چکیده هدف: هدف تحقیق بررسی اثر تمرین مقاومتی و استقامتی بر روی آستانه ی درد موش های معتاد در سندرم ترک بود. روش کار: دراین تحقیق ازموش های نر از نژاد ویستار در محدوده ی وزنی 200تا250 گرم انتخاب شد. گروه تمرین هوازی (سه هفته ی اول 1 ساعت، سه هفته ی دوم 1.5 ساعت و سه هفته ی سوم 2 ساعت درآب c32شناکردند. گروه تمرین مقاومتی نیز به وسیله ی وزنه ای که به دم شان بسته می شد به فعالیت پرداختند که بر اساس درصد وزن بدن وزنه افزایش می یافت. بعد از 9 هفته آستانه ی درد موش های مقاومتی و هوازی اندازه گیری شد سپس نالوکسان به آن ها تزریق شد. پس از تزریق آستانه ی درد به صورت ریتم زمانی 15 دقیقه، 1 ساعت، 6 ساعت و 24 ساعت گرفته شد. یافته ها:برای تجزیه و تحلیل داده ها از آنالیز واریانس یک طرفه و برای بیان تفاوت بین گروه ها و بین شیوه های تمرینی از t مستقل استفاده شد. کلیه ی عملیات با استفاده از نرم افزار spss نسخه ی 16 انجام شد و سطح معنا داری p<0.05 لحاظ گردید. نتایج نشان داد که برنامه ی تمرین هوازی بر آستانه ی درد در قبل از تزریق در موش های معتاد در سندرم ترک تفاوت معنا دار وجود دارد. ولی بر آستانه ی درد در سایر زمان ها در موش های معتاد در سندرم ترک تفاوت معنادار نداشت. برنامه ی تمرینات هوازی بر آستانه ی درد موش های سالم در تمامی زمان ها تفاوت معناداری داشت. تمرین مقاومتی بر آستانه ی درد در قبل از تزریق 6 و 24 ساعت بعد از تزریق در دو گروه معتاد مقاومتی و معتاد بی تمرین در سندرم ترک تفاوت معناداری داشت ولی در سایر زمان ها تفاوت معنادار وجود نداشت. تمرین مقاومتی در گروه سالم فقط قبل از تزریق و 1 ساعت بعد از تزریق تفاوت معنا دار وجود داشت. تفاوت معنا داری در آستانه ی درد قبل از تزریق بین گروه بی تمرین و قدرتی و گروه بی تمرین و هوازی وجود دارد آستانه ی درد 6 و 24 ساعت بعد تزریق تفاوت معنا داری بین گروه بی تمرین و قدرتی وجود دارد. ولی تفاوت معنا داری بین گروه بی تمرین و هوازی وجود نداشت. تفاوت معنا داری را در آستانه ی درد قبل از تزریق، 15 دقیقه و 1 ساعت بعد تزریق بین گروه کنترل و هوازی وجود داشت. نتیجه گیری: به نظر می رسد تمرینات مقاومتی نسبت به تمرینات هوازی در موش های معتاد در سندرم ترک بیشتر تأثیر داشته است. کلمات کلیدی: آستانه ی درد، تمرین هوازی و تمرین مقاومتی.