هدف از این تحقیق تعیین اثر تزریق کورتیکوسترون و نوراپینفرن روی میانگین غلظت پلاسمایی ارکسن در موشهای با تغذیه محدود بود. شصت عدد موش نر بالغ از نژاد ویستار با وزن 300 تا 350 به طور تصادفی به سه گروه تقسیم شدند. حیوانات تغذیه کامل و یا 50 و یا 25 درصد به مدت 10 روز دریافت کردند. حیوانات در گروههای تغذیه ای مختلف 1 و یا 3 میکروگرم کورتیکوسترون، 1 و یا 3 میکروگرم نوراپینفرین و 3 میکروگرم کورتیکوسترون به همراه 3 میکروگرم نوراپینفرین دریافت کردند. نمونه های خونی 2 ساعت قبل و 2 ساعت بعد از تزریق از رگ وداج جمع آوری گردید. نمونه های خونی جهت تعیین غلظت ارکسین با روش رایوایمینواسی مورد استفاده قرار گرفتند. گرسنگی به مدت 10 روز باعث افزایش غلظت گلوکز در حیوانات با تغذیه 25 و 50 درصد شد. تزریق کورتیکوسترون و نوراپیفرین و تلفیق این دو باعث افزایش بیشتر غلظت گلوکز گرید. همچنین گرسنگی به مدت 10روز باعث افزایش غلظت ارکسین در حیوانات با تغذیه 25 و 50 درصد شد. تزریق کورتیکوسترون و نوراپینفرین و تلفیق این دو باعث کاهش غلظت ارکسین در حیوانات با تغذیه 25 و 50 درصد شد. نتایج حاصل از این تحقیق بیانگر اینست که گرسنگی 25 و یا 50 درصدی باعث افزایش میانگین غلظت گلوکز و هورمون ارکسین می شود. تزریق کورتیکوسترون. باعث کاهش هورمون ارکسین می شود. بنابراین ارکسین در هنگام درجات مختلف گرسنگی و در هنگامیکه سطح گلوکز پایین است ترشح می شود و این ترشح با افزایش غلظت کورتیکوسترون و نوراپینفرین کاهش و کنترل می شود.

چکیده ندارد.

چکیده ندارد.

چکیده ندارد.

چکیده ندارد.

چکیده ندارد.

چکیده ندارد.

چکیده ندارد.

چکیده ندارد.

چکیده ندارد.

چکیده ندارد.

چکیده ندارد.

در این تحقیق اثر القای کاهش دائمی سطح انسولین خون (هایپواینسولینمیا) دائمی با شدت های متفاوت با استفاده از استرپتوزوتوسین بر اشتها، پارامترهای رشد فیزیکی، ترشح برخی هورمون های متابولیزمی، متابولیت های خون و ادرار و همچنین شاخص وزن اندام های داخلی در بره های زل بررسی گردید. بیست بره پرواری تقریباً سه ماهه به چهار گروه تیماری تقسیم و بصورت انفرادی نگهداری شدند. تیمارها شامل شاهد و تزریق منفرد و درون رگی سه دز استرپتوزوتوسین شامل؛ 25، 50 و 75 میلی گرم به ازای کیلوگرم وزن بدن بود که به ترتیب دز کم، متوسط و بالا نامیده شدند. دوره تحقیق شامل هشت هفته متوالی بود که تزریق استرپتوزوتوسین در پایان هفته سوم انجام گرفت. نمونه های خون از رگ وداج به طور هفتگی و در حالت های ناشتا و 5/2 ساعت بعد از تغذیه جمع آوری و برای اندازه گیری سطح هورمون ها و متابولیت های خون استفاده شد. مصرف خوراک، مصرف آب و تغییرات وزن حیوانات اندازه گیری گردید. بعد از کشتار، اندام های درونی توزین شد و نمونه ادرار از مثانه جمع آوری گردید. با تزریق دز بالا، حیوانات دچار شرایط غیرعادی شده و نتوانستند آزمایش را ادامه دهند. نتایج حاکی از بروز هایپواینسولینمیا با تزریق دز متوسط بود که با کاهش معنی دار غلظت انسولین ناشتا و بعد از تغذیه و همچنین غلظت لپتین ناشتا نسبت به شاهد همراه بود (05/0>p). غلظت هورمون رشد و igf-1 نیز در گروه دز متوسط نسبت به دو گروه دیگر بویژه در حالت ناشتا پایین تر بود (05/0>p). تزریق دز متوسط باعث افزایش محسوس و معنی داری در سطح گلوکز، تری گلیسریدها، کلسترول، پروتئین تام و همچنین اجسام کتونی خون نسبت به شاهد شد (05/0>p). تفاوت محسوسی در سطح ازت اوره ای و وزن مخصوص خون بین گروه های تیماری مشاهده نشد. حیوانات با تزریق دز متوسط، پرخوری دیابتی و افزایش مصرف آب را در هفته های بعد تزریق نسبت به شاهد نشان دادند (05/0>p) ولی علیرغم مصرف خوراک بیشتر نتوانستند وزن بیشتری نسبت به شاهد کسب کنند. غلظت قند و پروتئین ادرار در گروه دز متوسط به طور معنی داری نسبت به گروه های دیگر افزایش نشان داد (05/0>p). میزان چربی و پروتئین خام لاشه و کبد بین گروه های تیماری تفاوت معنی داری نشان نداد (05/0<p). تفاوت معنی داری در وزن و شاخص اندام های داخلی بدن بین گروه ها مشاهده نشد. به طور کلی، نتایج نشان داد که انسولین نقش حیاتی در متابولیزم انرژی و رشد در نشخوارکنندگان دارد که به واسطه ی اثرگذاری بر اشتها، ترشح هورمون ها و سطح متابولیت های خون است.

هورمون یک ماده شیمیایی است که توسط یک سلول یا گروهی از سلولها به داخل خون ترشح شده و اثر فیزیولوژیکی خود را دریافت هدف اعمال می نماید، تولید شیر تحت کنترل عوامل فیزیولوژیکی مختلف از جمله هورمونها می باشد. هورمون های رشد و تیروکسین در تولید شیر از اهمیت بسیاری برخوردارند. هدف از این تحقیق، بررسی اثر تزریق هورمون رشد (برای اولین بار در ایران) و تری یدو تیرونین یا تیروکسین (برای اولین بار در دنیا) بر تولید شیر میش ها بود. 24 راص میش در شش تیمار به مدت 11 روز تحت آزمایش قرارر گرفتند. نمونه برداری از شیر و خون از سه روز قبل از تزریق هورمونها انجام گرفت و سپس به مدت پنج روز تزریق هورموها انجام شد. تیمارها شامل هورمون رشد، تری یدو تیرونین، تیروکسین، هورمون رشد + تری یدو تیرونین، هورمون رشد + تیروکسین و سالین بود. این تیمارها تولید شیر را بترتیب 26 درصد و 5/6 درصد و 15/6 درصد و 31/3 درصد و 35 درصد و -5 درصد تغییر دادند. افزایش تولید شیر در تیمار تری یدو تیرونین معنی دار نبوده ولی در سایر تیمارها معنی دار بود (p<0.01) درصد ترکیبات شیر در هیچیک از تیمارها تغییر معنی داری نیافته است ، تولید روزانه چربی و پروتئین و لاکتوز بطور معنی داری پس از تزریق هورمون رشد + تیروکسین بترتیب به میزان +23 درصد، +28/8 درصد، +36/8 افزایش یافت (p<0.01) بیشترین مقدار افزایش تولید شیر در گروهی بوده است که هورمون رشد + تیروکسین دریافت کرده اند.

هدف از اجزای این تحقیق، بررسی اثر تزریق تستوسترون بر روی میانگین غلظت lh، دامنه و فرکانس پالسهای lh در شترهای نر می باشد. تعداد 16 نفر شتر یک کوهانه 3 ساله (قبل از بلوغ) به طور تصادفی انتخاب و در دو گروه 8 نفره اخته و غیراخته قرار گرفتند. در هر گروه 8 نفره، 4 نفر شاهد، 2 نفر دوز 250 میلی گرم و 2 نفر دوز 500 میلی گرم تستوسترون دریافت گردند. قبل و بعد از تزریق به مدت 4 ساعت ، هر نیم ساعت یکبار از رگ و داج حیوانات توسط ونوجکت در دو فصل بهار و زمستان خون گیری بعمل آمد، میزان غلظت هورمون تستوسترون و lh نمونه های خون با استفاده از تکنیک ria اندازه گیری و داده ها توسط طرح آزمایشی اسپیلیت پلات در زمان، در قالب طرح کاملا تصادفی با سه فاکتور a (وضعیت شترها) در دو سطح، فاکتور b (دوز مصرفی) در سه سطح و فاکتور c (فصل) در دو سطح آنالیز گردید. میانگین غلظت lh پلاسما در هر دو فصل در گروه اخته ها و غیراخته ها کاهش معنی داری نشان داده است (p<0/05). به استثناء گروهی 250 میلی گرم در اخته ها که در زمستان تغییر معنی داری ایجاد نکرده است . میانگین دامنه پلاسهای lh در اخته هایی اسفند ماه با دوز 250، 500 و 500 غیراخته اسفند ماه و اخته 500 اردیبهشت و غیراخته 250، 500 این فصل افزایش معنی داری نشان داده اند (p<0/05) ولی دوز 250 غیراخته اسفند کاهش معنی داری نشان داده است (p<0/05) و 250 اخته اردیبهشت تفاوت معنی داری ایجاد نکرده است . به طور کلی از نتایج بدست آمده مشخص می گردد که تستوسترون بر روی محور هیپوفیز-هیپوتالاموس اثر گذاشته و ترشح هورمون lh را تحت تاثیر قرار داده است و یک فیلد بک منفی روی ترشح lh و gnrh ایحاد نماید.

هدف از این مطالعه تعیین نمودن اثرات دزهای مختلف آگونیست سروتونین (اسید آمینه ‏‎-l‎‏ تریپتوفان) بر روی افزایش تولید و ترکیبات شیر در گاوهای شیری بود. دوازده راس گاو شیری بطور تصادفی به 4 تیمار تقسیم بندی شدند. هر گروه روزانه سالین (10 میلی لیتر)، 2، 4 و 8 میکروگرم سروتونین به ازا هر کیلوگرم وزن بدن به مدت 5 روز دریافت نمود. نمونه های خون و شیر در سه دوره ازمایش از روز اول تا پانزدهم آزمایش جمع آوری شدند.نمونه های خون برای تعیین غلظت پلاسمایی ‏‎t , gh‎‏ و ‏‎t ‎‏ گاوها بوسیله روش رادیوایمیونواسی به کمک آنتی بادی و در دو تکرار مورد آنالیز قرار گرفتند. نمونه های شیر برای تعیین نمودن درصد ترکیبات شیر (درصد چربی، پروتئین، مواد جامد بدون چربی، کل مواد جامد) توسط دستگاه خودکار میلکواسکن مورد آنالیز قرار گرفتند. غلظت های پلاسمایی ‏‎t , t , gh‎‏ در گاوهایی که 4 و 8 میکروگرم آگونیست سروتئنین به ازا هر کیلوگرم وزن بدن دریافت کرده بودن افزایش معنی داری یافت (05/0>‏‎p‎‏).تزریق 2، 4 و 8 میکروگرم آگونیست سرتونین به ازا هر کیلوگرم وزن بدن باعث افزایش در مقدار تولید شیر در دام ها گردید. درصد ترکیبات شیر در همه دام ها و در گروه های مختلف تغییری نکرد. نتایج این تحقیق تعیین می کند که ممکن است سروتونین باعث افزایش غلظت پلاسمایی هورمون رشد و هورمونهای تیروئیدی و نیز افزایش تولید در گاوهای شیری شود.

با عوامل عفونت زا داشته باشند. هدف از انجام این تحقیق تعیین اثر تزریق هورمونهای تیروئیدی بر روی تعداد سلولهای سوماتیکی غده پستان در گاوهای شیری می باشد. نتایج نشان می دهد که تیروکسین و تری یدوتیرونین به ترتیب، تولید و تعداد سلولهای سوماتیکی شیر را افزایش داده اند، بدون آن که علایم التهاب در پستان دیده شود.

هدف این تحقیق، تعیین اثر فیزیولوژیکی نوروترانسمیتر گاماآمینوبوتیریک اسید ‏‎(gaba)‎‏ بر روی ترشح هورمون رشد ‏‎(gh)‎‏، ترییدوتیرونین ‏‎(t3)‎‏ و تیروکسین ‏‎(t4)‎‏ می باشد. بدین منظور 12 راس بره نژاد سنگسری تقریبا هم وزن به طور تصادفی به چهار تیمار سه راسی تقسیم شدند. تیمار اول (تیمار شاهد) 5 میلی لیتر سرم فیزیولوژی و تیمار دوم تا چهارم به تریتب 4/0، 2 و 4 میلی گرم باکلوفن (آکونیست گابا) بازای هر کیلوگرموزن بدن به صورت تزریق از رگ وداج خونگیری صورت گرفت و نمونه های خونی سانتریفوژ شده، پلاسمای آنها جدا شد. سپس به روش ‏‎ria‎‏ غلظت پلاسمایی هورمونها ‏‎t3, gh‎‏ و ‏‎t4‎‏ تعیین شد. همچنین بره ها در ابتدا و انتهای دورهوزنکشی دشند. غلظت هورمونها تری یدوتیرونین، تیروکسین و هورمون رشد در دوره تزریق نسبت به دوره قبلاز تزریق در تیمارهایی که با کلوفن دریافت کرده بودند افزایش پیدا کرد که فقط در تیمار 2 معنی دار بود و در مابقی تیمارها معنی دار نبود. ‏‎(p<0/01)‎‏ در مورد هورمون تیروکسین تیمارهای مختلف هم، اختلاف معنی داری ‏‎(p<0/05)‎‏ با یکدیگر داشتند و تیمار 2 اثر بیشتری در فازیاش غلظت هورمون تیروکسین داشت. اختلاف وزن بدن در تیمارها معنی دار نبود ولی در تیمار 2 و 3 افزایش وزن بیشتری نسبت به تیمار شاهد و تیمار 4 مشاهده شد.

به منظور تعیین سطح مطلوب انرژی متابولیسم و پروتئین در جیره غذایی جوجه های گوشتی آرین این آزمایش در سه مرحله آغازین، رشد و پایانی به مدت 56 روز برای دو جنش نر و ماده طراحی و اجرا گردید و صفات تولیدی غذای مصرفی، افزایش وزن روزانه، ضریب تبدیل غذایی، وزن نهایی، سطح هورمونهای ‏‎t3‎‏، ‏‎t4‎‏ خون جوجه ها و کیفیت لاشه مورد بررسی قرار گرفت و سطح از انرژی و پروتئین جیره غذایی که کمترین هزینه یک واحد تولید را داشت به عنوان سطح مطلوب انرژی و پروتئین انتخاب شد. جیره های غذایی شامل چهار سطح انرژی قابل متابولیسم ‏‎‎‏(900، 2800، 2700 و 2600 کیلوکالری بر کیلوگرم) بود که با توجه به سه دوره پرورش آغازین، رشد و پایانی برای هر کدام از دوره های پرورش و هر سطح انرژی پنج سطح پروتئین متناسب با سطح پیشنهادی جداول احتیاجات طیور ‏(‏‎nrc‎‏ سال 1994) به همراه دو سطح بالاتر و پایینتر از آن در نظر گرفته شد. این آزمایش در قالب یک طرح کاملا تصافدی به صورت سه فاکتوریل ‏‎‎‏(2*5*4) در سه تکرار اجرا شد و به ازاز هر تکرار در هر جنس تعداد 30 قطعه و به طور کلی تعداد 3600 قطعه جوجه یک روزه مورد استفاده قرار گرفت. نتایج این آزمایش نشان می دهد که در کل دوره پرورش میانگین غذای مصرفی بطور معنی داری تحت تاثیر سطوح مختلف انرژی بوده است. ‏‎(p<0/05)‎‏. به نحوی که با افزایش سطح انرژی جیره غذایی میانگین غذای مصرفی کاهش یافته است و غذای مصرفی مرتبط با سطح انرژی 2900 کیلوکالری به طور معنی داری با دو سطح 2700 و 2600 اختلاف داشته است ‏‎(p<0/05)‎‏. همچنین میانگین افزایش وزن روزانه نیز به طور معنی داری تحت تاثیر سطوح انرژی جیره غذایی بوده است ‏‎(p<0/05) و با افزایش سطح انرژی، میانگین افزایش وزن روزانه بیشتر شده است. به نحوی که افزایش وزن روزانه مرتبط با سطح انرژی 2900 کیلوکالری بر کیلوگرم نسبت به دو سطح 2700 و 2600 اختلاف معنی داری داشته است ‏‎(p<0/05)‎‏. میانگین ضریب تبدیل غذایی نیز به طور معنی داری تحت تاثیر سطوح مختلف انرژی قابل متابولیسم بوده است ‏‎(p<0/05)‎‏ و با افزایش سطح انرژی جیره غذایی ضریب تبدیل انرژی کاهش یافته است، اختلاف ضریب تبدیل غذایی مرتبط با دو سطح انرژی قابل متابولیسم 2700 و 2600 کیلوکالری بر کیلوگرم معنی دار نبوده است. اما اختلاف بین دو سطح انرژی 2900 و 2800 با یکدیگر و با سایر سطوح معنی دار بوده است ‏(‎(p<0/05. همچنین نتایج نشان می دهد که وزن نهایی جوجه های مورد آزمایش به طور معنی داری تحت تاثیر سطوح انرژی قابل متابولیسم و پروتئین بوده است ‏‎(p<0/05)‎‏. و بیشترین وزن نهایی متعلق به جیره های حاوی سطح انرژی و پروتئین بالاتر بوده است. اثر جنسیت نیز بر کلیه صفات تولیدی معنی دار بوده است ‏‎(p<0.05)‎‏ و میانگین غذای مصرفی، افزایش وزن روزانه و وزن نهایی نرها بیشتر از ماده ها بوده است و میانگین ضریب تبدیل غذایی نرها به طور معنی داری پایین تر از ماده ها بوده است ‏‎(p<0.05)‎‏. همچنین اثرات متقابل انرژی و پروتئین و جنسیت در کل دوره پرورش بر صفات تولیدی معنی دار نبوده است.