پژوهش حاضر به منظور اثربخشی درمان میان فردی گروهی بر احساس تنهائی، شادکامی و افسردگی دانشجویان دختر افسرده انجام شده است. از این رو، 3 فرضیه مطرح گردیده است و جهت آزمون فرضیه ها از بین دانشجویان دختر دانشگاه شریف با استفاده از پرسشنامه احساس تنهایی، شادکامی و افسردگی تعداد 26 دانشجوی دختر که نمره افسردگی و احساس تنهایی بالا و شادکامی پایین داشتند به طور تصادفی در دو گروه 13 نفره جایگزین شدند. 13 نفر گروه آزمایش درمان بین فردی را دریافت کردند و 13 نفر گروه کنترل هیچ درمانی دریافت نکردند و در لیست انتظار قرار گرفتند. پس از اجرای 12 جلسه 90 دقیقه ای درمان میان فردی، تحلیل یافته ها با استفاده از روش تحلیل کواریانس و آزمون مقایسه میانگینهای مستقل t نشان داد که احساس تنهایی، شادکامی و افسردگی دانشجویان دختر به طور معنادار تغییر یافتند. به طوری که با استفاده از آزمون کوواریانس و آزمون مقایسه میانگینهای مستقل t، 3 فرضیه اصلی مورد تأیید قرار گرفت. بنابراین نتایج این پژوهش حاکی از آن است که درمان میان فردی به واسطه آموزش مهارتهای اجتماعی- رفتاری و ادراک اجتماعی، آموزش استفاده از خودآموزی به منظور هدایت رفتار و آموزش مهارتهای حل مسأله اجتماعی و جایگزینی افکار موثر و مثبت به جای افکار ناکارآمد و منفی الگویی را برای فرد ترسیم می کند و به کاهش افسردگی، احساس تنهایی و آزردگیهای روانی- جسمانی و افزایش شادکامی و رضایت از زندگی منجر می شود. این درمان به طور مستقیم تأکید بر برقراری ارتباط با دیگران دارد و مهارتهای مختلف در این زمینه را آموزش می دهد. به بیمار کمک می کند تا تعاملات خود را بررسی و ارزیابی مجدد کند، مهارتهای اجتماعی را در بافت بین فردی ارتقاء می دهد و بر رشد این مهارتها تمرکز دارد. بنابراین، به نظر می رسد درمان بین فردی برای مدیریت مولفه-های احساس تنهایی، شادکامی و افسردگی دارای اثربخشی است. واژه های کلیدی: درمان میا ن فردی گروهی، احساس تنهایی، شادکامی، افسردگی، دانشجویان دختر