هدف از پژوهش حاضر مقایسه ارتباط بین نحوه گذراندن اوقات فراغت و سلامت روانی با تأکید بر فعالیت-های ورزشی در دانشجویان ورزشکار و غیر ورزشکار دانشگاه تربیت مدرس بوده و به روش علی- مقایسه ای و همبستگی اجرا شده است. جامعه آماری تحقیق کلیه دانشجویان دانشگاه تربیت مدرس هستند که جمعیت غیر-ورزشکاران آن 6032 نفر و ورزشکار آن 298 نفر بود. 680 نفر دانشجوی غیرورزشکار و 204 نفر ورزشکار به عنوان نمونه آماری طبق جدول مورگان انتخاب شدند. برای جمع آوری داده ها از پرسشنامه استاندارد سلامت عمومی 28 سوالی (ghq) و پرسشنامه محقق ساخته اوقات فراغت استفاده گردید روش آماری برای تعیین ارتباط بین متغیرها، ضریب همبستگی اسپیرمن و مقایسه گروه ها، آزمون u من ویتنی بود. نتایج پژوهش نشان داد که هیچ ارتباط معناداری بین متغیرهای سلامت روانی و فعالیت های فراغتی جاری وجود ندارد. اما در آزمون ارتباط سلامت روانی با فعالیت های فراغتی مورد علاقه نتایج تحقیق نشان داد که ارتباط معنادار آماری بین متغیرهای سلامت روانی و مطالعه غیردرسی(0/01-) در گروه غیرورزشکاران، سلامت روانی و مطالعه زبان(0/34-) در گروه ورزشکاران وجود دارد (p<0/05). ولی این همبستگی بین فعالیت های دیگر فراغتی معنادار نمی باشد (p>0/05). همچنین نتایج نشان داد که بین مقیاس های سلامت روانی(علائم جسمانی، اضطراب و اختلال خواب، اختلال کارکرد اجتماعی و افسردگی) دانشجویان دکتری در مقایسه با دانشجویان کارشناسی ارشد و همچنین دانشجویان مجرد در مقایسه با دانشجویان متأهل اختلاف معنی داری وجود دارد. به طوری که به ترتیب دانشجویان دکتری و دانشجویان متاهل از سلامت روانی بهتری نسبت به دانشجویان کارشناسی ارشد و دانشجویان مجرد برخوردار هستند. اما بین مقیاس های مربوط به سلامت روانی در مقایسه با جنسیت و همچنین در مقایسه سلامت روانی در دو گروه دانشجویان رشته های ورزشی انفرادی و تیمی تفاوت معناداری مشاهده نمی شود. بنابراین پیشنهاد می شود راهکارهای اساسی برای ایجاد فعالیت های فراغتی مورد علاقه، جهت ارتقاء سطح سلامت روانی دانشجویان بالاخص دانشجویان کارشناسی ارشد و همچنین دانشجویان مجرد مدنظر قرار گیرد.