در بینش «ابن عربی» ظهور هستی همراه است با ظهور اسماء الهی، و در بین آن اسماء به دلیل تمایل به ظهور حبی تناکح صورت گرفته است. در نتیجه منشأ عوالم میل به ظهور اسماء بوده است. تناکح اسمائی منجر به تکوین شده و در تمام حضرات لحظه به لحظه این هم آمیزی صورت می پذیرد. اما شکل تناکح و تولد منتجه از آن در هر حضرت یا عالمی متفاوت با حضرات و عوالم دیگر است. البته ظهور اسماء در مظاهر متعدد منافی با اتحاد ذاتی آنها نیست، زیرا صفات که عبارتند از نسبت ها، اموری عدمی اند که همگی به یک ذات واحد باز می گردند (ابن عربی 1387، 163). از سوی دیگر هر اسمی از اسماء الهی به انفراد متضمن حقیقت تمامی نامهای دیگر نیز هست. هر اسمی در عین استقلال به اعتبار معنا غیر از نامهای دیگر است. انسان کامل از آن روی که جامع جمیع اسماء الله است و خداوند او را به صورت خود (و به قولی به صورت رحمان) آفریده، مستحق خلافت است و حمل بار امانت الهی را – که به قول چیزی جز اسماء الله نیست – بر عهده دارد. کلید واژه ها: تناکح، اسماء، امهات اسماء، تناکح اسمائی، عشق و حب، زوجیت، احدیت، واحدیت.