پژوهش حاضر به دنبال تبیین اثر بخشی آموزش مبتنی بر سبک زندگی اسلامی بر شادکامی و کیفیت زندگی زنان شهر شیراز انجام گرفت. پژوهش به صورت آزمایشی از نوع پیش آزمون-پس آزمون همراه با گروه کنترل بود. جامعه آماری، شامل کلیه زنان خانه داری بودند که در مجتمع مسکونی رضوان شهر شیراز سکونت داشتند. در این راستا 40 نفر از زنان خانه دار در این مجتمع با روش نمونه گیری تصادفی از بین کل جمعیت زنان مجتمع انتخاب شدند. سپس به طور تصادفی به دو گروه 20 نفری به عنوان گروه آزمایش و گروه کنترل تقسیم شدند. قبل از شروع آموزش پرسشنامه کیفیت زندگی سازمان بهداشت جهانی ( 1991 ) و پرسشنامه شادی و نشاط (زارع و امین پور، 1373 ) به عنوان پیش آزمون جهت پاسخگویی در اختیار زنان خانه دار قرار گرفت. سپس گروه آزمایش طی 12 جلسه دو ساعته در معرض آموزش سبک زندگی اسلامی قرار گرفتند. سپس پس آزمون در مورد هر دو گروه اجرا شد. برای تجزیه و تحلیل داده ها از روش آمار توصیفی شامل شاخصه های میانگین، انحراف معیار و دامنه تغییرات استفاده شد و در ادامه فرضیه ها با روش تحلیل کوواریانس تحلیل شدند. نتایج پژوهش نشان داد که آموزش مبتنی بر سبک زندگی اسلامی گروه آزمایش موجب افزایش میزان شادکامی و کیفیت زندگی در زنان خانه دار شد. همچنین این آموزش موجب افزایش هیجان مثبت و افزایش رضایت از زندگی در زنان شد.