سیاستهای تعدیل ساختاری یکی از سیاستهای توسعه ای غالب بعد از دهه 70 و 80 قرن بیستم میلادی می باشد. این رساله با تبیین مبانی تئوریک تعدیل، اقدام به شناسایی و معرفی متغیرهای عمده تاثیر گذار بر اجرای سیاستهای تعدیل نموده و با هدف بررسی تاثیر گذاری مجامع بین المللی بر سیاستهای تعدیل در ایران، گامی جدید در غنی سازی ادبیات تعدیل در ایران به شمار می آید. این پژو.هش پس از اثبات تاثیر پذیری برنامه های توسعه در ایران(برنامه اول توسعه بعد از انقلاب) از سیاستهای تعدیل بعد از اتمام جنگ، به اجرای سیاستهای تعدیل در ایران، پیامدهای اجرای آن و نحوه شکل گیری سیاستهای تعدیل در ایران می پردازد و به نقش ویژه روندهای جاری بین المللی، توصیه نهادهای مالی بین المللی و گفتمان غالب نئوکلاسیکی، پرداخته و سیاستهای تعدیل ساختاری را در راستای فرایند جهانی شدن ارزیابی نموده است. نتایج بررسی دوره زمانی اجرای سیاستهای تعدیل در ایران و متغیرهای عمده دیگر همچون افزایش ارتباط با مجامع مالی بین المللی بعد از اتمام جنگ و ضرورت های آن دوره، نشان از توجه جدی به فرایندهای جهانی در داخل ایران داشته و نشان دهنده این موضوع می باشد که افزایش توجه به روندهای جهانی در ایران همزمان با اجرای سیاستهای تعدیل می باشد که این خود نشان دهنده نقش راهبردی سیاستهای تعدیل ساختاری بر فرایند جهانی شدن در ایران می باشد