مهدی اخوان ثالث یکی از برجسته ترین شاعران معاصر ادبیات ماست در کنار آثار ارزشمند ادبی از قبیل شعر و داستان، تحقیقات قابل توجهی در زمینه های مختلف شعر و نقد نیز انجام داده است. دو اثر مهم « بدعتها و بدایع نیما » و « عطا و لقای نیما » از جمله این پژوهش هاست. در این کتاب ها مباحث و نکات مختلفی در رابطه با موضوعات ادبی از قبیل هنر، شاعر، موسیقی و ... مطرح شده است. گذشته از آثار مستقل مذکور نکات قابل توجهی نیز در زمینه های مختلف ادبی در مقالات، کتاب ها، خاطرات و یادنامه ها از او به چشم می خورد. در این پایان نامه سعی شده است که مجموعه این مباحث تحت عنوان « نظریه های ادبی مهدی اخوان ثالث » جمع آوری شود. پایان نامه در هشت فصل به ترتیب با عناوین زندگی مهدی اخوان ثالث، هنر، شعر، شاعر، زبان شعر، شعرنو، موسیقی شعر و نقد و انتقاد تنظیم شده است که می تواند پاسخگوی سئوالات ادب دوستان در رابطه با نظریات ادبی این شاعر ارجمند باشد.

چکیده: زمینه و اهداف: احیای قلبی ریوی یک اقدام حیات بخش می باشد. شامل اقداماتی است که برای بازگرداندن اعمال حیاتی دو عضو مهم قلب و ریه انجام می شود. این مطالعه با هدف بررسی میزان تاثیر اجرای کارگاههای دوره ای cpr بر موفقیت های cpr بیمارستان خاتم الانبیاء شاهرود در سال 87 و 88 انجام شد. روش تحقیق: در این مطالعه توصیفی- تحلیلی کلیه موارد احیای قلبی ریوی در این بیمارستان طی دو سال 87 و 88 بررسی شد. متغیرهای متعددی همچون سن، جنس، محل و زمان ایست قلبی ریوی، بیماری زمینه ای، ریتم اولیه قلبی بیمار، فاصله زمانی بین ایست قلبی ریوی تا شروع cpr، مدت زمان cpr، مونیتورینگ بودن بیمار، دریافت شوک و دفعات و میزان آن، نوع دارو و موفقیت اولیه و نهایی از پرونده بیماران استخراج گردیده و با استفاده از نرم افزار spss و آمار توصیفی این داده ها مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته ها: در سال 87، (62/21%) موراد احیاء موفقیت آمیز بوده و (43/5%) بیماران زنده از بیمارستان ترخیص شدند. در سال 88، (28/25%) موارد احیاء موفقیت آمیز بوده و (14/7%) بیماران زنده از بیمارستان ترخیص شدند. نتیجه گیری: با بررسی میزان موفقیت های احیاء قلبی ریوی در این بیمارستان و عوامل متعدد تأثیرگذار در آن، به نظر می رسد کلاس ها و کارگاههای آموزشی cpr تاثیر بسزایی در ارتقاء سطح دانش و مهارت کادر درمانی داشته که در نتیجه باعث افزایش میزان موفقیت cpr در طی این چند سال شده است.

هرنی های جدار شکم اختلالات شایعی می باشند. اگرچه این هرنی ها در محل های مختلف جدار شکم امکان بروز دارند، به طور شایع در ناحیه کشاله ران رخ می دهند. بیشتر جراحان توصیه به عمل جراحی در زمان تشخیص هرنی می کنند تا از ایجاد عوارض فتق مثل گیر افتادن و اختناق پیشگیری به عمل آید. هدف مطالعه حاضر ارزیابی عوارض و انواع فتق های جدار شکم و کشاله ران در بیماران مورد بررسی بود. روش انجام پژوهش: 400 بیمار در یک مطالعه گذشته نگر مورد بررسی قرار گرفتند و اطلاعات، جمع آوری و مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. نتایج: 325 بیمار (2/81%) فتق اینگوینال و 75 بیمار (18%) فتق جدار شکم داشتند. متوسط سنی در این دو نوع فتق مشابه بود (57/45 سال در مقابل 45/48 سال). 67% بیماران، مرد و 33% زن بودند. هرنی جدار شکم در زن ها (3/85%) و هرنی کشاله ران در مردها (1/79%) شایع تر بود، 3/58% بیماران لاغر و 8/41% آنها چاق بودند. میزان هرنی های اینگوینال کشف شده در بیماران لاغر بیشتر از چاق ها بود. یک ارتباط معنادار آماری بین نوع هرنی و وضعیت چاقی یا لاغری بیمار بدست آمد. شایع ترین نوع هرنی، فتق اینگوینال راست و شایع ترین نوع هرنی جدار شکم (غیر از اینگوینال) هرنی نافی بود. ارتباط معنادار آماری بین نوع هرنی و میزان عود، مشاهده گردید. میزان عود در مردان (33%)، افراد چاق و بیماران مسن بیشتر بود. 17 بیمار (2/4%) دچار عوارض هرنی شده بودند که شایعترین عارضه گیر کردن فتق (8/2%) بود. نتیجه گیری: مطالعه ما نشان داد که عود هرنی در بیماران مسن، چاق تر و با سابقه عمل جراحی قبلی بیشتر بود. بنابراین استفاده از ترمیم به روش مش در این بیماران ضروری تر از سایر بیماران به نظر می رسد. همچنین تشخیص و درمان سریع فتق جهت کاهش میزان عوارض آن ضروری می باشد. واژگان کلیدی: هرنی جدار شکم – هرنی کشاله ران – عود – عارضه

مقدمه و هدف: عوامل خطر متعددی در ایجاد کاتاراکت وابسته به سن نقش دارند از جمله مصرف سیگار،الکل،هایپرتانسیون سیستمیک و دیابت شیرین. یک ریسک نسبتا افزایش یافته در ایسکمی میوکاردی خاموش و اکستراسیستول بطنی در این بیماران گزارش شده است. هدف از این مطالعه بررسی تغییرات فشارخون و نبض پس از تزریق آدرنالین به داخل اتاق قدامی حین عمل جراحی کاتاراکت بوده است. مواد و روشها: در این مطالعه،30 بیمار به صورت موردو 30 بیمار به صورت کنترل انتخاب شده ( به صورت تصادفی ) و قبل از انجام عمل hr و bp اندازه گیری شد. در گروه case پس از دادن برش جراحی بر روی قرنیه داخل اتاق قدامی چشم با محلول آدرنالین cc 1/0 از غلظت 1/1000 درcc 5 bss شستشو داده شد و در حین جراحی انفوزیون داخل اتاق قدامی با محلول آدرنالینcc 5/0 از غلظت 1/1000 در cc500 bss ادامه یافت. گروه control در مراحل فوق بدون تزریق آدرنالین ( فقط با bss ) در اتاق قدامی در نظر گرفته می شد. روش بیهوشی در کلیه بیماران یکسان با انفوزیون با پروپوفول ( 0.1 mg/kg ) و رمیفنتانیل ( 0.003 mg/kg ) انجام می شد. تغییرات hr و bp به صورت پایش پشت سر هم و ثبت نتایج انجام می شد. اطلاعات پس از جمع آوری وارد نرم افزار آماری spss-16 شده و شاخصهای مرکزی و پراکندگی استخراج شدند. یافته ها: در این مطالعه میانگین سنی این افراد 1/5 ± 45/65 سال (74-55 سال) بود.بیست نفر مرد (3/33%) و 40 نفر زن (7/66%) بودند.از نظر سابقه بیماری قلبی عروقی در کل 36 نفر (60%) دارای سابقه مثبت بودند و 46 نفر (7/76%) سابقه مصرف داروهای مرتبط با فشارخون را می دادند. تنها مواردی که در دو گروه اختلاف معناداری داشت در فشارخون سیستولی بلافاصله بعد از تزریق و فشارخون دیاستولی بعد از 30 دقیقه از تزریق بوده که گروه کنترل دارای مقادیر بالاتری نسبت به گروه مورد بوده است. نتیجه گیری: نتایج مطالعه حاضر نشان داد که استفاده از تزریق آدرنالین حین جراحی کاتاراکت نمی تواند به عنوان ریسک افزایش فشارخون بیماران باشد و یا مشکلات قلبی عروقی برای ایشان ایجاد نماید.

سابقه و هدف: اعمال جراحی لاپاراسکوپیک امروزه کاربرد زیادی داشته و جانشین بسیاری از اعمال جراحی باز شده اند که یکی از مهم ترین این اعمال، برداشتن کیسه صفرا می باشد. این روش علاوه بر مزایای فراوانی که دارد میتواند عوارضی را نیز ایجاد نماید که یکی از مهم ترین آنها تغییرات فشار داخل چشم در حین بیهوشی در زمینه عمل جراحی کیسه صفرا به روش لاپاراسکوپی می باشد. از آنجائیکه این تغییرات هنوز به خوبی مشخص نیست لذا بر آن شدیم تا با بررسی میزان تاثیر روش لاپاراسکوپی در عمل کله سیستکتومی بر فشار داخل چشم، گامی کوچک در راه شناخت این رابطه برداریم. مواد و روش ها: این مطالعه آینده نگر و تحلیلی بر روی60 نفر از بیماراننیازمند به عمل جراحی کله سیستکتومی به روش لاپاراسکوپی مراجعه کننده به بخش جراحی و اورژانس بیمارستان خاتم الانبیای شاهرود در طی سال 90انجام شد. بیماران پس از معاینه و آماده شدن جهت انجام عمل، با روش استاندارد تحت سنجش فشار داخل چشم با روش شیوتز قبل از بیهوشی قرار گرفته و سپس در حین بیهوشی و هر 5 دقیقه و نهایتاً پایان بیهوشی مجدداً فشار داخل چشم آنها بررسی شد.اطلاعات جمع آوری شده وارد رایانه گردید و مورد تجزیه و تحلیل آماری قرار گرفت.در این مطالعه (p<0/05 ) معنی دار در نظر گرفته شد. یافته ها : در این مطالعه نتایج بدست آمده از معاینه ، نشان داد که 3/18% بیماران را مردان و مابقی را زنان تشکیل داده، میانگین سنی بیماران 85/27 ± 11/37 سال بوده و رنج سنی 39-30 سال با 3/23% شایع ترین گروه درگیر بودند که بطور معنی داری با سایر گروههای سنی تفاوت داشتند. میانگین فشار داخل چشم قبل از بیهوشی 75/5 ± 68/13 و بعد از بیهوشی 23/4 ± 49/12 بود که بطور معنی داری کاهش یافته بود( p<0/03). قبل از تجویز co2 فشار داخل چشم 56/5 ± 67/12 و بعد از تجویز گاز دی اکسید کربن ، این فشار 35/6 ±86/14 بود که تفاوت معنی داری بین آنها دیده شد( p<0/01 ) ولی بین سنجش فشار داخل چشم در طول بیهوشی اختلاف معنی داری بدست نیامد. نتیجه گیری: این مطالعه نشان داد تغییرات فشار داخل چشم بعد از بیهوشی بطور معنی داری کاهش یافته (p<0.03) ، همچنین بعد از تجویز گاز دی اکسید کربن بطور معنی داری افزایش داشته (p<0.01) ولی در طول بیهوشی اختلاف معنی داری بین فشار داخل چشم دیده نشده است . واژه های کلیدی :لاپاراسکوپی ، فشار داخل چشم ، کله سیستکتومی

این مطالعه برروی بیماران مراجعه کننده به بخش ارولوژی بیمارستان خاتم طی سالهای 90-89 انجام شد.ابتدا 346 بیمار که تشخیص اولیه یا ثانویه عفونت ادراری داشتند مورد بررسی قرار گرفتند.از این گروه 70 بیمار که هیدرونفروز داشتند مورد مطالعه قرار گرفتند وبقیه حذف شدند.که از این 70 بیمار 40نفر (57%)پسر و30نفر (43%)دختر بودند.در مطالعه مذکور از 70 بیمار 40نفر (57%)مبتلا به ریفلاکس 13نفر(19%)مبتلا بهupjo و9نفر(13%)دارای سنگ ادراری و6نفر(8%)مبتلا بهuvjoو2نفر(3%)مبتلا به یورتروسل بودند.

چکیده سابقه و هدف: سابقه و هدف: کنترل درد بعد از عمل یکی از مهم ترین اقدامات گروه جراحی و بیهوشی بوده و از راه های گوناگونی انجام میشود که مهم ترین آنها استفاده از مسکن های مخدری است. در سالهای اخیر روشهای دیگری نیز مطرح گردیده که یکی از آنها استفاده از داروی گاباپنتین می باشد. از آنجاییکه هنوز تاثیرات این دارو در کنترل درد بعد از عمل مشخص نیست بر آن شدیم تا با بررسی تاثیر کاهش درد بعد از عمل جراحی tul ، گامی کوچک در راه شناخت این روش برداریم. مواد و روش ها: این مطالعه به صورت مورد - شاهدی (case-control ) بر روی 60 نفر از بیماران نیازمند جراحی الکتیو tul مراجعه کننده به بیمارستان خاتم الانبیای شاهرود در طی سال 91 ، انجام شده است. یک ساعت قبل از شروع عمل جراحی، داروهای مورد نظر به صورت کپسول گاباپنتین 300 میلیگرم و دارونمای خوراکی همشکل به بیماران دو گروه تجویز شد. پس از پایان عمل و بیداری کامل، بیماران به بخش منتقل شده و پس از ورود به بخش به مدت 6 ساعت و هر 1 ساعت میزان درد و آرام بخشی آنها به روش vrsp ثبت شد. سپس داده ها وارد رایانه شده و با نرم افزار آماری spss نگارش 16 و آزمونهای مرتبط، مورد تجزیه و تحلیل آماری قرار گرفتند. در این مطالعه (p<0/05 ) معنی دار در نظر گرفته شد. یافته ها : در این طرح 60 بیمار در دو گروه 30 نفره مورد و شاهد تحت مطالعه قرار گرفتند. میانگین سنی شرکت کنندگان در گروه مورد 6/13±9/40 سال و در گروه شاهد 3/16±8/42 سال و فراوانترین گروه سنی بیماران ، گروه 49-40 سال با 35% بود . بین میانگین ضربان قلب در گروه مورد (p<0/04) ، میانگین ضربان قلب در گروه شاهد (p<0/05)، میانگین ضربان قلب در ساعات اول و دوم (p<0/03)، تغییرات فشار خون سیستولیک در ساعت اول و دوم بعد از بیهوشی (p<0/001)، تغییرات فشار خون دیاستولیک در ساعت اول و دوم بعد از بیهوشی (p<0/003)، میانگین شدت درد در دو گروه در تمام ساعات بعد از بیهوشی (p<0/02)و نیاز به سایر مسکن ها (p<0/04) رابطه معنی داری داشته ولی با سایر متغیرها ، رابطه معنی داری بدست نیامد. نتیجه گیری: نتایج این مطالعه نشان داد که گاباپنتین بصورت تک دوز قبل از بیهوشی، میتواند تا حدود زیادی در ساعات اول و دوم بعد از عمل جراحی tul ، باعث کاهش درد شود.

سابقه و هدف: فشار داخل شکمی(iap) فشاری است که در داخل حفره شکمی وجود دارد. مقدار طبیعی آن تا 7 میلی متر جیوه است افزایش فشار داخل شکمی که به صورت iap بیشتر از 10 میلی متر جیوه بیان می شود با اختلالهای قلبی - ریوی و کلیوی همراه است با توجه به افزایش فشار داخل شکمی در جریان اعمال جراحی لاپاروسکوپی و تأثیر آن بر اورگا نهای حیاتی بدن مثل قلب و عروق، در این مطالعه تأثیر قرص کلونیدین خوراکی، به عنوان پیش دارو بر این پاسخهای همودینامیک حین لاپاروسکوپی مورد بررسی قرار گرفت. مواد وروشها: این مطالعه کارآزمایی بالینی دو سوکور در جامعه پژوهشی بیماران 20- 40 ساله asai, ii بوده که کاندید انجام عمل جراحی کله سیستکتومی لاپاروسکوپیک بودند ،50 بیمار شرکت کننده دراین پژوهش به دو گروه 25 نفره به صورت تصادفی تقسیم شدند ،گروه مورد بیماران دریافت کننده 150 میکروگرم کلونیدین و گروه شاهد بیماران دریافت کننده قرص b کمپلکس . یافته ها جمع آوری و کدگذاری شد. پس از ثبت در جداول طراحی شده، وارد نسخه ی 18 نرم افزار آماری (statistical package for the social sciences) spss شده و سپس مورد تجزیه و تحلیل آماری قرار گرفت. یافته ها: نتایج حاصل ازاین مطالعه نشان داد که گرو ههای مورد مطالعه به لحاظ عوامل موثر بر پاسخ دهی به داروها مثل سن، جنس و وزن اختلاف معنی داری ندارند همچنین نتایج تحقیق نشان داد که در گروه کلونیدین میانگین افزایش فشار خونهای سیستولیک ودیاستولیک و افزایش ضربان قلب بعد از بیهوشی نسبت به گروه کنترل کمتر بوده است. بحث و نتیجه گیری: تأثیر استفاده از پره مدیکاسیون با کلونیدین خوراکی بر متغیرهای فشار خون سیستولیک و دیاستولیک وضربان قلب حین اعمال جراحی لاپاروسکوپیک در مقایسه با گروه کنترل به صورت تعدیل در افزایش فشار خو نهای سیستول ودیاستول و ضربان قلب بوده که نیاز به مصرف داروهای کمکی جهت کنترل علایم همودینامیک حین عمل را کمتر می کند، می توان از این روش در تعدیل علایم همودینامیک حین اعمال لاپاروسکوپیک استفاده کرد.

کنترل درد بعد از عمل یک موضوع بسیار مهم در پزشکی است . روشهای گوناگونی برای کاهش مطلوب درد به کار رفته است اما این روشها هنوز در بسیاری از بیماران کافی و رضایتمند نمی باشد . بی دردی پیشگیرانه (preemptive analgesia) نوعی درمان است که قبل از آسیب بافتی ( اقدام جراحی ) آغاز شده است و به منظور کاهش حساس سازی راه های درد محیطی و مرکزی انجام می شود. که به این منظور از یک نوع یا ترکیبی از داروهای ضد درد استفاده می شود . از جمله آنتاگونیست های گیرنده nmda . کتامین هیدروکلراید ، آنتا گونیست گیرنده nmda می باشد و به عنوان یک ضد درد و هوشبر در پزشکی و دامپزشکی استفاده می شود . در این مطالعه، اثرات پیشگیرانه یک دوز پایین کتامین بر روی شدت درد بعد از عمل و مقدار پتدین مصرفی در بیمارانی که تحت سزارین انتخابی قرار می گیرند مورد ارزیابی قرار گرفته است. در یک کار آزمایی بالینی تصادفی دو سوکور، 50 بیمار که تحت سزارین انتخابی قرار گرفته اند وارد مطالعه شده اند . در گروه مورد، بیماران mg/kg 5/0 کتامین وریدی و در گروه شاهد، نرمال سالین دریافت نمودند (3 تا 5 دقیقه قبل از القاء بیهوشی). بعد از پایان جراحی و انتقال بیمار به بخش زنان و زایمان ، همه بیماران شیاف دیکلوفناک mg 100 دریافت نمودند شدت درد بوسیله مقیاس شدت درد شماره ای در ساعتهای 1 ، 2 ، 6 و12 پس از عمل مورد ارزیابی قرار گرفت. مقدار پتدین استفاده شده در بیماران نیز بررسی شد. شدت درد بعد از عمل بین دو گروه در ساعتهای 6،2،1 بعد از عمل بطور چشمگیری تفاوت دارد (p<0/0001) اما در ساعت 12 بعد از عمل تفاوت آماری معنی داری بین دو گروه در شدت درد وجود ندارد (p>0/05) و مقدار پتدین مصرفی در گروه مورد طی 12 ساعت اول بعد عمل بطور چشمگیری کمتر است (p=0/001). استفاده پیشگیرانه از کتامین وریدی (mg/kg 5/0) در بیمارانی که تحت سزارین انتخابی قرار می گیرند بطور مشخص و معنی داری شدت درد بعد از عمل را در ساعتهای اولیه پس از عمل کاهش می دهد و همچنین بطور چشمگیری نیاز بیماران به مسکن بعد از عمل را کاهش می دهد. کلید واژه : سزارین ، بی دردی پیشگیرانه ، کتامین ، درد بعد از عمل

سابقه و هدف: کنترل تهوع و استفراغ بعد از عمل یکی از مهم ترین اقدامات گروه جراحی و بویژه بیهوشی بوده و از راه های گوناگونی انجام میشود که مهم ترین آنها استفاده از داروهای ضد تهوع است. در سالهای اخیر روشهای دیگری نیز مطرح گردیده که یکی از آنها استفاده از داروی گاباپنتین می باشد. گاباپنتین، یک آنالوگ gaba بوده که به عنوان درمان صرع پارشیال استفاده شده و همچنین نتایج نسبتاً خوبی در کنترل تهوع و استفراغ داشته است. از آنجاییکه هنوز تاثیرات این دارو در کنترل تهوع و استفراغ بعد از عمل لاپاراسکوپیک مشخص نیست بر آن شدیم تا با بررسی تاثیر کاهش تهوع و استفراغ بعد از عمل جراحی کوله سیستکتومی لاپاراسکوپیک ، گامی کوچک در راه شناخت این روش برداریم. مواد و روش ها: این مطالعه به صورت مورد - شاهدی (case-control ) بر روی 60 نفر از بیماران نیازمند جراحی الکتیو کوله سیستیت لاپاراسکوپیک مراجعه کننده به بیمارستان خاتم الانبیای شاهرود در طی سال 91 ، انجام شده است. یک ساعت قبل از شروع عمل جراحی، داروهای مورد نظر به صورت کپسول گاباپنتین 600 میلیگرم و دارونمای خوراکی همشکل به بیماران دو گروه تجویز شد. پس از پایان عمل و بیداری کامل، بیماران به بخش منتقل شده و پس از ورود به بخش ریکاوری در ساعات 2، 6 و 24 بعد از عمل وضعیت شدت تهوع بر اساس سیستم vasو تعداد دفعات استفراغ بیماران بررسی و ثبت گردید. سپس داده ها وارد رایانه شده و با نرم افزار آماری spss نگارش 16 و آزمونهای مرتبط، مورد تجزیه و تحلیل آماری قرار گرفتند. در این مطالعه (p<0/05) معنی دار در نظر گرفته شد. یافته ها : در این طرح 60 بیمار در دو گروه 30 نفره مورد و شاهد تحت مطالعه قرار گرفتند. میانگین سنی شرکت کنندگان در گروه مورد 9/15±6/41 سال و در گروه شاهد 5/16±3/42 سال و فراوانترین گروه سنی بیماران ، گروه 49-40 سال با فراوانی 35% بود . بین میانگین شدت تهوع در گروه مورد p<0/04))، میانگین شدت تهوع در گروه شاهد (p<0/05)، میانگین شدت تهوع در ساعات دوم و ششم (p<0/03)، تعداد دفعات استفراغ در ساعت ششم بعد از بیهوشی (p<0/001) رابطه معنی داری وجود داشته ولی با سایر متغیرها ، رابطه معنی داری بدست نیامد. نتیجه گیری: نتایج این مطالعه نشان داد که گاباپنتین بصورت تک دوز قبل از بیهوشی، میتواند تا حدود زیادی در ساعات دوم و ششم بعد از عمل جراحی کوله سیستکتومی لاپاراسکوپیک ، باعث کاهش شدت تهوع شده و در ساعات ششم ، تعداد دفعات استفراغ را نیز کاهش میدهد. واژه های کلیدی: گاباپنتین ، تهوع و استفراغ بعد از عمل لاپاراسکوپی، بیهوشی

عنوان : این تحقیق با هدف بررسی علل ترس از زایمان طبیعی در بیماران مراجعه کننده به کلینیک بیمارستان خاتم الانبیاء شاهرود از سال 1391 لغایت 1392 انجام گرفت . مقدمه: در دوران بارداری یک زن از نظر روحی آمادگی پذیرش بزرگترین تغییر در دوران زندگی خود و قبول مسئولیت تولد فرزند ونگهداری از او را پیدا می کند وجود احساسات متضاد بخشی از این فرآیند طبیعی (زایمان) را تشکیل می دهند اما در برخی از زنان این احساسات منجر به ترس از زایمان می شود وگاهی حتی سبب اضطراب حین بارداری و پس از زایمان می گردد . 20-50% خانم های باردار ترس از زایمان را تجربه می کنند و اغلب سزارین های انجام شده به انتخاب بیمار در اغلب کشورها ، به علت ترس از زایمان (f.o.c) اتفاق می افتد که این یکی از معضلات سیستم بهداشتی کشورهاست که طبق بررسی وزارت بهداشت و درمان ایران آمار سزارین به حدود 3 تا 4 برابر میزان قابل قبول سازمان بهداشت جهانی (15%) رسیده است. لذا برای اجتناب از عوارض مادری و جنینی سزارین ، بررسی ترس از زایمان و پیدا کردن راه های مقابله با این مشکل می تواند از سزارین غیر ضروری جلوگیری کند. روش : این یک پژوهش توصیفی – تحلیلی می باشد که جامعه آماری 506 نفر شامل کلیه زنان باردار مراجعه کننده به کلینیک زنان و مامائی بیمارستان انتخاب شدند که بر اساس نمونه گیری تصادفی از بین زنان نخست زا و چند زا با تکمیل فرم پرسشنامه مبتنی بر سوالات دموگرافیک و سوابق مامائی و شدت ترس از زایمان بر اساس معیار درجه بندی descriptive graphic rating scale)) نگاره ای- توصیفی در چهار درجه تعیین شد و سپس اطلاعات از آمار توصیفی – استنباطی تجزیه و تحلیل و برای تعیین همبستگی از آزمون آماری k-squre استفاده شده است. نتایج : میانگین سن افراد شرکت کننده در مطالعه 1±28 بود که 79% (400 نفر) زایمان سزارین و 21% (106 نفر ) زایمان طبیعی را انتخاب کردند. 60% (304نفر) افراد شرکت کننده گراویدیتی یک بودند. افراد خانه دار بیشترین فراوانی را در مطالعه 80%(405نفر) داشتند . از بین افراد شرکت کننده 98% (498نفر) دارای مراقبت پیش از زایمان به طور منظم در مطب یا درمانگاه بودند.از بین افراد شرکت کننده 90% (460نفر) دارای بارداری خواسته و 10% (46نفر) دارای بارداری ناخواسته بودند . 17% (85نفر) افراد از زایمان ترس نداشته و 57% (288نفر) دارای ترس و نگرانی مختصر بودند که بیشترین علت ترس در بین افراد مربوط به گزینه های ترس از درد(122 نفر) و ترس از مردن(108 نفر) بود. نتیجه گیری و پیشنهادات : با توجه به نتایج پژوهش به نظر میرسد زنان زایمان طبیعی را ترسناک تر و خسته کننده تر میدانند و اینکه اطلاعاتشان نسبت به زایمان کم است همچنین به این زنان در مورد درد زایمان آموزش کمی داده شده است، که نشان دهنده اهمیت توجه بیشتر پرسنل مراکز بهداشتی و درمانی در خصوص آموزش به این زنان نسبت به زایمان می باشد.

چکیده: زمینه: فرسودگی شغلی توصیف کننده تغییرات منفی در نگرش،خلق و رفتار کسانیست که در مواجهه با فشارهای مرتبط با کار قرار می¬گیرند.این مطالعه با هدف تعیین سطح فرسودگی شغلی بهورزان شهرستان ساری انجام شد. روش¬ها: این مطالعه از نوع پژوهش¬های کاربردی است که بصورت مقطعی در سال 1392 انجام شد.در این پژوهش تمامی بهورزان شاغل در شهرستان ساری(208نفر) مورد مطالعه قرار-گرفتند.ابزار جمع¬آوری¬داده¬ها پرسشنامه فرسودگی شغلی مسلاچ است. پرسشنامه¬ها بصورت حضوری در اختیار کارکنان قرار داده و بصورت خودایفا تکمیل شد.داده ها وارد نرم افزار spss شد و با آزمون کای دو تحلیل شد. نتایج:70%افراد را زنان تشکیل و91%آنان متاهل بودند.21%ازامکانات ضروری خود رضایت کامل داشتند.بترتیب میانگین امتیاز شدت و فراوانی خستگی عاطفی 14.65±17.19و12.27±15.84،میانگین امتیاز شدت و فراوانی عدم موفقیت فردی 12.17±36.8و9.72±30.34،میانگین امتیاز فراوانی و شدت مسخ شخصیت 4.53±3.95و5.36±4.22،میانگین امتیاز شدت و فراوانی تعارض 5.12±6.67و4.26±6.18،میانگین امتیاز شدت و فراوانی فرسودگی شغلی 22/95±64/89و19/87±56/31 بود. شدت و فراوانی فرسودگی شغلی کلی با نارضایتی از درآمد ، علاقه به شغل کمتر ، سابقه کار زیاد و امکانات نامناسب محیط رابطه قابل توجهی داشت(.(p<0/05فراوانی مسخ شخصیت در جنس مونث و افراد بی رغبت به شغل ، بیشتر بود(p<0/05).شدت خستگی شفلی در افراد ساکن در بخش و بی علاقه به شغل بیشتر بود(p<0/05).فراوانی عدم موفقیت شخصی در متاهل ها و ساکنین روستاهای قمر و مجاور ، بیشتر بود(p<0/05). نتیجه¬گیری: گرچه که شدت و فراوانی فرسودگی شدید شغلی در بهورزان زیاد نبود ولی با توجه به وجود رابطه بین فرسودگی شغلی با درآمد، امکانات ضروری، بهبود وضعیت حقوقی و دریافتی کارکنان و عادلانه نمودن پرداختی¬ها به آنان و فراهم نمودن امکانات ضروری می¬تواند در کاهش فرسودگی شغلی در ابعاد مختلف موثر باشد. کلمات کلیدی: فرسودگی شغلی،خستگی عاطفی،مسخ شخصیت،بهورز،تعارض

مقدمه: دیس منوره از جمله اختلالات رایج در بین خانم های مراجعه کننده به کلینیک های زنان محسوب می گردد و درمان آن از اهمیت ویژه ای برخوردار است.داروها اگرچه درد را کاهش می دهند ولی سبب عوارض و صرف هزینه برای فرد می گردند. لذا در این مطالعه به بررسی تأثیر رفلکسولوژی بر دیس منوره اولیه پرداختیم که هم فاقد هزینه و هم فاقد عارضه می باشد. روش مطالعه: این مطالعه مشاهده ای به صورت یک بررسی توصیفی – تحلیلی آینده نگر بر روی 102 دانشجوی دختر ساکن خوابگاه های دانشگاه آزاد شاهرود که مبتلا به دیس منوره اولیه بودند، انجام گردید که 51 نفر در گروه تحت رفلسکولوژی و 51 نفر در گروه شاهد بودند و مدت و شدت درد و میزان مصرف مسکن در دو گروه تا سه سیکل پیگیری گردید. یافته ها: در این مطالعه مشاهده گردید که هرچند شدت و مدت درد و میزان مصرف مسکن در ابتدای مطالعه در دو گروه مورد بررسی همسان بود (05/0<p)؛ اما در ادامه به ویژه از سیکل دوم به بعد این مقادیر در گروه مداخله کمتر از گروه شاهد بودند(0001/0>p). نتیجه گیری: در انتها بر اساس نتایج حاصل از این مطالعه و مقایسه آنها با سایر مطالعات مشابه صورت گرفته در این زمینه، چنین استنباط می شود که رفلکسولوژی روشی موثر و کم عارضه و بدون هزینه در جهت درمان خانم های مبتلا به دیس منوره اولیه می باشد و استفاده از آن توصیه می شود. کلیدواژه ها: دیسمنوره، درمان، رفلکسولوژی

در حدود 90-50 درصد زنان در طول سه ماهه نخست بارداری، تهوع و استفراغ را تجربه می کنند. تهوع و استفراغ در حاملگی اثر عمیقی در احساس کلی زنان در مورد سلامتی و فعالیت زندگی روزانه آن ها دارد. در موارد شدید این مشکل دارو درمانی جهت کاهش تهوع و استفراغ اجتناب ناپذیر است. اوندانسترون و متوکلوپرامید دو داروی پیشنهادشده برای درمان تهوع و استفراغ بارداری هستند و این مطالعه با هدف بررسی و مقایسه اثربخشی این دو دارو در درمان تهوع و استفراغ شدید بارداری طراحی شد. این مطالعه یک کارآزمایی بالینی تصادفی شده بود که در سال 1392 و از میان زنان باردار مراجعه کننده به درمانگاه زنان بیمارستان فاطمیه که سن بارداری کمتر از 16 هفته داشتند انجام شد. طی این مطالعه 100 نمونه انتخاب و به طور تصادفی در دو گروه الف و ب قرار گرفتند. در هر دو گروه دارو به صورت هر 8 ساعت (3 بار در روز) تجویز می شد. بعد از 3 روز، دوز دارو کاهش یافته و به هر 12 ساعت (دو بار در روز) رسید و بعد از 3 روز مصرف به صورت هر 12 ساعت (6 روز پس از شروع درمان) مجدداً دوز دارو کاهش یافته و به هر 24 ساعت یک بار (روزانه یک عدد) رسید و این دوز دارو تا 8 روز بعد (14 روز از شروع درمان) ادامه یافت. در این مطالعه پیگیری بیماران به مدت سه هفته بود. به این صورت که بیماران در بدو ورود، یک روز، سه روز، یک هفته، دو هفته پس از شروع درمان مورد پیگیری قرار گرفت. همچنین بعد از قطع دارو، در انتهای هفته دوم پس از شروع دارونیز پیگیری بیماران در روز اول، روز دوم و یک هفته پس از قطع دارو انجام شد. داده های جمع آوری شده توسط آزمون x2، آزمون دقیق فیشر و student-t تجزیه وتحلیل شدند. در تجزیه وتحلیل یافته های این پژوهش مشخص شد که میانگین دفعات تهوع در دو گروه الف و ب در بدو ورود، یک روز و سه روز پس از شروع درمان و همچنین یک هفته پس از قطع درمان تفاوت معنی داری نداشت، ولی یک و دو هفته پس از شروع درمان و یک و دو روز پس از قطع دارو اختلاف معنی دار بین میانگین دفعات تهوع در دو گروه مشاهده شد و داروی اندانسترون در کاهش تعداد دفعات تهوع یک و دو هفته پس از شروع درمان و یک و دو روز پس از قطع درمان موثرتر بود و در گروه الف (تحت درمان با اندانسترون) اثر بهتری نسبت به متوکلوپرامید مشاهده شد. با مقایسه میانگین دفعات استفراغ نمونه های شرکت کننده در پژوهش در بدو ورود به مطالعه، یک روز پس از شروع درمان و همچنین یک هفته بعد از قطع درمان تفاوت معنی داری را بین دو گروه الف (تحت درمان با اندانسترون) و ب (تحت درمان با متوکلوپرامید) نشان داده نشد، ولی سه روز، یک هفته، دو هفته پس از شروع درمان و همچنین یک و دو روز پس از قطع درمان تفاوت معنی داری بین تعداد دفعات استفراغ در دو گروه مشاهده شد و گروهی که تحت درمان با اندانسترون بود، به طور معنی داری با کاهش تعداد دفعات استفراغ مواجه شد. داروی اندانسترون دارای تأثیر بهتری در کنترل تهوع و استفراغ بارداری بوده و در صورت پذیرش بیمار، می توان از آن جهت کنترل تهوع و استفراغ بارداری استفاده نمود.

مقدمه: تهوع و استفراغ از جمله عوارض مهم اعمال جراحی است که سبب کاهش رضایتمندی بیماران می شود و لذا کنترل آن اهمیت ویژه ای دارد. لذا در این مطالعه به بررسی اثر کلونیدین خوراکی بر پیشگیری از تهوع و استفراغ پس از اعمال جراحی شکمی در بیمارستان خاتم الانبیاء شاهرود در سال 1393 پرداختیم. روش مطالعه: این مطالعه مداخله ای به صورت یک کارآزمایی بالینی تصادفی بر روی 60 بیمار تحت اعمال جراحی شکمی در بیمارستان خاتم الانبیاء شاهرود در سال 1393 انجام گردید که این بیماران به صورت تصادفی ساده در یکی از دو گروه کلونیدین خوراکی یا دارونما تقسیم شدند و تهوع و استفراغ و درد در دو گروه طی 24 ساعت نخست مورد مقایسه قرار گرفت. یافته ها: در این مطالعه مشاهده گردید که میزان و شدت تهوع و استفراغ و درد در اتاق ریکاوری و در ساعات دو، شش و بیست و چهار بعد از عمل در دو گروه دریافت کننده کلونیدین خوراکی و دارونما تفاوت آماری معناداری ندارند (p > 0.05). نتیجه گیری: در انتها بر اساس نتایج حاصل از این مطالعه چنین استنباط می شود که کلونیدین خوراکی بر پیشگیری از تهوع و استفراغ پس از اعمال جراحی شکمی تأثیری ندارد. کلیدواژه ها: تهوع و استفراغ، کلونیدین، جراحی شکمی

زمینه و هدف: درد پس از عمل جراحی سزارین، آثار نامطلوبی از جمله عوارض طبی مادر،عدم توجه کافی به نوزاد و بخصوص اشکال در شیردهی و تجویز زیاد مسکن ها بویژه نوع مخدری را در پی خواهد داشت. این مطالعه با هدف بررسی تاثیر پیشگیرانه دوز کم کتامین در ریکاوری بر درد پس از عمل جراحی سزارین انجام شد. مواد و روش ها: در این مطالعه مورد - شاهدی، 100خانم حامله که تحت عمل سزارین انتخابی قرار گرفتند، به صورت تصادفی ساده به دو گروه 50 نفری تقسیم شده و تحت بیهوشی عمومی به روش استاندارد تحت عمل سزارین قرار گرفتند. بیماران گروه مورد بلافاصله پس از ورود به بخش ریکاوری، 25/0 میلی گرم به ازای هر کیلو گرم وزن بدن کتامین وریدی و گروه شاهد 2 سی سی به ازای هر کیلو گرم وزن بدن نرمال سالین دریافت کرده و شدت درد بر اساس vas در هر ساعت تا 6 ساعت برای دو گروه سنجیده و ثبت گردید. آنالیز داده ها با استفاده از نرم افزار آماری spss نسخه 16 و آزمون های مرتبط انجام شد. در این تحقیق (p<0.05) معنی دار در نظر گرفته شد. یافته ها: در این طرح 100 بیمار در دو گروه 50 نفره مورد و شاهد تحت مطالعه قرار گرفتند. میانگین سنی شرکت کنندگان در گروه مورد 6/12±8/34 سال و در گروه شاهد 9/11±4/35 سال و فراوانترین گروه سنی بیماران ، گروه 30-25 سال با 7/36% برای گروه مورد و گروه 35-30 سال با 7/36% برای گروه شاهد بود. 15 نفر (30%) در گروه مورد و 18 نفر (7/36%) در گروه شاهد سابقه سزارین قبلی داشته و 35 نفر (70%) در گروه مورد و 32 نفر (3/63%) در گروه شاهد هیچ گونه سابقه بی هوشی قبلی را نداشتند. بین میانگین ضربان قلب در گروه مورد (p<0/04) ، میانگین ضربان قلب در گروه شاهد (p<0/05)، میانگین شدت درد در گروه مورد در تمام ساعات بعد از بیهوشی (p<0/02)، میانگین شدت درد در گروه شاهد در تمام ساعات بعد از بیهوشی (p<0/05) ، میانگین شدت درد در دو گروه در ساعات دوم (p<0/05) ، سوم(p<0/05) ، چهارم (p<0/03) ، پنجم (p<0/03) و ششم(p<0/01) بعد از بیهوشی و نیاز به انواع مسکن ها (p<0/04) رابطه معنی داری داشته ولی با سایر متغیرها ، رابطه معنی داری بدست نیامد. نتیجه گیری : نتایج این تحقیق نشان داد که استفاده از کتامین با دوز کم در ریکاوری می تواند باعث کاهش معنی دار درد در ساعت دوم الی ششم بعد از عمل سزارین گردد. واژگان کلیدی: سزارین، کتامین، درد بعد از عمل

پیش زمینه و هدف: درد به دنبال اعمال جراحی یکی از شایع ترین یافته هاست. اعمال جراحی مختلف بسته به میزان تهاجم و آسیب عصبی میزان متفاوتی از درد زا در بیمار به وجود می آورند. البته درد یک متغیر کیفی است و میزان تحمل و درک آن بسته به سن، جنس و آستانه تحمل درد متفاوت است. امروزه اعمال جراحی به سمتی می روند که با کمترین میزان تهاجم انجام شوند. این مطالعه جهت بررسی روش تزریق داخل پریتوئن به عنوان روش کاهش درد طراحی و دو داروی لیدوکائین و بوپیواکائین با هم مقایسه شدند. روش ها: این مطالعه از نوع کارآزمایی بالینی بود. پس از اخذ رضایت و تکمیل پرسشنامه میزان مشابه از دو دارو لیدوکائین و بوپیواکائین و دارونما تهیه و در سه گروه مورد استفاده قرار گرفت و شدت درد در مراحل مختلف به وسیله معیار سنجش دیداری ارزیابی شد. برای تجزیه وتحلیل داده ها از نرم افزار spss 21 و آزمون t-test استفاده شد. در این مطالعه p کمتر از 0.05 معنی دار تلقی شد. نتایج: بر اساس نتایج مطالعه حاضر میزان درد در گروه بوپیواکائین در ریکاوری و ساعت های اول، چهارم و هشتم به طور معنی داری کمتر از 2 گروه دیگر بود. بحث: تزریق داخل پریتوئن داروهای بی حسی در مطالعات مختلف و در جراحی های مختلف نتایج بسیار متفاوتی را نشان می دهد. در برخی مطالعات به طور معنی داری لیدوکائین در کاهش درد موثرتر بوده و در برخی دقیقاً بالعکس و بوپیواکائین در کاهش درد عملکرد بهتری داشته است که مطالعه حاضر نیز جزو این مطالعات است. با توجه به تأثیر کاهش درد بعد از عمل که موجب افزایش رضایت بیمار، کاهش مدت زمان بستری و کاهش مصرف مخدرهای مصرفی می شود به نظر از استفاذه از این روش مناسب است. کلید واژگان: لیدوکائین – بوپیواکائین- کوله سیستکتومی- تزریق داخل پریتوئن

چکیده ندارد.

چکیده ندارد.

چکیده ندارد.

چکیده ندارد.

چکیده ندارد.

چکیده ندارد.

چکیده ندارد.