این آزمایش به منظور بررسی اثر تغذیه تکمیلی به صورت آزاد بر رشد و خصوصیات تولید مثلی بره های شیرخوار انجام شد. برای این منظور 10 بره نر و 10 بره ماده با میانگین سن یک ماه و میانگین وزن زنده به ترتیب 3/1±4/13 و 9/0±6/11 در یک آزمایش 90 روزه در نظر گرفته شدند. بره ها در هر جنس بر اساس وزن زنده گروه بندی شدند و به طور تصادفی در یکی از دو گروه غذایی قرار گرفتند: دسترسی آزاد به شیر و یونجه (کنترل) و دسترسی آزاد به شیر، یونجه و کنسانتره (تکمیلی). کنسانتره گروه تکمیلی شامل جو، ذرت و کنجاله سویا با غلظت انرژی خام و پروتئین خام به ترتیب 52/4 مگاکالری و 160 گرم در هر کیلوگرم ماده خشک بود. اندازه گیری وزن زنده و شیر و خوراک خورده شده به صورت روزانه ثبت شد. نمونه گیری خون و اندازه گیری ظاهری بیضه نیز از روز شروع آزمایش با فواصل 30 روزه انجام شد. در انتهای آزمایش همه بره ها ذبح شدند و بیضه و تخمدان آن ها به منظور مطالعات بافت شناسی برداشته شد. همه اندازه گیری ها در سه دوره آزمایش با هم مقایسه شدند: روز 30-0 (دوره اول)، روز 60-31 (دوره دوم) و روز 90-61 (دوره سوم). نتایج این آزمایش نشان داد که شیر مصرفی بین بره های دو گروه غذایی تفاوت معنی داری نداشت (05/0<p) ولی بره های نر شیر بیشتری نسبت به ماده ها مصرف کردند (01/0>p). بره های گروه تکمیلی نسبت به کنترل (05/0>p) و بره های نر نسبت به ماده ها (05/0>p) دارای وزن زنده بیشتری در کل دوره آزمایش بودند. افزایش وزن روزانه تحت تأثیر جیره (01/0>p)، جنس (01/0>p) و دوره (01/0>p) قرار گرفت و بره های گروه تکمیلی نسبت به کنترل و نرها نسبت به ماده ها دارای افزایش وزن روزانه بیشتری بودند. بیشترین افزایش وزن روزانه نیز در دوره دوم حاصل شد. غلظت هورمون تستوسترون در بره های نر تحت تأثیر جیره تکمیلی (05/0>p) قرار گرفت و در دوره سوم (01/0>p) بیشترین میزان غلظت این هورمون در بره ها دیده شد. جیره و دوره بر غلظت هورمون های پروژسترون و استروژن در بره های ماده اثر معنی داری نداشتند (05/0<p). خصوصیات ظاهری بیضه شامل طول، عرض، حجم و محیط کیسه بیضه تحت تأثیر جیره تکمیلی قرار نگرفت (05/0<p) در حالی که همه این خصوصیات در دوره سوم از مقدار بیشتری برخوردار بودند (01/0>p). خصوصیات بافت شناسی بیضه شامل قطر لوله های اسپرم ساز، تعداد سلول های سرتولی، تعداد اسپرماتوگونی ها و تعداد سلول های لایدیگ در بیضه بره های گروه تکمیلی به طور معنی داری بیشتر از بره های گروه کنترل بود (01/0>p). خصوصیات بافت شناسی تخمدان شامل قطر فولیکول های پریموردیال و تعداد فولیکول های اولیه در تخمدان بره های گروه تکمیلی به طور معنی داری بیشتر از بره های گروه کنترل بود (01/0>p). نتایج حاصل از این آزمایش نشان داد که تغذیه تکمیلی، سرعت رشد و وزن زنده بره های نر و ماده را در زمان شیرخوارگی بهبود داد. این اثرات با بهبود خصوصیات تولیدمثلی وابسته بود.

اسپرم¬زایی، فرآیندی بسیار پیچیده و تنظیم شده است که طی آن، سلول¬های زایای بنیادی، به اسپرماتوزوآ تبدیل می-شوند. این سلول¬های بنیادی که سلول¬های بنیادی اسپرماتوگونی نامیده می¬شوند، طی سال¬های اخیر مورد توجه پژوهشگران قرار گرفته¬اند. این سلول¬ها در تولید و تکثیر حیوانات تراریخته، همچنین در بهبود بازده تولید مثلی گله¬های گاو و گوسفند و... اهمیت دارند. هدف از این مطالعه تأثیر فاکتور رشد شبه انسولین-1 بر تکثیر سلول-های بنیادی اسپرماتوگونی بره در محیط آزمایشگاه بود. جداسازی سلول¬های اسپرماتوگونی از بیضه گوسفند نابالغ به روش هضم دو مرحله¬ای انجام شد. سلول¬های اسپرماتوگونی در محیط کشت dmem کشت داده شد و به تیمارهای 1، 2 و 3 به ترتیب 10، 4 و 100 نانوگرم بر میلی¬لیتر فاکتور رشد شبه انسولین افزوده شد و به گروه شاهد فاکتور رشد شبه انسولین افزوده نشد. ارزیابی و شمارش کلونی¬ها در روزهای 4، 7 و 10 پس از کشت انجام شد. برای شناسایی سلول¬های اسپرماتوگونی از رنگ¬آمیزی ایمونوسیتوشیمی علیه آنتی¬ژن pgp9.5 انجام شد. داده¬ها با آزمون آماری one way anova و آزمون تکمیلی دانکن و tukey آنالیز شدند. در این بررسی مشاهده شد که، تعداد کلونی¬های سلول¬های اسپرماتوگونی در تیمار 2 نسبت به تیمار 1 و گروه شاهد، در روزهای 4، 7 و 10 کشت، به طور معنی داری (p<0.05) بیشتر بود. همچنین تعداد کلونی¬های تیمار 3 در روز¬های 4، 7 و 10 نسبت به هر سه گروه قبلی به طور معنی¬داری (p<0.05) بیشتر بود. مساحت کلونی¬های تیمار 3 در روز 10 نسبت به دیگر گروه¬ها به طور معنی¬داری (p<0.05) بیشتر بود. همچنین مساحت کلونی¬های تیمار3 در روز 7 و تیمار2 در روز 10 با دیگر گروه¬ها اختلاف معنی¬داری(p<0.05) داشت. سلول¬های بنیادی اسپرماتوگونی آنتی¬ژن pgp9.5 را بیان کردند. بنابراین برای کشت سلول¬های بنیادی اسپرماتوگونی در شرایط آزمایشگاه، افزودن فاکتور رشد شبه انسولین-1 با مقدار 100 نانوگرم بر میلی¬لیتر پیشنهاد می¬شود.

سلول های بنیادی اسپرماتوگونی دارای قدرت خودنوزایی و انتقال ژن به نسل بعدی هستند. جهت نگهداری و ذخیره سازی طولانی مدت این سلول ها از تکنیک انجماد استفاده می شود. هدف از مطالعه حاضر، بررسی تاثیر غلظت های مختلف fbs (10 و 20 درصد) و سطوح مختلف سوکروز (07/0، 14/0 و 21/0 مول) روی درصد حیات sscs بره قبل از انجماد و متعاقب یخ گشایی بود. بیضه ی بره های با سنین کمتر از 3 ماه از کشتارگاه تهیه و متعاقب جداسازی و خالص سازی سلول های اسپرماتوگونی به ترتیب با روش های هضم آنزیمی دو مرحله ای و حذف تمایزی، درصد حیات این سلول ها ارزیابی شد. جهت انجماد از محیط پایه dmso ( غلظت 10% ) استفاده شد و sscs به شش گروه آزمایشی تقسیم بندی شدند.

سلول های بنیادی اسپرماتوگونی، سلول های زایای تمایزنیافته ای هستند که با حفظ تعادل بین خودنوسازی و تمایز سبب حفظ اسپرماتوژنز در طول حیات موجود پس از بلوغ می شوند. هدف از انجام این مطالعه جداسازی سلول های بنیادی اسپرماتوگونی و بررسی تاثیر غلظت های مختلف تستوسترون روی کلونی زایی سلول های بنیادی اسپرماتوگونی می باشد.

گردآورنده این رساله ضمن تعریف بیماری کریپتواسپوریدیوزیز و عامل آن به بررسی سیکل زندگی و بیولوژی انگل پرداخته و از آنجائیکه هرساله درصد زیادی از گوساله های تازه متولد شده از اسهال تلف میشوند (در صنعت گاوداری دومین بیماری که بیشترین خسارت را تولید میکند اسهال گوساله ها می باشد) یکی از عوامل مولد اسهال کریپتوسپوریدیوم میباشد که از طرفی اهمیت این تک یاخته درایجاد سندرم لاغری مفرط گوساله های گوشتی مطرح و دخیل می باشد و همه ساله خسارات اقتصادی فراوانی به اجتماع از این طریق وارد میشود. دراین مجموعه به مطالعه اپیدمیولوژی بیماری، پاتوژنز و علائم آزمایشگاهی آن پرداخته شده و راههای درمان و کنترل این بیماری نیز بررسی شده و به مطالعه درباره ایمنی در کریپتوسپوریدیوزیز و یافته های جدید در این باره اشاراتی رفته است . این رساله در دو فصل گردآوری شده که فصل اول اشاره ای به بیماری و بررسی های متنوع آن دارد و در فصل دوم روش کار و مواد متفاوت و یافته ها آمده است .

چکیده ندارد.