داربستها در مهندسی بافت از اجزای اصلی مورد استفاده جهت ترمیم و بازسازی بافتهای آسیب دیده هستند. این داربستها باید دارای خصوصیات شیمیایی، مورفولوژیکی، بیولوژیکی ویژه ای باشند، تا عملکرد مطلوب داشته باشند. در راستای نزدیک شدن به ساختار طبیعی پوست، محققین به ساخت داربستهایی از پلیمرهای کایتوسان و ژلاتین روی آورده اند. هدف از انجام این پروژه، بررسی امکان استفاده از ترکیب بیومتریالهای ژلاتین- کایتوسان- کوندرویتین-6- سولفات برای ساخت داربستها در مهندسی بافت پوست بود. در این پروژه، داربستهای متخلخل مرکب از کایتوسان و ژلاتین با روشهای فریز و فریزدرایینگ ساخته شدند. آزمایش سمیت سلولی جهت بررسی عدم وجود سمیت در نمونه ها به کار گرفته شد. جهت مقایسه رشد و چسبندگی سلولها، آزمایش کشت سلولی در شرایط خارج بطنی با سلولهای فیبروبلاست l929 بر روی نمونه ها انجام شد. ما توانستیم نرخ تکثیر سلولها را با جایگزین کردن 20 درصد مخلوط کایتوسان- ژلاتین با محلول 025/0 گرم به ازای میلی لیتر از کوندرویتین-6- سولفات افزایش دهیم. جهت ارزیابی رشد و چسبندگی سلولها بر روی داربستها، تصاویرsem از نمونه ها تهیه شد. نتایج نشان دادند که داربستها با نسبتهای وزنی 4، 4و 2 به ترتیب از کایتوسان، ژلاتین، کوندرویتین-6- سولفات منجر به بهترین نتیجه رشد وچسبندگی سلولی می شوند. جهت ارزیابی خواص مکانیکی داربستها، استحکام مکانیکی نمونه ها اندازه گیری شد. داده های آزمایشات به عمل آمده، نشان می دهند که افزودن کوندرویتین-6- سولفات به داربستهای کایتوسان - ژلاتین می تواند تاثیر قابل ملاحظه ای بر رشد و چسبندگی سلولها داشته باشد. در تکمیل کارهای انجام گرفته، تاثیر درصدهای مختلف گلوتارآلدیید در کراس لینک داربستهای کایتوسان - ژلاتین بر سمیت سلولی و خواص مکانیکی این داربستها نیز مورد ارزیابی قرار گرفت. نتایج نشان دادند که نمونه ها تا حدود 8/0 درصد گلوتارآلدیید با روش به کارگرفته شده فاقد سمیت سلولی بودند. در عین حال در کراس لینک با بیش از 2/0 درصد گلوتارآلدیید، نمونه ها دچار تردی شده و انعطاف پذیری خود را از دست می دهند.

تولید و کاربرد پوشش های زخم مقوله بسیار مهم و مورد توجهی است. یکی از کاربردهای عمده این پوششها در درمان زخم های سوختگی است. در زخم های سوختگی شدید تقریبا تمامی سطح پوست تخریب شده و خطر مرگ تا حد زیادی افزایش می یابد. سالانه زندگی افراد زیادی به واسطه سوختگی ها در معرض تهدید قرار می گیرد. لذا بهبود روش های درمان این زخم ها از اولویت بالایی برخوردار است. هدف از انجام پروژه حاضر بررسی چگونگی استفاده از سه ماده بیولوژیکی ژلاتین، کیتوسان و کندروتین 6 سولفات بر روی پایه ای از مش نایلون به عنوان جایگزین پنستی موقت در درمان زخم های سوختگی می باشد. درصدهای مختلفی از این سه ماده بر روی سطح نایلون پوشش داده شدند تا تأثیر آنها در بهبود خناص زیست سازگاری مورد بررسی قرار گیرد. در مرحله بعد یک پوشش بسیار ظریف از سییکون رابر بر روی سطح نایلون ایجاد شد تا نقشی به عنوان اپیدرمیس داشته باشد بررسی های سمیت سلولی برای سنجش میزان بهبود در زیست سازگاری انجام گرفت. کاشت سلول های فیبروبلاست به منظور مقایسه تعداد سلول های رشد کرده و میزان رشد و لنگر اندازی سلول ها بر روی سطح به عنوان قدم بعدی در نظر گرفته شد. نتایج بررسی ها نشان داد که کیتوسان تأثیر منفی در بهبود خواص زیست سازگاری دارد ولی ژلاتین و کندروتین 6 سولفات به میزان زیادی موجب بهبود این خواص می شوند. در یک ترکیب 500 درصد ژلاتین و 50 درصد کندروتین 6 سولفات بیشترین تعداد سلول های رشد کرده بر روی سطح قابل تشخیص است. برای بررسی مورفولوژی و میزان رشد سلول ها بر روی سطح بررسی های میکروسکوپ الکترونی عبوری بر روی سطح نمونه ها انجام گرفت که اینبررسی ها نشان داد که بیشترین میزان رشد و لنگر اندازی سلول ها بر روی سطح در ترکیب 78 درصد ژلاتین و و 11 درصد کندروتین 6 سولفات صورت می گیرد. برای بررسی خواص مکانیکی جایگزین ساخته شده تست کشش بر روی آن انجام گردید و داده ها با داده های مربوط به پوست مقایسه گردید. بررسی ها نشان داد در مورد پارامتر مدول الاستیسیته توافق نسبی خوبی برقرار می باشد.