جاسمونیک اسید از جمله تنظیم کننده های رشد گیاهی محسوب می شود که نقش مهمی در سازوکار دفاعی گیاهان یه تنش های محیطی بخصوص القای ژن های دفاعی در مواجهه با عوامل بیماری زا دارد. پس از هجوم پاتوژن به گیاه، تغییر در میزان بیوسنتز هورمون های کلیدی سالیسیلیک اسید، جاسمونیک اسید و اتیلن، القای ژن های دخیل در سنتز فیتوالکسین، پروتئین های مرتبط با بیماری زایی (pathogenesis related protein: prp) و پروتئین های ناقل abc transporter جزء مهم ترین پیامدهای دفاع گیاهی است. اساس در این مطالعه دو رقم خزر (مقاوم به بلاست) و هاشمی (حساس به بلاست) با متیل جاسمونیت تیمار شد. سپس در زمان های صفر، 6، 12، 24 و 48 ساعت نمونه گیری از گیاهان صورت گرفت و برخی پارامترهای فیزیولوژیک، بیوشیمیایی و بیان ژن های دیفنسین، تیونین، تعدادی از ژن های pdr مربوط به خانواده ناقل های abc و دو ژن npr1 و pr1 اندازه گیری شد. نتایج نشان داد که محتوای کلروفیل، پروتئین، فعالیت آنزیم های کاتالاز و پراکسیداز در رقم خزر افزایش یافت اما میزان افزایش آنزیم فنیل آلانین آمونیالیاز در این رقم معنی دار نبود و در رقم هاشمی نیز افزایش فعالیت آنزیم پراکسیداز وکاتالاز به ترتیب 18 و 12 ساعت بعد از تیمار شروع شد و در 6 ساعت بعد از تیمار بیشترین میزان آنزیم فنیل آلانین آمونیالیاز در رقم هاشمی مشاهده شد.. میزان افزایش فعالیت آنزیم پلی فنول اکسیداز نیز در هر دو رقم روند یکسانی را نشان داده اما این افزایش در رقم خزر بیش تر از هاشمی بود. افزایش محتوای آنتوسیانین نیز در رقم هاشمی برخلاف رقم خزر معنی دار بود. هم چنین نتایج نشان داد مصرف متیل جاسمونیت سبب افزایش بیان همه ژن های مورد بررسی شد که این افزایش در ساعات مختلف بخصوص در ساعات 12، 24 و 48 بین دو رقم متفاوت بود ولی بطور کلی میزان بیان در رقم خزر نسبت به هاشمی از اختلاف معنی داری بیش تری برخودار بود. این نتایج می دهد مصرف جاسمونیک اسید می تواند از طریق افزایش بیان ژن های دفاعی احتمالا سبب القای مقاومت به بیماری در گیاه برنج شود. هم چنین بیان ژن های دفاعی و سازوکار دفاعی تا حد زیادی به ماهیت ژنتیکی گیاه وابسته است.

sclerotium rolfsii یک بیمارگر قارچی خاک زاد می باشد که سبب بیماری پوسیدگی ریشه و ساقه در طیف گسترده ای از محصولات زراعی، باغی، علف های هرز و درختان جنگلی می شود. این پژوهش به منظور بررسی بیماری زایی 78 جدایه مختلف قارچ مذکور روی سه گیاه لوبیا (پاچ باقلا)، گوجه فرنگی و بادام زمینی انجام شد. به علاوه مقاومت بیست ژنوتیپ مختلف بادام زمینی نسبت به بیماری زاترین جدایه این قارچ ارزیابی شد. گیاهان در گلدان های پلاستیکی حاوی خاک سترون (اتوکلاو شده) کاشته شدند. جهت آماده سازی مایه تلقیح جدایه های قارچ روی دانه های جو اتوکلاو شده کشت شدند. پس از 21 روز، قبل از کاشت گیاهان خاک هر گلدان با 30 دانه جو تلقیح شد. هر آزمایش در سه تکرار در قالب طرح بلوک کامل تصادفی در گلخانه با شرایط مشخص (دما 5±25 و 6/7ph= خاک)صورت گرفت. پس از بلوغ گیاهان،گیاهان از خاک جدا شدند و اندازه گیری پارامترهایی نظیر ارتفاع بوته، وزن تر اندام هوایی، طول زخم روی طوقه گیاه، درصد بروز علائم بیماری و درصد آلودگی محیط ساقه صورت گرفت. تجزیه و تحلیل داده های تمام آزمایش ها با استفاده از نرم افزار sas انجام شد. نتایج نشان داد بین شدت بیماری زایی این 78 جدایه روی گونه های مختلف مورد بررسی در این مطالعه، تفاوت معنی دار وجود داشت و همچنین بین شدت بیماری زایی یک جدایه روی میزبان های مختلف، تفاوت معنی دار وجود داشت. بین شدت بیماری زایی جدایه ها و گروه سازگار رویشی آن ها رابطه ای مشاهده نشد. بین میزبان اولیه جدایه ها با میزان بیماری زایی در همان میزبان نیز همبستگی کامل مشاهده نشد. بین مقاومت بیست ژنوتیپ بادام زمینی نسبت به این قارچ تفاوت معنی دار وجود داشت و ژنوتیپ 140 دارای بیش ترین مقاومت بود.

چکیده ندارد.

چکیده ندارد.