هدف: هدف از مطالع? حاضر بررسی اثر کاهش محتوای گلیکوژن عضله بر حداکثر اکسیداسیون چربی (mfo) و شدت ورزشی که حداکثر اکسیداسیون چربی در آن اتفاق می افتد (fatmax) در مردان جوان تمرین نکرده بود. روش تحقیق: هشت مرد سالم تمرین نکرده (سن 1± 1/22 سال، شاخص توده بدنی 5/1± 9/21 کیلوگرم بر متر مربع ، چربی بدن 1± 4/15 درصد و اوج اکسیژن مصرفی 41/0± 82/2 لیتر در دقیقه) در دو نوبت جداگانه در حالت ناشتا (7:00 صبح) با وضعیت طبیعی گلیکوژن عضله و تحت شرایط کاهش گلیکوژن عضله با فاصله حداقل یک هفته، به طور تصادفی آزمون فعالیت ورزشی فزاینده ای با مراحل 3 دقیقه ای تا سر حد خستگی روی چرخ کارسنج انجام دادند. در یکی از نوبت ها، آزمودنی ها عصر (18:00) روز قبل از اجرای آزمون فعالیت ورزشی به آزمایشگاه برای اجرای فعالیت ورزشی کاهش محتوای گلیکوژن عضله مراجعه کردند. کالری سنجی غیر مستقیم (گازآنالایزر) برای تعیین حجم اکسیژن مصرفی و دی اکسید کربن تولید شده در خلال فعالیت فزاینده استفاده شد. میزان اکسیداسیون مواد، mfo و fatmax با کمک معادلات عنصرسنجی تعیین و محاسبه شد. از آزمون آماری t همبسته برای تجزیه و تحلیل داده ها استفاده شد. یافته ها: mfo در شرایط کاهش گلیکوژن عضله (08/0± 54/0 گرم در دقیقه) به طور معنی داری نسبت به شرایط طبیعی گلیکوژن عضله (04/0± 36/0 گرم در دقیقه) بالاتر بود (01/0?p). همچنین تفاوت معنی-داری در fatmax در شرایط کاهش گلیکوژن عضله (42/3± 01/65 درصد vo2peak) و در شرایط طبیعی گلیکوژن عضله (13/3± 12/46 درصد vo2peak) مشاهده شد (01/0?p). نتیجه گیری: نتایج این تحقیق نشان داد که کاهش گلیکوژن عضله قبل از فعالیت باعث افزایش mfo و جابجایی mfo و fatmax به شدت بالاتری از فعالیت می شود. این بدان معنی است که احتمالا شروع کاهش اکسیداسیون چربی در شدت بالاتری اتفاق می افتد و آزمودنی ها دیرتر به منابع کربوهیدرات وابسته می شوند.

فعالیت سنگین جدید و غیر معمول اغلب پس از چند ساعت ایجاد درد حساسیت غیر طبیعی به فشار یا لمس و سفتی در عضلات اسکلتی فعال می نماید. این درد که معمولا باتاخیر 8 تا 24 ساعت پس از فعالیت آغاز می شود کوفتگی عضلانی تاخیری نام گرفته است. کوفتگی عضلانی تاخیری با علایمی عملکردی و بیوشیمیایی همراه است که فعالیت روزانه افراد را دچار اختلال کرده و عملکرد افراد شکرت کننده و در مسابقات را محدود نمی نماید. بدین منظور تاثیر سه روش درمانی ماساژ ورزشی، ماساژ یخ و گرمادرمانی بر درمان کوفتگی عضلانی تاخیری مورد مقایسه قرار گرفت. هدف تعیین ورزش روش درمانی موثر تر در رفع سریع میزان کوفتگی عضلانی تاخیری بود. در این تحقیق جهت بررسی تاثیر متغیرهای مستقل ماساژ ورزشی ماساژ یخ و گرما درمانی بر رفع کوفتگی عضلانی تاخیری در فوتبالیست های مرد در محدود سنی 23-29 سال که در لیگ دسته اول باشگه های کشور مشغول به فعالیت هستند استفاده شد. 30 نفر از بازیکنان به طور تصادفی در سه گروه 10 نفره قرار گرفتند. روش جمع آوری اطلاعات طی چهار مرحله اندازه قبل از تمرین ایجاد کوفتگی عضلانی تاخیری به وسیله انجام 90 دقیقه بازی فوتبال انجام برنامه های درمانی در 1، 24، 48 و 72 ساعت بعد از تمرین و اندازه گیری های بعد از تمرین انجام گرفت. اندازه گیری قبل از تمرین شامل اندازه گیری قدرت کوتاه شونده عضله دوقلوی بازکنان به وسیله یک نیروسنج انجام گرفت. انجام بازی فوتبال که در آزمودنی ها باعث ایجاد کوفتگی عضلانی تاخیری شد. برنامه های درمانی در 1، 24،48 و 72 ساعت بعد از ایجاد کوفتگی عضلانی تاخیری بر روی عضله دوقلوی آزمودنی ها اعمال شد و بعد از هر درمان یک اندازه گیری نیز انجام شد تامیزان عضله دو قلوی آزمودنی ها مشخص شود. روش آماری اصلی برای تجزیه و تحلیل داده ها تحلیل واریانس دو عاملی (زمان * درمان) با اندازه های تکراری بر روی یک عامل بود تاثیر هر یک از روش های درمانی بر درمان کوفتگی عضلانی تاخیری معنی دار بود. بین روش های مختلف درمانی در رفع کوفتگی عضلانی تاخیری تفاوت معنی داری مشاهده نشد.

در عصر جدید بیماری های مرتبط با التهاب درجه پایین چوب دیابت نوع 2 و آترواسکلروز در حال پیشرفت میباشند که بعضی از عوامل التهاب با این بیماری ها افزایش می یابند. از طرف دیگر ثابت شده است که تمرین ورزشی دارای اثرات ضد التهابی بوده و باعث کاهش این عوامل میشود. تحقیق حاضر در نظر دارد تا به این سوال پاسخ دهد که آیا بین تاثیر دو نوع تمرین تناوبی سرعتی و تداوی استقامتی بر روی این عوامل تفاوتی وجود دارد.

هدف از این پژوهش بررسی تاثیر فعالیت بدنی با شدت های مختلف (کم، متوسط و زیاد) بر تغییرات انفجار تنفسی و تعداد نوتروفیل ها در جودوکاران دانشگاهی بود. بدین منظور 10 نفر از جودوکاران دانشگاه شهید بهشتی، که حداقل 6 ماه تمرینات جودو داشتند، به صورت داوطلبانه انتخاب شدند. میانگین سن، قد، وزن، دمای بدن، فشار خون سیستول، فشار خون دیاستول و شاخص توده بدن آزمودنی ها به ترتیب برابر با 66/1 ± 70/23 سال، 98/4 ± 10/176 سانتی متر، 89/9 ± 80/75 کیلوگرم، 29/0 ± 70/36 درجه سیلیسیوس، 24/0 ± 99/11 میلی متر جیوه، 25/0 ± 80/7 میلی متر جیوه و 15/2 ± 40/24 کیلوگرم بر مجذور متر بود. پژوهش حاضر جزء پژوهش های نیمه تجربی است. برای اجرای تحقیق، آزمودنی ها در هفته اول با شدت کم (45% ضربان قلب بیشینه)، به مدت 60 دقیقه بر روی تردمیل دویدند. قبل و بلافاصله بعد از تمرین از آزمودنی ها نمونه خونی گرفته شد. جهت تجزیه و تحلیل استنباطی داده ها از آزمون های t وابسته و تحلیل واریانس با اندازه های تکراری در نرم افزار 5/11 spss استفاده و سطح معنی داری ?=0/05 در نظر گرفته شد. نتایج نشان داد که فعالیت بدنی با شدت متوسط و زیاد باعث افزایش معنی داری تعداد نوتروفیل ها شد (05/0?p). همچنین فعالیت بدنی با شدت زیاد تاثیر معنی داری بر فعالیت انفجار تنفسی نوتروفیل ها داشت (05/0?p). اما افزایش فعالیت انفجار تنفسی بر اثر فعالیت بدنی با شدت های کم و متوسط معنی دار نبود (05/<0p). در ارتباط با مقایسه ی تاثیر فعالیت بدنی با شدت های مختلف بر تعداد نوتروفیل ها و فعالیت انفجار تنفسی نیز تفاوت معنی داری مشاهده نشد (05/<0p).

چکیده ندارد.

چکیده ندارد.

چکیده ندارد.

چکیده ندارد.

چکیده ندارد.

چکیده ندارد.

چکیده ندارد.

چکیده ندارد.

چکیده ندارد.

چکیده ندارد.

چکیده ندارد.

چکیده ندارد.

چکیده ندارد.

چکیده ندارد.