به منظور ارزیابی تاثیر کاربرد سوسپانسیون دانه گرده بر تشکیل میوه و کیفیت خشک میوه پسته رقم اوحدی پژوهشی به صورت دو آزمایش مجزا در سال های 1390 و 1391 به اجرا درآمد. در آزمایش اول درصد جوانه زنی دانه گرده در محیط های سوسپانسیون در قالب طرح کاملاً تصادفی با 13 تیمار و 4 تکرار مورد بررسی قرار گرفت. محیط های مورد استفاده شامل ساکارز (10 درصد)، اسید بوریک (0، 01/0 و 02/0 درصد) و دانه گرده (5/0، 1 و 5/1 گرم بر لیتر) به همراه 1/0 درصد آگار یا بدون آگار بودند. گرده افشانی دستی به عنوان شاهد در نظر گرفته شد. آزمایش دوم به صورت بلوک کامل تصادفی در سه تکرار در سال اول و چهار تکرار در سال دوم با تیمارهای فوق در شرایط مزرعه به اجرا درآمد و گرده افشانی آزاد به عنوان شاهد درنظر گرفته شد. نتایج حاصل از آزمایش تعیین جوانه زنی دانه گرده نشان داد که دانه گرده توانایی جوانه زنی در محیط های سوسپانسیون را دارد و درصد جوانه زنی دانه گرده با کاربرد محیط های حاوی آگار و اسید بوریک در مقایسه با سایر محیط ها به طور معنی داری افزایش یافت. نتایج آزمایش گرده افشانی اسپریی در مزرعه نشان داد که کاربرد روش گرده افشانی اسپریی درصد تشکیل میوه نهایی و تعداد میوه در خوشه را به طور معنی داری نسبت به شاهد کاهش داد. در روش گرده افشانی اسپریی، محیط های سوسپانسیون عملکرد متفاوتی داشتند به طوری که محیط های حاوی آگار و اسید بوریک بالاترین درصد تشکیل میوه و بیش ترین تعداد میوه در خوشه را نسبت به سایر محیط های سوسپانسیون نشان دادند، اما محیط های فاقد آگار و اسید بوریک درصد خندانی را کاهش و پوکی را افزایش دادند. به علاوه تیمارهای گرده افشانی درصد بقای جوانه گل و عناصر غذایی پوست سبز و مغز را تحت تاثیر قرار دادند به طوری که بیش ترین درصد بقای جوانه و بالاترین غلظت عناصر غذایی فسفر، پتاسیم، کلسیم، منیزیم، منگنز، روی، مس و آهن پوست سبز و عناصر غذایی فسفر، پتاسیم، کلسیم، منیزیم و نیتروژن مغز با روش گرده افشانی اسپریی به ویژه محیط های فاقد اسید بوریک مشاهده شد. بر اساس نتایج پژوهش حاضر محیط سوسپانسیون حاوی آگار و اسید بوریک 01/0 درصد به همراه دانه گرده 1/0 درصد بالاترین درصد تشکیل میوه و خندانی و بیش ترین تعداد میوه در خوشه را نسبت به سایر محیط های سوسپانسیون داشت که بیانگر کارآمدتر بودن این تیمار نسبت به سایر تیمارها در گرده افشانی اسپریی پسته می باشد.

براساس نتایج بدست آمده در این پژوهش خشکی موجب کاهش برخی پارامترها از جمله قندهای محلول برگ، فلورسانس کلروفیل، حجم ریشه و باعث افزایش برخی پارامترها مانند طول سیستم ریشه ای، پروتئین های محلول برگ، پرولین و کارایی مصرف آب در گیاه انجیلی شد. کاربرد پرولین در غلظت های 20 و 40 میلی مولار موجب افزایش تعداد برگ، ارتفاع ساقه، قطر ساقه، وزن خشک اندام هوایی و ریشه شد و بیشترین میزان این پارامترها در غلظت 40 میلی مولار پرولین مشاهده گردید. همچنین کاربرد خارجی پرولین موجب افزایش وزن خشک اندام هوایی، وزن خشک ریشه، ارتفاع ساقه، میزان پرولین داخلی و قندهای محلول برگ در طول تنش خشکی شد. خشکی باعث کاهش جذب عناصر کلسیم، منیزیوم و پتاسیم شد. کاربرد پرولین موجب افزایش جذب برخی عناصر مانند کلسیم و فسفر شد. به طوری که بیشترین میزان فسفر و همچنین کلسیم در غلظت 40 میلی مولار پرولین دیده شد. غلظت 60 میلی مولار پرولین در سطح بدون تنش موجب کاهش برخی پارامترهای رویشی مانند سطح برگ، وزن خشک اندام هوایی شد. احتمالا این موضوع نشان دهنده این است که این غلظت در سطح بدون تنش برای این گیاه مضر بوده است. بیشترین کارایی مصرف آب در تنش خشکی 30 درصد ظرفیت مزرعه مشاهده شد. در مورد روابط آبی بین سطح خشکی 65 درصد ظرفیت مزرعه و شاهد تفاوت معنی داری مشاهده نشد و ممکن است نشان دهنده این باشد که این گیاه قادر است تا این سطح از تنش خشکی را تحمل کند. همچنین دانهال های انجیلی در سطوح پایین تر ظرفیت مزرعه در برخی پارامترها مانند قطر ساقه و ارتفاع ساقه رشد بهتر یا مساوی شاهد داشتند که نشان دهنده نیاز تهویه بهتر ریشه گیاه می باشد. از آنجایی که گیاهان مقاوم به تنش خشکی جهت استفاده بهینه از آب موجود در خاک در شرایط کمبود آب طول ریشه خود را افزایش می دهند و این افزایش طول ریشه با کاهش قطر ریشه همراه است و در نتیجه ریشه گیاه بهتر می تواند به منافذ خاک نفوذ کرده و آب را جذب نماید، افزایش طول سیستم ریشه در این گیاه با افزایش تنش خشکی می تواند واکنش مناسب جهت مقابله با تنش خشکی محسوب گردد. همچنین پرولین با نقش در تنظیم اسمزی و محافظت از ساختار پروتئین ها، آنزیم ها و همچنین افزایش برخی عناصر مانند فسفر موجب افزایش برخی پارامترهای رویشی شد. از آنجایی که در این آزمایش در غلظت 40 میلی مولار پرولین بیشترین تعداد برگ، ارتفاع ساقه، قطر ساقه، وزن خشک اندام هوایی و ریشه، کلسیم و فسفر مشاهده شد. غلظت 40 میلی مولار پرولین موثرترین غلظت پرولین در این آزمایش معرفی شد.

به منظور بررسی اثرات تلفیقی قارچ میکوریز آربوسکولار(glomus intratadices) و اسیدجاسمونیک بر رشد دانهال های پسته رقم قزوینی تحت تنش خشکی، آزمایش گلخانه ای طراحی و میزان مقاومت گیاه و برخی از پارامترهای رویشی و فیزیولوژیکی آن مورد بررسی قرار گرفت. این آزمایش به صورت فاکتوریل با سه فاکتور (میکوریز و بدون میکوریز، غلظت های 0، 50 و 100 میکرومولار اسیدجاسمونیک و دور آبیاری یک روز به عنوان شاهد، 3، 6 و 10 روز در میان) در قالب طرح کاملاً تصادفی با سه تکرار انجام شد. بذور جوانه دار شده در مخلوط خاکی با نسبت 2:1 از خاک مزرعه و ماسه اتوکلاو شده در گلدان های 5 کیلوگرمی کاشته شدند. به گلدان های میکوریزی حدود 150 گرم از مایه تلقیح میکوریزی که شامل قطعات ریشه ذرت میکوریزی و خاک بود، اضافه شد. در مدت 4 ماه رشد گیاهان، از آب مقطر برای آبیاری استفاده گردید و پس از انجام تست آلودگی، 4 سطح تنش خشکی به مدت 70 روز اعمال و گلدان ها به صورت وزنی تا حد ظرفیت زراعی آبیاری شدند. تیمار اسیدجاسمونیک به طور هم زمان با شروع تیمار خشکی، به صورت محلول پاشی برگی در 3 نوبت و با فاصله هر 3 هفته یکبار انجام شد. بر طبق نتایج، بیشترین میزان پارامترهای رویشی از قبیل تعداد و سطح برگ، ارتفاع و قطر ساقه، طول سیستم ریشه ای، وزن خشک برگ، ساقه و ریشه در دانهال های میکوریزی مشاهده شد و افزایش سطوح خشکی به طور قابل ملاحظه ای باعث کاهش این پارامترها گردید. کاربرد اسیدجاسمونیک منجر به کاهش سطح برگ و ارتفاع ساقه و افزایش درصد ریزش برگ و حجم سیستم ریشه‎ای شد. گیاهان میکوریزی کارایی مصرف آب، محتوای نسبی آب برگ و پتانسیل فشار آوندهای چوبی ساقه بیشتری نسبت به گیاهان غیر میکوریزی نشان دادند. تنش خشکی منجر به افزایش کارایی مصرف آب و کاهش پتانسیل فشار آوند چوبی ساقه گردید. اسیدجاسمونیک نیز پتانسیل فشار را کاهش داد. تنظیم کننده های اسمزی شامل پرولین، قندهای محلول، ترکیبات فنولی و اسیدهای آمینه آزاد در دانهال های میکوریزی با افزایش سطوح خشکی میزان کمتری در مقایسه با غیر میکوریزی داشتند. مواد فنولی نیز تحت تأثیر اسیدجاسمونیک افزایش یافت. گیاهان میکوریزی دارای میزان کلروفیل a، b و کل، نسبت fv/fm و شاخص عملکرد بیشتری بودند و با افزایش شدت خشکی از میزان این پارامترها کاسته شد. اسیدجاسمونیک نیز منجر به کاهش کلروفیل a برگ گردید. آلودگی میکوریزی ریشه دانهال های پسته تحت تنش خشکی کاهش نشان داد. میکوریز باعث افزایش معنی داری در غلظت عناصر غذایی از جمله فسفر، پتاسیم، کلسیم، آهن، روی و مس در برگ، ساقه و ریشه و همچنین منجر به کاهش منگنز ساقه و ریشه گردید. در پاسخ به افزایش سطوح خشکی میزان عناصر در دانهال های تحت تنش کاهش یافت. کاربرد اسیدجاسمونیک باعث افزایش فسفر و کلسیم کل گیاه و پتاسیم، آهن، روی و مس ریشه گردید. نتایج این پژوهش نشان داد که اثرات تلفیقی میکوریز و اسیدجاسمونیک منجر به افزایش رشد رویشی و بهبود جذب آب و عناصر غذایی و در نتیجه افزایش مقاومت دانهال های پسته به تنش خشکی گردید.

به منظور بررسی اثر قارچ میکوریز آربسکولار بر رشد خیار گلخانه ای رقم ناهید تحت تنش بی کربنات موجود در آب آبیاری، آزمایشی در قالب فاکتوریل و بصورت کاملاً تصادفی با چهار سطح بی کربنات آب آبیاری (0، 400، 800، 1200 میلی گرم در لیتر) و دو سطح میکوریز (گیاهان مایه کوبی شده با قارچ میکوریز و گیاهان بدون میکوریز) و پنج تکرار انجام شد. بذرهای خیار گلخانه ای رقم ناهید در گلخانه دانشکده کشاورزی و در بستر پرلایت کشت گردیدند و پس از رسیدن به مرحله 4 برگی، نهال ها به گلدان های 10 کیلوگرمی حاوی 3/2 خاک مزرعه و 3/1 ماسه که قبلاً اتوکلاو شده بودند انتقال داده شدند. در زمان انتقال به نیمی از گلدان ها 50 گرم از مایه تلقیح قارچ میکوریز (glomus mosseae) افزوده شد. پس از اطمینان از آلودگی ریشه ها به قارچ میکوریز، تیمار بی کربنات شروع شد. تیمار بی کربنات در چهار سطح همراه با آب آبیاری بصورت یک روز در میان به مدت دو ماه انجام شد. نتایج نشان داد که با افزایش غلظت بی کربنات آب آبیاری رشد رویشی گیاهان کم شد مخصوصاً در غلظت 1200 میلی گرم در لیتر بی کربنات که در این غلظت بیش از 50 درصد کاهش در وزن خشک ریشه و برگ مشاهده گردید و غلظت های 800 و 1200 میلی گرم در لیتر بی کربنات موجب کاهش بیش از 50 درصد وزن خشک ساقه و سطح برگ شد. قارچ میکوریز تأثیر بسزایی بر حفظ رشد رویشی در شرایط تنش بی کربنات آب آبیاری داشت که این تأثیر در غلظت 1200 میلی گرم در لیتر بی کربنات بیشتر مشهود بود. تعداد گل، تعداد میوه و میزان محصول با افزایش غلظت بی کربنات آب آبیاری کاهش یافت و بیشترین کاهش در غلظت 1200 میلی گرم در لیتر بی کربنات بود که نسبت به شاهد و غلظت 400 میلی گرم در لیتر معنی دار بود. بی کربنات باعث افزایش اسیدیته و هدایت الکتریکی عصاره خاک و میزان یون بی کربنات در خاک شد. بی کربنات موجب کاهش غلظت رنگدانه های برگی گردید در حالی که همزیستی میکوریزی نتوانست مانع از این اثر مخرب تنش بی کربنات گردد. نتایج نشان داد که با افزایش غلظت بی کربنات آب آبیاری میزان عناصر در گیاهان کاهش شدید داشت. بین غلظت های مختلف بی کربنات اختلاف معنی داری در کاهش میزان عناصر پتاسیم، کلسیم، منیزیم و روی وجود نداشت اما کمترین میزان فسفر و آهن در غلظت1200 میلی گرم در لیتر بی کربنات اتفاق افتاد. همچنین قارچ میکوریز آربسکولار تأثیر بسزایی بر جذب عناصر در شرایط تنش بی کربنات آب آبیاری داشت که این تأثیر در غلظت 1200 میلی گرم در لیتر بی کربنات بیشتر مشهود بود. از نتایج بدست آمده مشخص می شود که جذب عناصر و در پی آن رشد گیاه خیار در تنش بی کربنات کاهش می یابد و همزیستی میکوریزی می تواند اثرات مخرب تنش بی کربنات را با افزایش میزان جذب عناصر ضروری گیاه تا حد زیادی جبران نماید. بهبود رشد زایشی در بوته های خیار میکوریزی را می توان ناشی از افزایش رشد رویشی این گیاهان دانست.

به منظور بررسی اثر هورمون های رشد گیاهی (اسید سالیسیلیک و اسید جاسمونیک) بر روی پارامترهای رویشی و فیزیولوژیکی نهال های زیتون رقم «زرد» در شرایط تنش شوری، آزمایش گلخانه ای با سه فاکتور شامل اسید جاسمونیک (در سه غلظت صفر، 25 و 50 میکزومولار)، اسید سالیسیلیک (در سه غلظت صفر، 1 و 2 میلی مولار) و شوری (در سه غلظت صفر، 100 و 200 میلی مولار) و در سه تکرار انجام پذیرفت. نهال های 2 ساله زیتون در مخلوط خاکی که به نسبت 2:1 از خاک مزرعه و ماسه آماده گردیده و به میزان 4 کیلوگرم در هر گلدان ریخته شده بود کاشته شدند. پس از 4 ماه رشد در این محیط و سازگاری با شرایط گلخانه، اولین مرحله محلولپاشی با هورمون های گیاهی صورت گرفت و 3 هفته پس از آن، دومین مرحله محلولپاشی همزمان با شروع اعمال تنش شوری صورت گرفت. دو مرحله محلولپاشی دیگر هم به فاصله هر 3 هفته در طول اعمال تنش شوری تکرار گردید. تنش شوری به صورت آبیاری با آب شور به مدت 2 ماه انجام شد و گلدان ها در این مدت به میزان 20 درصد بیشتر از ظرفیت مزرعه آبیاری شدند تا از تجمع نمک در خاک ممانعت به عمل آید. نتایج نشان داد که تنش شوری باعث کاهش نسبی رشد و فعالیت های فیزیولوژیکی نهال های زیتون گردید. کاربرد تنظیم کننده های رشد (اسید جاسمونیک و اسید سالیسیلیک) در شرایط این آزمایش تأثیری در افزایش مقاومت به شوری در نهال های زیتون ایجاد نکرد. هرچند در این آزمایش بین شوری متوسط و شدید در بیشتر پارامترها اختلاف چندانی مشاهده نشد اما در مجموع تنش شوری شدید در مدت زمان کوتاهتری اثرات مشهودی بر رشد گیاه ایجاد نمود و از نظر ظاهری نیز سبب توقف رشد، سبز خشک شدن و ریزش شدید برگ ها گردید. نتایج این آزمایش نشان داد که هرچند درخت زیتون به عنوان یک گیاه مقاوم و با تحمل متوسط به شوری در نظر گرفته می شود، اما تنش های شوری اثرات منفی بر رشد گیاه ایجاد می کند.

چکیده پسته تازه در طی برداشت و پس از برداشت در معرض تغییرات فیزیولوژیکی و بیوشیمیایی قرار می گیرد و به این دلیل عمر انباری کوتاهی دارد. هدف از این پژوهش، بررسی اثرات کاربرد قبل و پس از برداشت پلی آمین ها و کاربرد پس از برداشت تیمار گرمایی در زمینه ی حفظ خصوصیات کیفی و افزایش عمر انبارداری پسته تازه است. در آزمایش اول پلی آمین های پوتریسین و اسپرمین در غلظت های (0، 1 و 2 میلی مولار) به صورت محلول پاشی بر روی درختان پسته دو رقم فندقی و کله قوچی بکار برده شدند. تیمارها 20 و 35 روز قبل از برداشت تجاری اعمال شدند. میوه های تیمار شده با پوتریسین و اسپرمین پس از برداشت، در انبار سرد با دمای 1 ± 5/1 درجه‏ ‏سانتی‏گراد و رطوبت نسبی 5 ± 90 درصد برای 20 و 45 روز قرار گرفتند. در آزمایش دوم پسته های تازه ارقام فندقی و کله قوچی در محلول های پوتریسین (0، 1 و 2 میلی مولار) به مدت 8 دقیقه غوطه ور شدند. سپس پسته ها در دمای آزمایشگاه (2 ± 25) خشک شدند و به انبار با شرایط ذکر شده برای آزمایش اول انتقال داده شدند. در آزمایش سوم پسته های تازه ارقام فنذقی و کله قوچی با آب گرم (35، 45، 55 و 25 درجه سلسیوس بعنوان شاهد) به مدت 6 دقیقه تیمار شدند. سپس پسته ها در دمای آزمایشگاه (2 ± 25) خشک شدند و به انبار سرد با دمای 1 ± 5/1 درجه‏ ‏سانتی‏گراد و رطوبت نسبی 5 ± 90 درصد به مدت 45 روز انتقال داده شدند. برای هر سه آزمایش، در هر واحد آزمایشی 200 گرم پسته تازه مورد استفاده قرار گرفت. پس از 20 و 45 روز، کاهش وزن، تست پانل (طعم و مزه تندی)، شاخص اسیدیته، اندیس پراکسید، سفتی پوسته ی نرم خارجی، کربوهیدرات های محلول، پروتئین، فعالیت میکروبی و تغییرات شاخص های مختلف رنگ پسته های تازه اندازه گیری شد. نتایج نشان داد که در آزمایش های اول و دوم، کاهش وزن پسته های تیمار شده با پوتریسین 2 میلی مولار در هر دو رقم کمترین میزان بوده است. پس از گذشت 45 روز بالاترین سفتی پوسته ی نرم خارجی پسته تازه در آزمایش اول با تیمار اسپرمین 2 میلی مولار و در آزمایش دوم با تیمار پوتریسین 2 میلی مولار مشاهده شد. کاربرد قبل و پس از برداشت پلی آمین ، سبب کاهش شاخص اسیدیته و اندیس پراکسید پسته و حفظ محتوای کربوهیدرات های محلول و پروتئین در طی انبارمانی شد. پسته های تیمار شده در مقایسه با نمونه های شاهد، آلودگی میکروبی کمتری را نشان دادند. همچنین تغییرات شاخص های مختلف رنگ هم در پسته های تیمار شده کند تر بود. در آزمایش سوم، تیمار آب گرم 45 درجه سلسیوس سبب کاهش اتلاف وزن پسته های تازه در مقایسه با دیگر تیمارها شد. نتایج همچنین نشان داد که آلودگی میکروبی با کاربرد تیمارهای آب گرم 35 و 45 درجه سلسیوس کاهش یافت. نتایج سفتی پوسته خارجی هم نشان داد که تیمار آب گرم 45 درجه سلسیوس در هر دو رقم با میانگین 71/2 کیلوگرم نیرو، پس از 45 روز انبارمانی مؤثرترین تیمار جهت حفظ سفتی بوده است. همچنین تغییرات در شاخص های مختلف رنگ با تیمارهای آب گرم 35 و 45 درجه سلسیوس کند تر شد. نتایج آزمایش ها بیانگر آن است که کاربرد قبل و پس از برداشت پلی آمین ها و کاربرد پس از برداشت تیمار گرمایی توانستند خصوصیات ظاهری پسته های تازه را حفظ کنند. در آزمایش های اول و دوم تیمار پوتریسین 2 میلی مولار و در آزمایش سوم تیمار آب گرم 45 درجه سلسیوس، بهترین نتایج را نشان دادند. واژگان کلیدی: پوتریسین، اسپرمین، سفتی پوسته خارجی، فعالیت میکروبی

در سالهای اخیر عارضه ی پژمردگی و خشکیدگی خوشه خرما موجب خسارات فراوان به باغداران و اقتصاد نواحی خرما خیز کشور شده است، بنابراین انتخاب یک راه حل مناسب برای رفع یا کاهش خسارت ناشی از این عارضه ضروری است. پژوهش حاضر به منظور بررسی اثرات پلیمر سوپر جاذب، کود حیوانی و کود پتاس بر عملکرد و کنترل عارضه خشکیدگی خوشه و عملکرد خرمای مضافتی، به صورت فاکتوریل در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی در شهرستان جیرفت انجام شد. فاکتورها شامل کود گاوی در سه سطح (صفر، 65 و 130 کیلوگرم بر درخت)، پلیمر سوپرجاذب آ-200 در سه سطح (صفر، 200 و 300 گرم بر درخت) و کود سولفات پتاسیم در سه سطح (صفر، 2 و 3 کیلوگرم بر درخت) بودند. تیمارها در اواخر بهمن ماه در خاکبه صورت چالکود اعمال شدنده و . نمونه برداری برگ و میوه به ترتیب در اوایل مرداد ماه و نمونه برداری میوه در فصلهنگام برداشت محصول، اواسط مرداد ماه ، انجام شد. پارامترهای عملکرد ی، مقدار و درصد عارضه ی میوه های خشکیدهگی و پارامترهای کیفیت میوه اندازه گیری گردید. هم چنین مقدار قند میوه و ترکیب شیمیایی برگ و میوه نیز اندازه گیری و تجزیه آماری انجام شد. بر اساس نتایج تجزیه واریانس وزن تر و خشک، قطر، طول و میزان قند میوه تحت تأثیر مثبت و معنی دار هر سه فاکتور قرارگرفتند. تیمارهای مختلف سوپرجاذب، کود پتاس و کود حیوانی باعث افزایش عملکرد میوه سالم و عملکرد کل را در سطح یک درصد افزایش داده و باعث کاهش مقدار عملکرد میوه خشکیده و درصد عارضه خشکیدگی خوشه خرما نسبت به شاهد در سطح یک درصد آماری شدند. مقایسه میانگین اثرات متقابل دوگانه سوپرجاذب با کود حیوانی و کود سولفات پتاسیم بر در کاهش درصد عارضه خشکیدگی معنی دار بود به طوری که نشان داد که با افزایش توأم سطح مقدار سوپرجاذب و کود حیوانی هم چنین با افزایش و سطح سوپرجاذب و کود سولفات پتاسیم کاهش بیشتری در درصد عارضه خشکیدگی به طور معنی داری به میزان 28 درصد کاهش یافتمشاهده گردید. بر ، کاربرد کود حیوانی باعث افزایش معنی دار غلظت فسفر، کلسیم، آهن، روی، مس و منگنز در برگ و میوه شد. در حالی که کاربرد سوپرجاذب باعث کاهش معنی دار غلظت آهن، روی، مس و منگنز در برگ در سطح یک درصد آماری شد.

شوری فاکتور مهمی است که تولید محصول و ادامه ی کشت و کار را در بسیاری از مناطق جهان به مخاطره می افکند. چرا که شوری، قابلیت تولید و حاصلخیزی زمین ها را کاهش می دهد. به منظور بررسی تأثیر غلظت های مختلف شوری و اسید سالیسیلیک بر ویژگی های مورفولوژیکی ریحان رقم کشکنی لولو، آزمایشی به صورت فاکتوریل در قالب طرح پایه کاملاً تصادفی با 3 تکرار اجرا گردید. آزمایش با 2 فاکتور، شوری (0، 30، 60 و 90 میلی مولار) و اسید سالیسیلیک (0، 5/0، 1، 5/1 و 2 میلی مولار) انجام شد.

. این مطالعه به منظور بررسی تاثیر مقادیر مختلف سیلیکات پتاسیم و سولفات پتاسیم بر پارامترهای رشدی دانهال های پسته رقم بادامی ریز زرند در شرایط شور، پژوهشی بصورت فاکتوریل با سه فاکتور شامل 2 سطح شوری به شکل nacl (0 و 90 میلی مولار)، 3 سطح سیلیکات پتاسیم (k2sio3- 0، 50 و 100 میلی گرم بر لیتر) و 3 سطح سولفات پتاسیم (k2so4- 0، 1 و 2 درصد)، 18 تیمار و سه تکرار در قالب طرح کاملاً تصادفی انجام شدنتایج نشان داد که شوری آب موجب کاهش معنی دار پارامترهای رشدی (تعداد برگ، تعداد گره، ارتفاع دانهال ها، قطر طوقه، سطح برگ، وزن تر و خشک برگ، ساقه و ریشه، طول ریشه و طول سیستم ریشه ای)، روابط آبی (کارایی استفاده از آب ، محتوای آب نسبی برگ)، نسبت fv/fm، میزان رنگیزه های فتوسنتزی، کارتنوئیدها و پروتئین شد، اما محلول پاشی سیلیکات پتاسیم و سولفات پتاسیم باعث افزایش پارامترهای فوق شد

میکوریز نوعی رابطه همزیستی بین برخی قارچ¬ها با ریشه گیاهان است. در بین انواع مختلف میکوریز، میکوریز آربسکولار، رایج¬ترین نوع همزیستی با گیاهان از جمله بادام می¬باشند. به منظور شناسایی قارچ های میکوریز آربوسکولار همزیست ریشه درختان بادام و مقایسه جمعیت اسپور میکوریزی و تعیین درصد کلونیزاسیون ریشه¬های بادام، نمونه¬برداری از منطقه¬ی ریزوسفر درختان بادام آبی و دیم شهرستان بافت، در دو فصل زمستان و تابستان انجام شد. رنگ آمیزی ریشه درختان در محلول لاکتوگلیسرول بلو انجام شد. جداسازی اسپورها و شمارش اسپور در گرم خاک نیز انجام گردید. 18 گونه متعلق به هفت جنس acaulospora،claroidoglomus، divresispora، glomus، funneliformis، septoglomus و simiglomus بر اساس ویژگی¬های موفولوزیکی شناسایی شدند. تمامی این گونه¬ها برای اولین¬بار از درخت بادام در ایران گزارش می¬شود. سه گونه a. foveata،d. epigaea و f. caesaris نیز برای فلور قارچی ایران جدید می¬باشند. در بخش دوم پژوهش، به منظور بررسی تحمل به خشکی پایه¬های بادام تلقیح شده با گونه¬های قارچ میکوریز آربسکولار، آزمایشی به صورت فاکتوریل در قالب طرح کاملا تصادفی با سه فاکتور شامل، چهار سطح میکوریز (بدون میکوریز، glomus mosseae، glomus intraradices ومخلوط دوگونه)، سه سطح خشکی (روزانه، 3 و 6 روز در میان) و دو پایه¬ی بادام (شوراب 2 و gf677)، در سه تکرار به اجرا در آمد. نتایج نشان داد، اثرات متقابل قارچ میکوریز، سطح خشکی و پایه¬ی بادام تاثیر معنی¬داری بر شاخص¬های رشدی از جمله وزن خشک ریشه و اندام هوایی، طول سیستم ریشه¬ای، ارتفاع شاخساره، و تعداد برگ داشتند. در پاسخ به تنش خشکی، فرآیندهای تنظیم کننده اسمزی در پایه¬های بادام فعال شد و میزان پرولین و قندهای محلول در برگ گیاهان افزایش یافت. از طرفی کاربرد میکوریز در این پژوهش به طور قابل ملاحظه¬ای رشد و مقاومت گیاهان را در شرایط خشکی نسبت به گیاهان فاقد میکوریز را افزایش داد. از بین تیمارهای میکوریزی به کار گرفته شده مخلوط دو گونه از عملکرد بهتری برخوردار بودند. پایه¬ی بومی شوراب 2 نسبت به پایه¬ی وارداتی gf677، هم کنش بهتری با گونه¬های میکوریز بومی داشت و از رشد بهتری برخوردار بود. این پایه مقاومت بیشتری در شرایط خشکی از خود نشان داد.

به منظور بررسی اثر اسید جیبرلیک و اوره بر برخی پارامترهای رویشی، پارامترهای اکوفیزیولوژیکی (فلورسانس کلروفیل، کلروفیل a، b و مجموع کلروفیل)، تغییرات قندهای محلول برگ، پروتیئن کل آن و محتوی عناصر غذایی برگ (نیتروژن، پتاسیم، فسفر، آهن، روی و منگنز) نهال های زیتون آزمایشی در قالب طرح بلوک های کاملاً تصادفی در 5 تکرار و با سه سطح اوره (0، 5/2 و 5 درصد) و سه سطح اسید جیبرلیک (0، 500 و 750 میلی گرم در لیتر) بر روی دو رقم زیتون (میشن و شنگه) در سال 1393 در گلخانه تحقیقاتی دانشگاه ولی عصر (عج) رفسنجان انجام گرفت. تیمارها به صورت محلول پاشی برگی در دو مرحله، مرحله اول در اواخر فروردین و مرحله دوم در اواخر اردیبهشت ماه روی نهال های زیتون ( از هر رقم 45 اصله نهال ) که به وسیله قلمه تکثیر شده بودند و از لحاظ شکل ظاهری حداکثر یکنواختی را داشته و از سه ماه قبل تحت عملیات داشت یکسان قرار داشتند اعمال شدند. یک ماه پس از دومین محلول پاشی پارامترهای مذکور اندازه گیری شد. نتایج پژوهش حاضر نشان داد که پارامتر های رویشی نهال های زیتون تحت تاثیر اسید جیبرلیک و اوره قرار گرفت و افزایش معنی داری نسبت به شاهد نشان داد به استثنای صفات مربوط به ریشه (وزن، حجم و طول) که تحت تاثیر تیمار اسید جیبرلیک نسبت به شاهد کاهش معنی داری را نشان داد. همچنین سطوح مختلف تیمار اسید جیبرلیک و اوره در مقایسه با شاهد افزایش معنی داری در پارامترهای اکوفیزیولوژیکی، محتوی قندهای محلول برگ و پروتیئن آن و عناصر غذایی برگ ها (به استثنای محتوی آهن برگ که تحت تیمار اوره نسبت به شاهد کاهش نشان داد) ایجاد کرد.

چکیده ندارد.

چکیده ندارد.