اندازه گیری و آنالیز ترکیباتی که به عنوان مواد افزودنی به داروها و مواد غذایی اضافه می شود از اهمیت ویژه ای برخوردار است. یکی از این ترکیبات edta است که به عنوان عامل شلات کننده به اغلب مواد دارویی و مواد غذایی اضافه می شود. در کار تحقیقاتی حاضر از دو روش مختلف برای اندازه گیری edta در سفتریاکسون سدیم و برخی دیگر از سفالوسپورین ها استفاده شد. در قسمت اول از روش میکرواستخراج مایع-مایع پخشی (dllme) برای پیش تغلیظ edta و سپس اندازه گیری توسط روش اسپکتروفتومتری استفاده شد. میکرو استخراج مایع – مایع پخشی روشی ساده، سریع، ارزان و با فاکتور تغلیظ بالا می باشد از مزایای این روش می توان به سادگی، سریع بودن، هزینه پایین، حساسیت بالا، مصرف کم حلال، حد تشخیص پایین، فاکتور تغلیظ بالا و سازگاری با انواع روشهای تجزیه ای اشاره کرد. اساس روش پیشنهاد شده استفاده از یک واکنش غیر مستقیم برای اندازه گیری edta می باشد. به عبارت دیگر در این روش از رقابت بین edta و اکسین برای تشکیل کمپلکس با کاتیون مس (ii) برای اندازه edta استفاده شد. بر اساس نتایج بدست آمده، حد تشخیص روش برای اندازه‏گیری edta در نمونه آبی mg l-1 16/0 و در پودر سفتریاکسون سدیم mg kg-1 24 می باشد. محدوده خطی منحنی کالیبراسیون mg l-160-10 و 10-5/0 است. همچنین rsd% روش پیشنهاد شده کمتر از %4 می باشد(mg l-1 5 c= و 6 (n= . در بخش دوم آنالیز edta در پودر سفتریاکسون سدیم به وسیله روش کروماتوگرافی گازی و با استفاده از دتکتور یونیزاسیون شعله ای (fid) پیشنهاد شد. edta به دلیل داشتن گروههای -cooh فراریت بسیار کمی داشته و نمی تواند در ستونهای gc جداسازی شود. در روش پیشنهاد شده برای حل این مشکل edta به مشتق متیل استر تبدیل شده و سپس آنالیز شد. برای مشتق سازی از محلول bf3/methanol (20%) استفاده شد. روش پیشنهاد شده یک روش حساس با حد تشخیص پایین می باشد که می تواند برای اندازه گیری edta در نمونه های آبی و در پودر سفتریاکسون سدیم و سفیکسیم به کار گرفته شود. مزیت عمده این روش نسبت به سایر روشهای gc که برای آنالیز edta ارائه شده اند، اندازه گیری edta در ماتریکس دارو می باشد. بر اساس نتایج بدست آمده، حد تشخیص روش برای اندازه‏گیری edta در نمونه آبی mg l-1 0037/0 و در پودر سفتریاکسون سدیم mg kg-1 7 می باشد. در نمونه های فاقد دارو محدوده خطی edta بین mg l-1 100-1/0 و در حضور دارو (mg 10) محدوده خطی edta بین mg kg-1 10000-40 به دست آمد. همچنین rsd% روش پیشنهاد شده کمتر از %4 می باشد(mg l-1 50 c= و 6 (n= .

مقدمه استفراغ ناشی از گاستروانتریت می تواند باعث عوارض زیادی از جمله پارگی مالری-ویس ، آسپیراسیون وآلکالوز شود. در مواردی که استفراغ مکرر باعث ایجاد مشکل و اختلال مایع درمانی شود می توان از داروی ضد استفراغ استفاده نمود. در طب اطفال بررسی در زمینه استفاده از پیریدوکسین در درمان تهوع و استفراغ نشده است. این مطالعهقصد دارد اثر پیریدوکسین وریدی را در کنترل استفراغ ناشی از گاستروانتریت حاد ویروسی بررسی نماید. مواد و روش کار این پژوهش یک کارآزمایی بالینی است.بیمارانی که با تشخیص گاستروانتریت در بیمارستان امیرکبیر بستری شدند و معیارهای ورود به مطالعه را داشتند، به صورت تصادفی در گروههای شاهد و مورد قرار گرفتند. در بیماران گروه شاهد مایع درمانی وریدی همراه با آب مقطر(پلاسبو) استفاده شد. به بیماران گروه مورد، پیریدوکسین به صورت وریدی همراه با مایع درمانی داده شد.از زمان بستری تا سه روز پس از شروع درمان تعداد دفعات استفراغ و علائم دیگر بیماران ، در فرم جمع آوری اطلاعات ثبت گردید.مقایسه دو گروه با استفاده از آزمون های غیر پارامتریک در نرم افزار spss آنالیز گردید. نتایج از میان 147 نفر شرکت کننده در مطالعه،72 نفر در گروه مورد و 75 نفر در گروه شاهد قرار گرفتند. با استفاده از آزمون mann-whitney تفاوت میانگین های دفعات استفراغ در مقاطع مختلف بستری و در کل دوره بستری بین گروه مورد وشاهد ارزیابی شد که تفاوت معنی دار نبود(p>0.05).میانگین مدت بستری بین دو گروه مورد و شاهد هم معنی دار نبود(p=0.19). نتیجه گیری بر اساس این تحقیق داروی پیریدوکسین(ویتامین b6)در درمان استفراغ ناشی از گاستروانتریت ویروسی کودکان موثر نبود و باعث کاهش مدت زمان بستری کودکان نگردید.از این رو به نظر می رسد مایع درمانی اصلی ترین درمان گاستروانتریت و استفراغ باشد.

پژوهش حاضر به بررسی یکی از مسایل عمده تاریخ آذربایجان یعنی حدود جغرافیای آن اختصاصا یافته است. اگرچه این رساله اولین اثر نوشته شده در این زمینه نبوده و آثار چندی در داخل و خارج به این موضوع حصر شده است ، اما آثار نوشته شده در ایران سه ضعف عمده دارند : اولا بیشتر با دیدگاه جانبدارانه و سطحی نوشته شده اند. ثانیا در روش و اصول فرسنگ ها دور از متدها و اصول تحقیقات جغرافیای تاریخی می باشند. ثالثا این آثار بیش از حد جسته و گریخته بوده و به صورت منسجم نوشته نشده اند. اما طبق آنچه در اکثریت قریب به اتفاق منابع و آثار جغرافیایی ، تاریخی ، سیاحتنامه ها و... آمده : واحد جغرافیایی و تاریخی آذربایجان ، محصول ادغام و هم جوشی دو واحد جغرافیایی آتروپاتن و آلبان در دوران باستان می باشد. به این صورت که با قرارگرفتن این دو در ترکیب خلافت عربی ، آتروپاتن به آذربایجان و آلبان به آران تغییر نام داده و چندان طول نکشید که دومی در اولی ادغام شده و به صورت یکی از ولایات آن در آمد. عنوان آران فقط در قرون نخستین اسلامی به تمام اراضی شمال ارس اطلاق می شده و از آن پس این ولایت در دوران سلاجقه به ولایات شیروان و آران تقسیم شده و نهایتا در دوران صفویه به سه ولایت قره باغ ، شیروان و چخورسعد (ایروان) منقسم شد. این در حالی است که در تمامی ادوار تاریخ بعد از اسلام تا سقوط صفویان ، اراضی شمال ارس جزء خاک آذربایجان بوده است. بنابر این حدود آذربایجان در این دوران همواره بین ابهر ، زنجان ، شیز و بعضا قم ، همدان در جنوب و جنوب شرقی و دربند ، ایروان و تفلیس در شمال ، در نوسان بوده است. همچنین اراضی دو سوی ارس علاوه بر یکسانیهای جغرافیایی ، زبانی و قومی دارای تجربه مشترک تاریخی در تمام عرصه های سیاسی ، اقتصادی ، مذهبی ، فرهنگی و... می باشند.