اما ضریب تبدیل غذا کمتری داشت (05/0p<). افزودن روی صرفنظر از سطح باعث افزایش معنی دار افزایش وزن روزانه و کاهش ضریب تبدیل غذایی نسبت به تیمار حاوی کادمیوم بدون افزودن روی (تیمار 2) شد. افزودن کادمیوم بدون افزودن روی باعث افزایش معنی دار فعالیت ast و کاهش فعالیت alp و balp نسبت به بقیه تیمارها شد (05/0p<). غلظت پروتئین تام، گلوبولین، اوره، کراتینین سرم و گلبول سفید، گلبول قرمز و درصد هماتوکریت بین تیمارها تفاوت معنی داری را نشان نداد (05/0p>). غلظت ویتامین a و آلبومین سرم و هموگلوبین خون در تیمار 2 نسبت به تیمار 1 کمتر بود (05/0p<). قابلیت هضم ماده خشک، ماده آلی، پروتئین خام، چربی خام، کربوهیدرات غیر الیافی و ای-دی-اف در تیمار 2 درمقایسه با تیمار 1 پایین تر بود (05/0p<). قابلیت هضم ان- دی- اف بین تیمارها تفاوتی نداشت (05/0p>). غلظت روی پلاسما تیمار 2 نسبت به بقیه تیمارها کاهش معنی داری را نشان داد (05/0p<)، غلظت مس پلاسما در تیمار 4 و 2 نسبت به تیمار 1، 3 و 5 به طور معنی داری کمتر بود (05/0p<).جذب ظاهری کادمیوم در تیمارهای 1 و 2 نسبت به تیمارهای 3، 4 و 5 به طور معنی داری بیشتر بود (05/0p<). ابقاء کادمیوم در تیمار 2 به طور معنی داری بیشتر از تیمار 1 بود (05/0p<). جذب ظاهری روی در تیمارهای 1 و 2 در مقایسه با تیمارهای 3، 4 و 5 بیشتر بود (05/0p<). همچنین جذب ظاهری روی در تیمار 1 به طور معنی داری بیشتر از تیمار 2 بود (05/0p<). ابقاء روی تیمارهای 1، 3، 4 و 5 به طور معنی داری بیشتر از تیمار 2 بود (05/0p<). ابقاء مس در تیمارهای 2 و 4 به طور معنی داری نسبت به سایر تیمارها کمتر بود (05/0p<). جذب ظاهری مس در تیمار 1 نسبت به سایر تیمارها به طور معنی داری بیشتر بود (05/0p<). به طور کلی نتایج نشان داد که افزودن روی برای بازگشت بره های دریافت کننده کادمیوم به وضعیت حیوانات کنترل مورد نیاز می باشد.