مقدمه و هدف: گردن درد شایعترین اختلال اسکلتی عضلانی بعد از کمردرد محسوب می شود. این عارضه یکی از علل مهم از کار افتادگی در جوامع بشری است که هزینه های بهداشتی درمانی زیادی را بر جوامع صنعتی تحمیل می کند. بر اساس مطالعات انجام شده حدود 67% افراد در طول زندگی گردن درد را تجربه می کنند. علیرغم میزان بالای شیوع گردن درد هنوز تشخیص و درمان این بیماری به عنوان یک چالش اساسی مطرح است. درمان موثر این عارضه با هدف جلوگیری از عود مجدد، مشکلات اجتماعی و از کارافتادگی افراد حیاتی بنظر می رسد. تمرین درمانی بعنوان روشی موثر همواره مورد توجه محققین بوده است. روش تمرین درمانی ثباتی در مورد اختلالات ستون فقرات موضوع بسیاری از مطالعات جدید در زمینه درمان عوارض اسکلتی عضلانی این ناحیه بوده است. هدف از این مطالعه بررسی اثرگذاری دو روش درمانی ثباتی و معمولی در درمان بیماران مبتلا به گردن درد مزمن بود. روش بررسی: از بین مراجعین به درمانگاه فیزیوتراپی دانشگاه علوم بهزیستی و توانبخشی به صورت نمونه گیری در دسترس تعداد 60 بیمار مبتلا به گردن درد مزمن انتخاب و بصورت تصادفی به دو گروه کنترل و آزمایش تقسیم شدند. قبل از مداخله متغیرهای vas و ndi بوسیله پرسشنامه و متغیرهای ابعاد عضلات خلفی گردن شامل تراپزیوس فوقانی و گروه عضلات عمقی خلفی و عضلات قدامی گردن شامل استرنوکلایدوماستویید و لونگوس کولی بوسیله اولتراسونوگرافی اندازه گیری شد.همچنین میانگین میزان تحمل عضلات فلکسور عمقی گردن اندازه گیری شد. در گروه کنترل تمرینات معمولی و در گروه آزمایش تمرینات ثباتی برای مدت 10 هفته اعمال گردید. در پایان متغیرهای فوق مجددا اندازه گیری گردید. نتایج: نتایج مطالعه حاضر نشان می دهد که میانگین درد و میزان ناتوانی پس از مداخله بطور معنی داری در هردو گروه کاهش یافته است (p<0/001). میزان کاهش در گروه آزمایش نسبت به گروه کنترل بیشتر بوده ولی معنی دار نبود. همچنین نتایج نشان داد که میزان تحمل عضلات فلکسور عمقی گردن پس از مداخله در گروه آزمایش در مقایسه با گروه کنترل بطور معنی داری افزایش یافته است (p<0/001) . علاوه بر این سطح مقطع عضله لونگوس کولی پس از مداخله در گروه آزمایش افزایش معنی داری در مقایسه با گروه کنترل نشان می دهد (p<0/001) . پهنا و ضخامت عضله لونگوس کولی نیز در گروه آزمایش در مقایسه با گروه کنترل افزایش معنی داری نشان داد(p<0/05) . پهنای عضلات عمقی خلفی پس از مداخله در گروه آزمایش افزایش معنی داری نسبت به گروه کنترل نشان داد(p<0/05) . بحث و نتیجه گیری: افزایش تحمل عضلات فلکسور عمقی و همچنین افزایش ابعاد این عضلات پس از مداخله در گروه آزمایش می تواند نشان دهنده نقش قابل توجه عضلات فلکسور عمقی در بیماران مبتلا به گردن درد مزمن باشد. نتایج مطالعه حاضر با نتایج حاصل از سایر مطالعات که با ابزاری نظیر الکترومیوگرافی انجام شده است موافقت دارد. بنظر می رسد انجام مطالعات بیشتری جهت روشن تر شدن نقش عضلات یاد شده و تمرینات ثباتی در این گروه از بیماران ضروری است.

اثر تابش ماوراء بنفش نوع (uvb)b بر بقای پرده آمنیوتیک به عنوان پوشش بیولوژیک در بیماران سوخته مورد مطالعه قرار گرفت . مطالعه بالینی طول عمر پرده آمنیوتیک با تابش uvb و بدون تابش آن در 40 بیمار انجام شد. ابتدا پرده آمنیوتیک در محیط استریل از جفت جدا شد، سپس آمنیون از کوریون جدا گردید و پس از آن آمنیون از سمتی که به کوریون چسبیده بود بر روی زخم سوخته درجه دو 20 بیمار گروه کنترل قرار گرفت . با دفع پرده، مدت بقای آن بر روی زخم اندازه گیری شد. در 20 بیمار گروه آزمایش ، قبل از قراردادن پرده آمنیوتیک بر روی زخم سوخته، پرده از دو طرف تحت تابش اشعه ماورابنفش نوع b با شدت 100 یا 200 میلی ژول بر سانتیمتر مربع قرار گرفت و سپس مراحل فوق تکرار گردید . بقای پرده آمنیوتیک به عنوان الوگرافت در افراد گروه آزمایش بیشتر از گروه کنترل بود. این نتایج، یافته های آزمایشگاهی و بالینی، راجع به اثر اشعه ماورابنفش نوع b بر بقای آلوگرافت را مورد تایید قرار می دهد.