روش مطالعه: مطالعه نیمه تجربی و دارای پیش و سه پس آزمون بود. نمونه گیری از نوع خوشه ای در دسترس و مشتمل بر 168 پسر دبیرستانی سالم بود(سن 0.07± 15.7 ، قد 0.56± 171.2 ، وزن 1.14± 63.9). گروه های تحقیق شامل چهار گروه از این قرار بود: گروه pnf 42نفر (سن 0.16± 15.8، قد 1.06± 171.9 ، وزن1.82± 63.9)، گروه ایستا 43 نفر (سن 0.08± 15.6، قد 1.19± 168.1 ، وزن 1.67± 58.1)، گروه پویا41 نفر (سن 0.09± 16.2 ، قد 1.11± 173.8 ، وزن 2.88± 71.4)، و گروه کنترل 42 نفر (سن 0.12± 15.1، قد 0.98± 171.0، وزن2.19± 62.6 ). گروه های تحقیق به مدت سه روز در تحقیق شرکت نمودند. از گروه های تمرینی پس از یک جلسه کشش سه پس-آزمون به عمل آمد. یافته ها: تحلیل واریانس برای داده های تکراری نشان داد که انعطاف عضلات همسترینگ گروه های تحقیق دارای تعامل است. به این معنا که انعطاف عضلات همسترینگ در گروه های تمرینی به طور معناداری پیشرفت داشتند، اما در گروه شاهد بدون تغییر ماندند (05/0?p). همچنین آزمون توکی نشان داد که تاثیر کوتاه مدت و ماندگاری این تاثیر در اثر دو روش کششpnf وایستا همسان و معنادار هستند(05/0?p). در حالی که ماندگاری تغییرات کوتاه مدت انعطاف عضلات همسترینگ در گروه پویا پس از گذشت 24 ساعت ماندگار نبود (0.876 p=). نتیجه گیری: طبق یافته های پژوهش، اثر کوتاه مدت کشش در هر سه گروه تمرینی با گروه کنترل اختلاف معنا دار داشت. و در ماندگاری کشش، کششpnf وایستا دارای اخلاف معنا داری نسبت به کشش پویا داشتند. در مجموع کششpnf وایستا کارآمدتر از کشش پویا می باشند.