. در این پژوهش دو رمان از معروفترین رمان های اسماعیل فصیح یعنی "ثریا در اغما" و "زمستان 62" ، از دیدگاه عناصر داستان بررسی شده است. نکته ای که در خصوص شیوه داستان نویسی فصیح گفتنی است ، توجه ویژه به عناصر داستان است . او از تمامی امکانات آن برای غنی کردن رمان های خود کمک گرفته و آنها را در جهت هدفی خاص و بیان افکار خود به کار برده است. در انتخاب پیرنگ دقت خاصی دارد. استفاده از شیوه های مختلف شخصیت پردازی، حقیقت مانندی بسیار بالا،به کار بردن درونمایه های انتقادی و اجتماعی، بررسی موضوعات و مسائل روز، انتخاب زاویه دید مناسب، صحنه پردازی های دقیق و جزئی نگرانه، گفت و گوهای موثر و مناسب شخصیت ها، سبک عامیانه و زبان قابل فهم، لحن جدی و کنایه آمیز، فضا و رنگ غم انگیز و دلگیرو بهره گیری از نمادهای گوناگون در موفقیت او تأثیرگذار بوده است. همه این عناصر پیوستگی و تناسب خاصی در داستان های فصیح با یکدیگر دارند و موجب شده اند رمان های او از پرخواننده ترین آثار داستانی پس از انقلاب اسلامی باشد .