منطقه مورد مطالعه در50 کیلومتری جنوب باختر بیرجند و حاشیه شمال باختری زون جوش خورده سیستان قرار گرفته است. در منطقه حسین آباد مجموعه ای از سنگ های آتشفشانی متعلق به ترشیری، بخش های مختلف لیتوسفر اقیانوسی منسوب به کرتاسه فوقانی را قطع نموده اند. این سنگ ها آندزیتی بوده و دارای بافت غالب پورفیری و هیالوپورفیری هستند. پلاژیوکلاز، هورنبلند، اوژیت و بیوتیت، درشت بلورهای این سنگ ها می باشند. بافت های نشان دهنده عدم تعادل، وقوع دگرسانی های آرژیلیک، زئولیتی شدن و کربناتی شدن از دیگر ویژگی های میکروسکوپی این سنگ هاست. حضور انکلاوهای آمفیبولیتی و متاپلیتی در این سنگ ها رایج است. سری ماگمایی این سنگ های آتشفشانی کالک آلکالن است و در محدوده سنگ های پتاسیم بالا قرار می گیرند. مقدار نسبتاً زیاد al2o3 (بیشتر از 15 درصد)، نسبت al2o3/feo+fe2o3 بیشتر از 2، وفور کانی هورنبلند ، شواهد بافتی و نسبت های برخی از عناصر فرعی و اصلی نشان می دهد که سنگ های مورد نظر از نوع کوهزایی و حاشیه فعال قاره ای هستند. بالا بودن نسبت lree/hree ، مقدار نسبت sr/y (میانگین 55/38) و مقدار sio2 (میانگین 09/59) به همراه فقدان آنومالی منفی eu نشان می دهند که این سنگ ها شباهت زیادی به آداکیت های غنی از سیلیس دارند. که می توانند از یک منبع اکلوژیتی یا گارنت آمفیبولیتی، حاصل از ذوب پوسته پایینی ضخیم شده سرچشمه گرفته باشند. این منطقه در انتهای پهنه برشی بوشاد واقع شده است. احتمالا در اثر فعالیت این سیستم برشی و فضا های باز ایجاد شده، شرایط برای کاهش فشار و ذوب پوسته پایینی ضخیم شده فراهم گردیده و نهایتا موجب ولکانیسم شبه آداکیتی در منطقه شده است.