واحدهای بهره برداری کشاورزی دهقانی و خرد، نظام غالب بهره برداری ها در ایران است که موانع و مشکلاتی را در اجرای طرحهای توسعه کشاورزی و روستائی فراهم کرده است، علاوه بر آن مسایل و مشکلات زیادی را برای کشاورزان و واحد های تولید اعم از هزینه بالای تولید، مصرف زیاد نهاده ها، عدم استفاده از ماشین آلات در مزارع کوچک، نیروی کارگری زیاد،هدر رفت آب، و ......ایجاد می کند. به همین جهت دولت بمنظور مدیریت بهینه اراضی کشاورزی سازگار با برنامه های توسعه کشاورزی، طرح ملی یکپارچه سازی و تسطیح اراضی کشاورزی را در برنامه های توسعه کشور مورد توجه جدی قرار داد، در این تحقیق برای مطالعه و برسی عوامل موثر بر پذیرش طرح یکپارچه سازی اراضی در شهرستان کبودر آهنگ بعد از مطالعه و بررسی منطقه، خصوصیات اجتماعی، اقتصادی، فردی وزراعی،ومسایل و مشکلات و ویژگی های طرح در قالب پرسشنامه از کشاورزان روستاهای مورد نظر پرسیده شد. نتایج این تحقیق نشان داد که بین تحصیلات، سطح زیر کشت، میزان درآمد، میزان زمین، و عضویت در تشکل ها و استفاده از تلویزیون در کسب آگاهی و پذیرش طرح رابطه مثبت و معنی داری وجود دارد. نتایج حاصل از رگرسیون لوجستیک نیز بیانگر این امر است که بین میزان زمین، درآمد، عضویت در تشکل ها و مشورت با کارشناسان مربوطه و پذیرش طرح یکپارچه سازی رابطه مثبت و معنی دار و بین سابقه کار کشاورزی و تعداد قطعات اراضی رابطه منفی و معنی داری وجود دارد. مطالعه عوامل موثر در پذیرش می تواند دولت را در اتخاذ راهکارهای مناسب جهت تسریع روند پذیرش و فراهم کردن بستر مناسب برای اجرای برنامه های توسعه کشاورزی کمک نماید.