وطن و وطن پرستی مقوله ای است که در دل بیشتر مردم جای دارد. در طول تاریخ بشری، این حس میهن پرستی در میان همه اقوام به شکل های گوناگونی رواج داشته است. به هر حال همه انسان ها برای جایی که در آن زندگی می کنند ارزش قائل می شوند و در راه دفاع از سرزمینشان در بسیاری مواقع از جان و مالشان نیز می گذرند. بعد از گذشت زمان ها شاعران این واژه را در نوشته هایشان به کار بردند و به آن زیور و زینت بخشیدند که در جای خود به بررسی دو مورد از اندیشه های این شاعران و نویسندگان پرداخته خواهد شد. روش تحقیق در این مبحث بیشتر بر محور کتابخوانی و یادداشت برداری از مقالات نویسندگان می باشد. دستاوردها و یافته هایی که در این تحقیق به دست می آید به مقایسه اشعار و اندیشه های میهن پرستی استاد محمدتقی بهار و محمدحسین شهریار می پردازد که چگونه در راه اعتلای وطن و آگاه ساختن ذهن مردم برای رهایی از استبداد با استفاده از نوشته هایشان گام های مهمی برداشته اند. وطن در اندیشه و شعر بهار بیشتر رنگ و بوی ملی دارد. بزرگترین دغدغه و نگرانی بهار رهایی وطن از دست بیگانگان می باشد. اما میهن دوستی در شعر و اندیشه ی شهریار علاوه بر رنگ و بوی ملی، نگاه بومی، مذهبی و جهانی دارد.