این آزمایش به منظور بررسی تاثیر ال کارنیتین در جیره های حاوی منابع مختلف چربی بر عملکرد، خصوصیات لاشه، ترکیب بدن و برخی از فراسنجه های خونی جوجه های گوشتی انجام شد. این آزمایش در قالب آزمایش فاکتوریل و با طرح کاملا تصادفی و با استفاده از 108 قطعه جوجه گوشتی سویه راس 308 انجام شد. در این آزمایش سه منبع مختلف چربی (روغن سویا، پیه و مخلوط روغن سویا و پیه) و دو سطح ال کارنیتین (0 و 125 میلی گرم در کیلو گرم جیره) در دوره رشد (28-10) و پایانی(42-28) روزگی استفاده شد. صفات وزن بدن، ضریب تبدیل غذایی و مصرف خوراک در دوره های رشد و پایانی، خصوصیات لاشه، ترکیب شیمیایی بدن و همچنین فراسنجه های خونی (گلوکز، کلسترول، تری گلیسرید، hdl، ldl و vldl) مورد مطالعه و اندازه گیری قرار گرفتند. بر اساس نتایج بدست آمده از این آزمایش، منابع مختلف چربی تاثیری بر وزن بدن، مصرف خوراک و ضریب تبدیل غذایی جوجه ها نداشت. اما میزان چربی لاشه و چربی محوطه شکمی تحت تاثیر منابع مختلف چربی قرار گرفت ( 05/0> p ). بطوریکه پایین ترین درصد چربی محوطه شکمی و چربی لاشه مربوط به جوجه های بود که جیره حاوی روغن سویا دریافت کردند. استفاده از مکمل ال کارنیتین در جیره ها تاثیری بر وزن بدن، مصرف خوراک و ضریب تبدیل غذایی نداشت اما چربی موجود در ماهیچه ران، سینه، لاشه کامل پرنده و چربی محوطه شکمی را به شکل معنی داری کاهش داد (05/0> p). منابع مختلف چربی بر فراسنجه های خونی تاثیر معنی داری داشتند. بطوریکه روغن سویا در مقایسه با پیه و مخلوط روغن سویا و پیه باعث کاهش معنی دار میزان گلوکز، کلسترول و ldl سرم خون جوجه های گوشتی شد (05/0> p). ال کارنیتین سبب کاهش معنی دار فراسنجه های سرم خون جوجه های گوشتی شد (05/0> p). نتایج این آزمایش نشان داد که افزودن مکمل ال کارنیتین به جیره حاوی روغن سویا باعث کاهش چربی محوطه شکمی، ران، سینه و لاشه کامل پرنده در مقایسه با جیره حاوی پیه یا مخلوط پیه و روغن سویا شد. و همچنین غلظت فراسنجه های خونی در سرم خون جوجه های گوشتی را کاهش داد (05/0> p).

پژوهش حاضر به منظور بررسی تاثیر افزودن سطوح اسید های آمینه ضروری محدود کننده و مدت زمان تغذیه جیره پیش آغازین در جوجه های گوشتی بر عملکرد، رشد دستگاه گوارش، برخی فراسنجه های خونی، ترکیبات بدن، خصوصیات لاشه و پاسخ سیستم ایمنی انجام شد. در این پژوهش، از 276 قطعه جوجه خروس یک روزه گوشتی سویه راس 308 در قالب طرح کاملاً تصادفی با 3 تیمار و 4 تکرار و 23 قطعه جوجه در هر تکرار استفاده شد. تیمارهای آزمایشی شامل یک جیره پایه با مقدار پروتئین 84/20%، تیمار دو شامل جیره با 10% پروتئین بیشتر (92/22%) که به مدت 5 روز تغذیه شد و تیمار سوم شامل جیره با 10% پروتئین بیشتر (92/22%) که به مدت 7 روز مورد استفاده قرار گرفت. همچنین در تمام این تیمارها مقدار انرژی قابل متابولیسم مشابه بود (2900 کیلو کالری). نتایج نشان داد که اختلاف معنی داری از نظر عملکرد جوجه ها بین تیمار های مختلف وجود نداشت. همچنین اختلاف معنی داری در وزن نسبی جگر، طحال و بورس بین تیمار های مختلف مشاهده نشد. غلظت گلوکز در 21 روزگی و تری گلیسرید در 21 و 42 روزگی و hdl در 21 روزگی اختلاف معنی دار بین تیمارها مشاهده شد به طوری که در تیمارهای دو و سه غلظت این فراسنجه ها نسبت به تیمار یک بیشتر بود (05/0p<). بین تیمارهای آزمایشی در 14 روزگی در طول روده کوچک اختلاف معنی داری مشاهده شد به طوری که در تیمار سه طول روده کوچک نسبت به سایر تیمارها افزایش معنی داری نشان داد (05/0p<). اختلاف معنی داری بین تیمار سه با تیمارهای یک و دو در مقدار پروتئین و ماده خشک بدن در 42 روزگی مشاهده شد به طوری که درصد پروتئین در تیمار سه افزایش و درصد ماده خشک کاهش یافت (05/0p<).

مقدمه: فعالیت جسمانی و ورزش کردن ، رفتار بهداشتی مهم برای پیشگیری از ابتلا به بیماری و مرگ و میر بوده و ارتباط مثبتی بین فعالیت جسمانی منظم و ارتقای سطح روانی و جسم وجود دارد. علارغم فواید زیاد رفتار ورزشی ، بر آورد جهانی از عدم فعالیت فیزیکی در میان بالغین ، 17 درصد است این میزان در کسانی که فعالیت جسمانی اندکی دارند ( کم تر از 5/2 ساعت درهفته ) بین 31 تا 51 درصد متغیراست . بررسی های انجام شده در کشور نشان داده است که بیش از 70 درصد مردم ایران فعالیت فیزیکی کافی ندارند . مواد و روشها : این مطالعه یک مداخله آموزشی است که بروی زنان خانه دار که شاغل نبوده و صرفا در خانه فعالیت دارند در شهرستان کرمانشاه انجام پذیرفت. ابزار جمع آوری اطلاعات در این پژوهش پرسشنامه محقق ساخته بود.مداخله آموزشی شامل کلاس آموزشی ، کتابچه و سی دی آموزشی بود اطلاعات در دو مقطع قبل و دو ماه پس از آموزش جمع آوری و با استفاده از نرم افزار spss مورد آنالیز قرار گرفت . یافته ها : بیشترین فراوانی در گروه مداخله و کنترل در گروه سنی 25 تا 34 سال و پس از آن متعلق به گروه سنی 44-35 سال بودهمچنین بین گروه مداخله و کنترل در خصوص توزیع میزان تحصیلات تفاوت آماری وجود نداشت ( 104/0 ?p ). سطح آگاهی قبل از آموزش در گروه مداخله 25/39 و در گروه کنترل 11/33 بود و پس از آموزش در گروه مداخله سطح آگاهی 63/62 و در گروه کنترل 12/41 بود میانگین امتیاز نگرش در گروه مداخله قبل از آموزش 19/84 درصد و در گروه کنترل 19/80 بود بین سطح نگرش دو گروه تفاوت معنی دار بود ( 030/0 ? p ). در ارزیابی انجام فعالیت جسمانی در گروههای مورد مطالعه ، میانگین عملکرد فعالیت جسمانی در گروه مداخله قبل از آموزش 04/31 و در گروه کنترل 99/25 درصد بود اگر چه در گروه مداخله نمایه بالاتر بود ولی تفاوت آماری معنی داری بین دو گروه وجود نداشت ( 455/0 ? p ). بحث و نتیجه گیری: در خصوص عملکرد و افزایش فعالیت جسمانی این مطالعه تاثیر در افزایش میزان فعالیت جسمانی داشت ولی در گروه کنترل نیز گاها افزایش مشاهده شد. درمجموع تاثیر آموزش بر فعالیت جسمانی درگروه مداخله قابل مشاهده بود اگر چه ممکن است تاثیر از گروههای همسان و رسانه ها نیز گرفته باشد ولی درگروه مداخله افزایش معنی داری وجود داشت و می توان این افزایش را ناشی از تاثیر آموزش دانست .

امروزه میزان تولد نوزادان نارس در جوامع، دارای سیر صعودی میباشد اما به دلیل سودآور بودن بخش درمانی نوزادان نارس، توجه شایانی به بخش نگهداری نوزادان نارس نمیگردد.به همین منظور تجهیزات و امکانات مناسبی در بخشهای مراقبتهای ویژه ی نوزادان برای ارتقاء کیفیت نگهداری نوزادان نارس موجود نمیباشد.نوزادان نارس در مقایسه با نوزادان رسیده، ضربه پذیر تر و حساس تر میباشند، به همین دلیل در صورت مواجهه با کمترین عفونتی، دچار مشکلات حاد و خطرناک میشوند. یکی از راههای عفونت زدایی موثر برای نوزادان نارس، استحمام آنان میباشد اما متاسفانه به دلیل نبود محصول مناسب جهت استحمام نوزادان نارس در بخش مراقبتهای ویژه ی نوزادان در بیمارستان ها، نوزادان نارس مگر در صورت لزوم استحمام نمیشوند. دلیل این امر اینست که روند استحمام نوزادان نارس بسیار حساس میباشد اما در محصولی که برای استحمام نوزادان نارس در حال حاضر در بخش مراقبتهای ویژه ی نوزادان بکار میرود(لگن های پلاستیکی)، هیچ یک از پارامتر های ایمنی و بهداشت رعایت نشده است، به همین دلیل امر استحمام نوزادان نارس برای کاربران بسیار سخت،خطر آفرین و استرس زا میباشد. بنابراین با توجه به نیاز محصولی مناسب جهت استحمام نوزادان نارس، تصمیم به طراحی و ساخت وان برای شستشوی نوزادان نارس در بخش مراقبتهای ویژه ی نوزادان با رویکرد طراحی کاربر محورگرفته شد .دلیل انتخاب این رویکرد اینست که چون روند استحمام نوزادان و شرایط کاربران، دارای حساسیت زیادی میباشد، با رویکرد طراحی کاربر محور تمامی نیاز های کاربران در محصول لحاظ میگردد.با مشاهده ی پی در پی روند استحمام نوزادان نارس در بیمارستانها و مصاحبه و گردآوری اطلاعات گسترده،طراحی محصول صورت گرفت که با لحاظ نمودن اصول طراحی کاربر محور و نیاز های کاربران در روند طراحی محصول، نتیجتا این محصول از لحاظ کارکرد عملکردی،ایمنی،ارگونومیکی،استتیکی،اجتماعی و قابلیت استفاده منطبق بر نیار های کاربران و محیط گردید.این محصول علاوه بر نیاز های جسمی کاربران، پاسخگوی نیاز های ذهنی آنان نیز بوده و با ساده سازی و ایمن سازی روند استحمام نوزادان نارس، در افزایش اعتماد بنفس،خود کارآمدی و ایجاد آرامش برای کاربران نیز موثر میباشد. پس از ساخت وان طراحی شده و بردن آن به بیمارستانهای مختلف جهت تست راست آزمایی، محصول ساخته شده مورد استقبال و رضایت کاربران واقع گردید.با توجه به تحقیقات صورت گرفته بدلیل کم بودن نمونه های موجود، این محصول میتواند باعث نتایجی مفید و کاربردی برای کاربران گردد.

سالانه حدود 20000 تن ضایعات جوجه کشی در کشور تولید می شود. این ضایعات شامل پوسته های تخم مرغ خالی، تخم مرغ های بی نطفه، جوجه های دیر هچ شده، جوجه های حذفی و مرده و تخم مرغ های هچ نشده می باشد. در این آزمایش، تاثیر پودر ضایعات جوجه کشی (hwm) بر عمکرد، خصوصیات لاشه ، استخوان درشت نی و برخی از فراسنجه های خونی در جوجه خروس های گوشتی بررسی شد. تعداد 150 قطعه جوجه خروس گوشتی (راس 308) به طور تصادفی با 5 تیمار و 3 تکرار مورد آزمایش قرار گرفتند. تیمار های آزمایشی، جیره بر پایه ذرت- کنجاله سویا بود که با صفر، 2، 4، 6 و 8 درصد hwm مکمل سازی شدند. در طول آزمایش، صفاتی مانند مصرف خوراک، افزایش وزن بدن، ضریب تبدیل خوراک و تعداد تلفات اندازه گیری شدند. در سن 21 و 42 روزگی از هر واحد آزمایشی دو پرنده برای تعیین فراسنجه های خونی (گلوکز، کلسترول، تری گلیسرید، کلسیم و فسفر)انتخاب شدند. همچنین، در سن 42 روزگی، 2 پرنده از هر واحد آزمایشی انتخاب و پس از کشتار، خصوصیات لاشه و صفات استخوان درشت نی آنها اندازه گیری شد. از نظر مصرف خوراک، اختلاف معنی داری در بین تیمار ها در دوره های آغازین، رشد و کل دوره مشاهده گردید (p<0/05). در کل دوره، مقدار مصرف خوراک در تیمار شاهد بیشترین و در تیمار حاوی 8 درصد hwm کمترین بود. تیمارهای آزمایشی اختلاف معنی داری را در افزایش وزن در دوره های رشد، پایانی و کل دوره نشان دادند (p<0/05). در دوره رشد، تیمار حاوی 4 درصد hwm بیشترین و تیمار حاوی 8 درصد hwm کمترین افزایش وزن را نشان دادند. در کل دوره، بیشترین افزایش وزن مربوط به تیمار شاهد و کمترین مقدار آن مربوط به تیمار حاوی 8 درصد hwm بود. برای ضریب تبدیل غذایی در بین تیمارها اثر معنی داری در مراحل رشد و پایانی مشاهده گردید(p<0/05). در دوره پایانی، تیمار شاهد با کمترین ضریب تبدیل غذایی، اختلاف معنی-داری با سایر تیمار ها داشت(p<0/05). در این مطالعه، استفاده از hwm، تاثیر معنی داری بر خصوصیات لاشه نداشت ولی اثر آن بر برخی از فراسنجه های خونی معنی دار بود (p<0/05). در سن 21 روزگی اختلاف معنی دار در بین تیمار ها از نظر غلظت گلوگز و تری گلیسرید مشاهده شد (p<0/05). در سن 42 روزگی اختلاف بین تیمارها از نظر غلظت گلوکز و کلسیم خون معنی دار بود(p<0/05). نتایج حاصل از بررسی خصوصیات استخوان درشت نی، تفاوت معنی داری در عرض و درصد خاکستر استخوان درشت نی را نشان دادند(p<0/05 ). بالاترین درصد خاکستر استخوان درشت نی در جوجه های گوشتی تغذیه شده با جیره حاوی 8 درصد hwm مشاهده شد.

این پژوهش به منظور ازریابی تأثیر پودر قارچ صدفی با و بدون افزودن پروبیوتیک کلوستات بر عملکرد، ویژگی های لاشه، پاسخ های ایمنی و برخی از فراسنجه های خونی جوجه خروس گوشتی در یک آزمایش فاکتوریل 2×2 در قالب طرح کاملاً تصادفی نامتعادل انجام شد. در این پژوهش 180 قطعه جوجه خروس گوشتی یک روزه سویه تجاری راس 308به 4 تیمار و 4 تکرار (تیمار شاهد دارای 3 تکرار) و 12 قطعه در هر تکرار بصورت کاملاً تصادفی به واحدهای آزمایشی اختصاص داده شد. تیمارهای آزمایشی جیره هایی برپایه ذرت و سویا بودند که با 2گرم در کیلوگرم پودر قارچ صدفی، 450 میلی گرم در کیلوگرم پروبیوتیک و ترکیب آنها مکمل شده بودند. صفات مورد بررسی عبارت بودند از خوراک مصرفی، افزایش وزن بدن، ضریب تبدیل غذایی، خصوصیات لاشه، فراسنجه های خونی و پاسخ سیستم ایمنی. افزودن پودر قارچ صدفی و پروبیوتیک کلوستات باعث کاهش وزن بدن و مصرف خوراک در کل دوره آزمایش شد ( 05/0 >p). ترکیب قارچ صدفی و پروبیوتیک کلوستات موجب بهبود ضریب تبدیل غذایی در دوره رشد شد (05/0 >p) ولی در سایر دوره ها تاثیر معنی داری مشاهده نشد. افزودن قارچ صدفی و پروبیوتیک کلوستات تاثیر معنی داری بر طول و وزن بخش های مختلف روده باریک و همچنین خصوصات لاشه جوجه های گوشتی در سن 42 روزگی نداشت. افزودن پودر قارچ صدفی به جیره باعث کاهش غلظت گلوگز، کلسترول، vldl، hdl و ldl سرم خون جوجه های گوشتی در سن 42 روزگی شد (05/0 >p). تیمارهای آزمایش تاثیر معنی داری بر تیتر آنتی بادی جوجه های گوشتی بر علیه srbc در سن 42 روزگی نداشت. ترکیب قارچ صدفی و پروبیوتیک کلوستات باعث کاهش تولید تیوباربیتوریک اسید در روز 7 پس از کشتار شد (05/0 >p). با توجه به نتایج این مطالعه، به نظر می رسد قارچ صدفی و پروبیوتیک کلوستات و ترکیب آنها در سطحی که در پژوهش فوق استفاده شد باعث کاهش ضریب تبدیل غذایی در دوره رشد و همچنین کاهش غلظت گلوگز، کلسترول، vldl، hdl و ldl سرم خون جوجه های گوشتی در سن 42 روزگی شد. ترکیب قارچ صدفی و پروبیوتیک کلوستات باعث کاهش تولید تیوباربیتوریک اسید در روز 7 پس از کشتار شد. افزودن این مقدار از قارچ صدفی و پروبیوتیک کلوستات نتوانست عملکرد رشد و سیستم ایمنی جوجه های گوشتی را تحت تاثیر قرار دهد.

اثرات جایگزینی بخشی از دانه جو با تفاله چغندرقند طی اواخر آبستنی و اوایل شیردهی در وزن توّلد بره، افزایش وزن روزانه برّه، تولید و ترکیبات شیر و برخی از فراسنجه های خونی میشها ارزیابی شد. مصرف ماده خشک میشهای تغذیه شده با جیره حاوی تفاله چغندر بالاتر از میشهای تغذیه شده با جیره بدون تفاله بود. جیره آزمایشی قابلیت هضم ظاهری و درصد ترکیبات شیر را تحت تأثیر قرار نداد؛ امّا تغذیه جیره محتوی تفاله چغندرقند تولید شیر، وزن تولّد برّه و افزایش وزن روزانه برّه را افزایش داد. نتایج این بررسی نشان داد که میتوان از تفاله چغندر در جیره میشها در اواخر آبستنی و اوایل شیردهی بدون اثرات منفی بر تولید و ترکیبات شیر استفاده کرد. علاوه بر این، تغذیه میشها با تفاله چغندر وزن تولّد برّه و افزایش وزن روزانه آنها را بهبود میدهد.

چکیده ندارد.

چکیده ندارد.

چکیده ندارد.

چکیده ندارد.

چکیده ندارد.

به منظور بررسی تأثیر منابع و سطوح مختلف چربی های مکمل بر عملکرد، خصوصیات لاشه و فراسنجه های سرم خون جوجه های گوشتی سویه تجاری راس 308، تعداد 180 قطعه جوجه در یک دوره 42 روزه بر روی بستر پرورش یافتند. آزمایش به صورت فاکتوریل 2 × 2 در قالب طرح کاملاً تصادفی با 3 تکرار و 12 قطعه جوجه در هر تکرار انجام شد. جوجه ها در طول دوره آغازین جیره های یکسانی دریافت نمودند. تیمارهای آزمایشی شامل 2 منبع چربی (روغن سویا و پیه) و 2 سطح چربی (2 و 4 درصد) طی دوره رشد (28-11 روزگی) و پایانی (42-29 روزگی) تغذیه شدند. در این آزمایش یک تیمار کنترل (بدون چربی مکمل) نیز وجود داشت. صفات مورد بررسی در این آزمایش عبارت بودند از : میزان مصرف خوراک، افزایش وزن بدن، ضریب تبدیل غذایی، انرژی قابل متابولیسم و پروتئین خام دریافتی، راندمان انرژی و نسبت راندمان پروتئین، درصد لاشه، ران، سینه، قلب، چربی حفره بطنی و کبد، میزان کلسترول و تری گلیسرید ران و سینه، فراسنجه های سرم خون (گلوکز، تری گلیسرید، کلسترول، hdl، ldl و vldl) و نیز هزینه خوراک به ازای هر کیلوگرم افزایش وزن. نتایج نشان داد که استفاده از روغن سویا در جیره سبب افزایش معنی داری در میزان مصرف خوراک، افزایش وزن و بهبود ضریب تبدیل غذایی در سه دوره آزمایش گردید (05/0>p). افزایش سطح چربی نیز سبب افزایش معنی داری در میزان مصرف خوراک در سه دوره آزمایش، افزایش وزن و ضریب تبدیل غذایی در کل دوره آزمایش (42-11 روزگی) گردید (05/0>p). با استفاده از روغن سویا در جیره میزان مصرف انرژی، پروتئین و نسبت راندمان پروتئین به طور معنی داری افزایش و راندمان انرژی بهبود یافت (05/0>p). افزایش سطح چربی نیز سبب افزایش معنی داری در میزان مصرف انرژی و پروتئین در سه دوره آزمایش، افزایش راندمان انرژی و کاهش نسبت راندمان پروتئین در کل دوره گردید (05/0>p). تأثیر منبع چربی مکمل بر میزان فراسنجه های سرم خون در 28 و 42 روزگی، درصد کبد و سینه، میزان کلسترول ران، سینه و تری گلیسرید ران معنی دار بود (05/0>p). تأثیر سطح چربی نیز بر میزان برخی از فراسنجه های سرم خون (گلوکز، کلسترول، hdl وldl)، درصد ران و سینه، میزان کلسترول و تری گلیسرید ران و سینه معنی دار بود (05/0>p). اثرات اصلی منبع و سطح چربی مکمل بر هزینه تغذیه ای هر کیلوگرم افزایش وزن معنی دار بود (05/0>p). اثرات متقابل منبع و سطح چربی مکمل بر میزان مصرف خوراک، افزایش وزن، ضریب تبدیل غذایی، مصرف انرژی و پروتئین، راندمان انرژی، نسبت راندمان پروتئین و فراسنجه های سرم خون در سه دوره آزمایش، درصد ران، سینه، کبد، قلب، چربی حفره بطنی، میزان کلسترول و تری گلیسرید ران و سینه و نیز هزینه تغذیه ای هر کیلوگرم افزایش وزن معنی دار بود (05/0>p).

در یک آزمایش فاکتوریل2×2×3 تأثیر سطوح مختلف پروتئین خام و اسیدهای آمینه ضروری جیره بر عملکرد، خصوصیات لاشه و فراسنجه های خونی جوجه های گوشتی مورد مطالعه قرار گرفت. در این آزمایش 720 قطعه جوجه خروس و مرغ گوشتی از سویه راس 308، با 12 تیمار، دو جنس (جوجه خروس و جوجه مرغ)، دو سطح اسید آمینه ضروری (100 و120 درصد مقدار توصیه شده)، سه سطح پروتئین خام (100، 90 و80 درصد مقدار توصیه شده) تشکیل شده بود و4 تکرار برای هر تیمار و 15 قطعه جوجه در هر تکرار در قالب طرح کاملا تصادفی مورد استفاده قرار گرفت. صفات مورد بررسی عبارت بودند از خوراک مصرفی، افزایش وزن بدن، ضریب تبدیل غذایی، خصوصیات لاشه، صفات خونی، ایمنی و هزینه جیره برای تولید هر کیلوگرم افزایش وزن زنده. اثر جنس بر خوراک مصرفی و افزایش وزن در تمامی دوره ها و ضریب تبدیل در دوره پایانی و کل دوره بسیار معنی دار بود (0/01>p). اثر سطح پروتئین خام جیره بر افزایش وزن و ضریب تبدیل غذایی در کل دوره ها و بر خوراک مصرفی در دوره پایانی و کل دوره بسیار معنی داربود (0/01>p). اثر افزایش اسیدهای آمینه ضروری بر افزایش وزن در دوره پایانی و کل دوره بسیار معنی داربود 0/01>p). اثر متقابل سطح پروتئین خام و اسیدهای آمینه ضروری بر افزایش وزن در دوره پایانی و کل دوره بسیار معنی داربود (0/01>p). با کاهش سطح پروتئین خام جیره، درصد لاشه کاهش یافت (0/01>p). اثر جنس، سطح پروتئین خام و اثر متقابل پروتئین خام و اسیدهای آمینه ضروری بر درصد چربی محوطه بطنی بسیار معنی دار بود (0/01>p) ومرغها درصد چربی محوطه بطنی بیشتری داشتند. نتایج این آزمایش نشان داد که استفاده از سطوح 100 درصد مقدار توصیه شده پروتئین خام با 100 درصد مقدار توصیه شده اسیدهای آمینه ضروری بهترین نتیجه عملکردی و اقتصادی را به خصوص در جوجه های گوشتی به همراه داشتند.