چکیده پدیده سالمندی سیری طبیعی است که در آن تغییرات فیزیولوژیکی و روانی ویژه ای در بدن رخ می دهد. چشم ها، گوشها، استخوان ها، عضلات و تمام اعضای بدن دستخوش تغییرات هماهنگ می شوند که روند پیری خوانده می شود. دوره سالمندی چون دیگر مراحل عمر، بخشی از زندگی است که به اندازه دوران جوانی و مستلزم پشت سر نهادن است. چگونگی گذراندن این دوران مهم است و نه به انتها رسیدن در آن، سالمندی ادامه بزرگسالی است، دورانی است که در آن، فرد به بهای گذراندن سالهایی چند به تجربه و پختگی و خرد دست می یابد تا بتواند با گامهایی سنجیده تر سالهای دیگر را در نوردد و به دیگران از توشه تجارب خود نصیبی برساند. افزایش تعداد افراد سالمند به عنوان نسبتی از کل جمعیت جهان توجه خاص به مشکلات سنین پیری و پیری شناسی را ضروری می سازد. در طول قرن بیستم نسبت جمعیتی افراد 60 سال به بالا، در تمام کشورهای دنیا افزایش یافته است. رشد جمعیتی سالمندان بر اثر همگرایی دو روند اصلی است : کاهش میزان تولد و بهبود شرایط بهداشتی و افزایش امید به زندگی. با توجه به مسائل ذکر شده می توان مسائل مربوط به سالمندان را مسئله روز قلمداد کرد و به آن اهتمام ورزید. فضاهایی باید با توجه به نیاز سالمندان تعریف و طراحی کرد. این فضا باید آنچنان سرگرم و جذاب باشد که سالمندان با انگیزه برای جبران کاستی ها در گذشته و با تمایل خود برای استفاده از این مکانها استقبال نمایند. آنها در این مکان زندگی دوباره ای را شروع خواهند کرد. در اینجا وظیفه معمار روشن است که با در نظر گرفتن تمامی خواسته ها، توانایی ها، مشکلات و ....... سالمند آشنا شود و فضایی بیافریند که بتواند جوابگوی تمامی خواسته های آنان باشد این فضاها باید طوری طراحی گردد که سالمند در آن احساس راحتی و آرامش کرده تا جایی که زندگی در آن به چشم بخورد و تحولی در زندگی یکنواخت آنان ایجاد شود، بطوریکه منزلگاه منتظران مرگ نشود.