چکیده: در بررسی حاضر اثرات عصاره نعناع و میخک به عنوان بیهوش کننده در تاسماهی ایرانی جوان مورد مطالعه قرار گرفت. در این راستا 300 عدد تاسماهی ایرانی جوان در 30 تانک تقسیم گردید. به منظور انجام آزمایش 5 گروه تیمار عصاره روغنی نعناع با غلظت های 100، 250، 500، 750 و 1000 میلی گرم در لیتر ، 3 گروه تیمار عصاره روغنی میخک با غلظت های 50، 100 و 150 میلی گرم در لیتر ، یک گروه کنترل منفی به عنوان تیمار شاهد بدون هیچ گونه مواجهه ای و یک گروه کنترل مثبت تیمار اتانول به عنوان ماده حلال با غلظت های 600 و 3000 پی پی ام و هر گروه با 3 تکرار در نظر گرفته شد. بر اساس نتایج این بررسی اختلاف معنی دار در زمان بیهوشی و ریکاوری در ماهیان مواجهه شده با غلظت های مختلف عصاره نعناع مشاهده گردید (05/0 p ?). زمان رسیدن به بیهوشی در ماهیان مواجهه شده با تیمار عصاره میخک به طور معنی داری کم تر از تیمارهای مواجهه شده با عصاره نعناع ثبت گردید(05/0 p ?). در این بررسی اختلاف معنی داری در مراحل مختلف بیهوشی در غلظت های مختلف میخک مشاهده نگردید (05/0 p ?). بر اساس نتایج بافت شناسی در این بررسی هیچ عارضه بافتی در کلیه، کبد و آبشش ماهیان مورد بیهوشی در غلظت های مختلف عصاره میخک و نعناع مشاهده نگردید. در مواجهه طولانی مدت (20 دقیقه) با غلظت 150 میلی گرم در لیتر عصاره میخک و 750 میلی گرم در لیتر عصاره روغنی نعناع ادم و جدا شدگی اپیتلیوم لاملاهای ثانویه ثبت گردید، اما در بافت های کلیه و کبد این ماهیان هیچ عارضه ای مشاهده نگردید. بر اساس نتایج این بررسی غلظت 50 میلی گرم در لیتر عصاره میخک دارای استانداردهای لازم برای بیهوشی تاسماهی ایرانی جوان پیشنهاد می شود و در عین حال افزایش این غلظت تا 150 میلی گرم در لیتر نیز در این ماهی قابل قبول بوده و فاقد عوارض بافتی اعلام می گردد. همچنین غلظت های 500 و 750 میلی گرم در لیتر عصاره روغنی نعناع در تاسماهیان ایرانی جوان به عنوان بیهوش کننده پیشنهاد می-گردد.

دی ال متیونین (دی ال 2 آمینو 4 متیلو بوتریک اسید) یک اسید آمینه ضروری است که در بدن موجود ساخته نمی شود و باید از طریق جیره وارد بدن شود. در تحقیق حاضر، تاثیر سطوح متفاوت دی ال متیونین جیره بر شاخص های رشد و پارامترهای خونی ‏ماهی کپورمعمولی(‏cyprinus carpio‏) مورد بررسی قرار گرفت. ماهیان با میانگین وزنی 10گرم به 3 تیمار با سطوح متفاوت دی ال متیونین جیره (0، 46/0 و 85/0 درصد) با سه تکرار با ‏تراکم20 ماهی در هر اکواریوم تقسیم شدند. پس از 8 هفته غذادهی شاخص های رشد و غذاگیری از قبیل ضریب ‏افزایش وزن بدن (bwi)، ضریب رشد ویژه (sgr)، شاخص وضعیت (cf)، ضریب تبدیل غذایی (fcr) و ضریب کارایی غذا (fe) محاسبه گردید. سپس فاکتورهای خونی از قبیل هموگلوبین (hb)، هماتوکریت (ht)، متوسط حجم گلبول قرمز (mcv)، متوسط هموگلوبین سلولی (mch)، متوسط غلظت هموگلوبین سلولی (mchc)، تعداد گلبول قرمز (rbc) و تعداد گلبول سفید (wbc) اندازه گیری شد. نتایج از نظر معنی داری با ‏روش ‏one-way anova‏ در نرم افزار ‏spss 16‎‏ مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. بهترین نتایج از نظر مقایسه افزایش وزن، ضریب تبدیل غذایی، ضریب رشد ویژه و ضریب کارایی غذا متعلق به تیمار 3 (85/0% ‏دی ال متیونین) بود و بیش ترین میزان در تیمار 3 (85/0% ‏دی ال متیونین) بود و دارای اختلاف معنی داری نسبت به سایر تیمارها بود (05/0p<) و کم ترین مقدار ضریب تبدیل غذایی بود و دارای اختلاف معنی داری در بین تیمارها بود (05/0p<). از لحاظ فاکتور های خونی بهترین نتایج متعلق به تیمار 3 (85/0% ‏دی ال متیونین) بود. از لحاظ هموگلوبین، هماتوکریت، متوسط حجم گلبول قرمز، متوسط هموگلوبین سلولی و متوسط غلظت هموگلوبین سلولی بیش ترین میزان در تیمار 3 (85/0% ‏دی ال متیونین) بود و دارای اختلاف معنی داری با سایر تیمارها بود (05/0p<) و از لحاظ گلبول سفید بیش ترین مقدار مربوط به تیمار 3 (85/0% ‏دی ال متیونین) بود ولی اختلاف معنی داری وجود نداشت (05/0p>) و بیشترین مقدار تعداد گلبول قرمز در گروه شاهد وجود داشت و دارای اختلاف معنی داری در بین تیمارها بود (05/0p<). این ‏تحقیق نشان داد افزودن دی ال متیونین سبب کاهش هدر رفت غذا و در نتیجه سبب افزایش نرخ رشد و افزایش فاکتور خونی بجز تعداد گلبول قرمز در ‏ماهیان کپور معمولی گردید.‏

چکیده هدف از این تحقیق بررسی اثرات کیتوزان بر عملکرد رشد، برخی شاخص های خون شناسی، بازماندگی و مقاومت در برابر تنش شوری و حرارتی بچه ماهیان کپور معمولی بود. ماهیان (033/0±22/1گرم) به چهار گروه تقسیم شدند که با جیره های حاوی سطوح مختلف کیتوزان؛ 0 (شاهد)، 5/0، 1 و 2 درصد به مدت 54 روز تغذیه شدند. نتایج نشان داد که در ماهیان تغذیه شده با جیره های حاوی کیتوزان، وزن نهایی و افزایش وزن افزایش معنی داری داشت (05/0>p). علاوه براین، ضریب تبدیل غذا و mch ماهیان تیمار شده با کیتوزان در مقایسه با گروه شاهد به طور معنی داری کاهش داشت (05/0>p). از سوی دیگر، ضریب چاقی در ماهیان تغذیه شده با 5/0 درصد کیتوزان افزایش معنی داری داشت (05/0>p). بااین حال، نرخ رشد ویژه، بازماندگی و mcv بین تیمارهای مختلف و گروه شاهد اختلاف معنی داری نداشت (05/0<p). در تعداد گلبول های سفید در تیمار 1 درصد و میزان هماتوکریت در تیمارهای 1 و 5/0 درصد کاهش معنی داری وجود داشت(05/0>p). همچنین، تعداد گلبول های قرمز و mchc به ترتیب در تیمارهای 2 و 5/0 درصد افزایش معنی داری داشت (05/0>p). نتایج مطالعه حاضر نشان می دهد که کیتوزان جیره به طور مثبت بر عملکرد رشد و پارامترهای خون شناسی بچه ماهیان کپور معمولی اثر دارد.