خطکشی رویه راهها نقش مهمی در ایمنی ترافیک و مشخص کردن مسیرهای تردد و ایجاد نظم ترافیکی و هشدار و راهنمایی برای رانندگان دارد. دستورالعمل های موجود کنترل ترافیک مستلزم علائم گذاری سطح رویه ها بامواد دارای بازتابندگی مناسب است. در غیر این صورت روشنایی معابر باید آنقدر باشد تا خطکشی ها قابل رویت باشند. جهت حصول اطمینان از کیفیت رنگ قبل از کاربرد و بررسی عملکرد خطکشی ها، انجام آزمایشات استاندارد بر روی مواد خطکشی الزامی است. جهت بررسی مقاومت سایشی رنگ، آزمایش taber بر روی رنگ انجام می گیرد. از آنجا که در این آزمایش رنگ گرم بر روی سطح واقعی آسفالتی اجرا نمی شود لذا پیش بینی مستقیم عملکرد مناسب رنگ بر روی سطح آسفالت جای تردید است. بر همین اساس در این تحقیق از شیوه جدیدی برای ارزیابی مقاومت سایشی رنگ گرم استفاده گردید. برای این کار از دستگاه آزمایش سایش در شرایط خیس(wtat) که برای ارزیابی مقاومت سایشی آسفالت های سطحی کاربرد دارد استفاده شد. پس از سایش نمونه ها توسط این دستگاه، درصد رنگ باقیمانده بر روی آسفالت به صورت چشمی و با مقایسه با تصاویر استاندارد (astm-d911 ) تخمین زده می شود. به کمک این روش می توان مقاومت سایشی رنگ های ترافیکی مختلف را مورد ارزیابی قرار داد. همچنین می توان تأثیر استفاده از قیرها و مصالح سنگی مختلف بر روی دوام رنگ را نیز مورد بررسی قرار داد. لذا در این تحقیق با استفاده از دستگاه فوق تأثیر دو نوع مصالح سنگی با جنس های مختلف سیلیسی و آهکی بر روی مقاومت سایشی رنگ گرم بررسی گردید. نمونه های آسفالت سطحی با مصالح سنگی از معادن شرق و غرب تهران تهیه و پس از اجرای رنگ گرم بر روی آنها، تحت سایش قرار گرفتند. پس از آن درصد رنگ باقیمانده بر روی آنها تعیین و اندازه گیری شد. همچنین مصالح مورد آنالیز شیمیایی قرار گرفته و اجزاء آنها مشخص گردید. بر این اساس درصد سیلیس متمایزی بین مصالح سنگی شرق و غرب تهران حاصل گردید. به منظور بررسی دقیق نحوه اتصال رنگ گرم به سطح سنگدانه ها و مقایسه تأثیر دو نوع مصالح متفاوت در ایجاد چسبندگی از میکروسکوپ الکترونی (sem) استفاده شده و نتایج کار با نتایج حاصل از آنالیز شیمیایی رنگ مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. نتیجه آن بود که درصد جداشدگی رنگ در نمونه های ساخته شده با مصالح غرب تهران کمتر از نمونه های ساخته شده با مصالح شرق تهران بود.