تبادل داده ها و مستندات درمانی در جهت بهبود فرآیندهای مراقبت بهداشتی بیماران، نه تنها امری غیر قابل اجتناب است، بلکه انتقال اطلاعات بیمار بین مراکز ارائه دهنده خدمات درمانی به منظور ارائه مراقبت های بهتر به بیماران و کاهش آزمایش ها و تجویزهای تکراری امری لازم و ضروری است. برای تحقق امر تبادل اطلاعات، بایستی توافقات بسیاری بین طرفین تبادل صورت گیرد. این توافقات شامل پروتکل انتقال داده ها یا رسانه ای که از طریق آن انتقال صورت می گیرد، ساختار و ترکیب داده ها و در نهایت واژگان و کدهای قابل فهم برای طرفین انتقال (انتقال دهنده و انتقال گیرنده) می باشد. با در نظر گرفتن این واقعیت که اغلب پایگاه های داده ساختارهای متفاوتی دارند، برای به اشتراک گذاری و تبادل اطلاعات بین آن ها می بایست اطلاعات ذخیره شده روی پایگاه های داده را بازنویسی کرد که این امر با توجه به حجم بسیار بالای این اطلاعات امری نزدیک به محال است. به منظور رفع مشکل و ایجاد هماهنگی و همکاری، چندین استاندارد از جمله hl7 cda، ccr و ccd، با هدف تأمین خصوصیاتی برای تبادل اطلاعات درمانی معرفی گردیده اند. این استانداردها هر کدام مزایا و کاستی هایی دارند که با توجه به نیاز و ساختار موسسات می بایست به گزینش هر یک اقدام نمود. علاوه بر گزینش یک استاندارد برای محتوای داده ها و مستندات مراقبتی و درمانی می بایست بستری نیز برای تبادل این داده ها در نظر گرفته شود. در این پژوهش با استناد به مطالعات صورت گرفته و با استفاده از جداول مقایسه ای و تحلیل های آماری مدلی پیشنهاد گردیده است که مبین استاندارد تبادل داده ها و بستر انتقال این داده ها می باشد. در این مدل از استاندارد ccd به منظور تبیین محتوای داده ها و زبان نشانه گذاری پزشکی (mml) برای تبادل داده ها بهره گرفته شده است. این مدل که در سطح مفهومی ارائه شده است پس از ارائه، توسط صاحب نظران عرصه مراقبتی و درمانی و انفورماتیک پزشکی مورد تأیید قرار گرفت.