انقلاب اسلامی که از آغازین نقطه عزیمت خود نوید بخش دل های مومنین و مستضفعین برای برپایی حاکمیت عدالت بود قبل و بویژه بعد از پیروزی خود به سرعت توانست به الگو و سرمشق نهضت ها و جنبش های سیاسی ملت های مسلمان در مبارزه با طاغوت ها تبدیل شود. از این منظر، انقلاب اسلامی توانست موج بیداری و اسلام خواهی و آزادیخواهی را به گروه های معارض در کشورهای اسلامی ترزیق و از جهت کار تشکیلاتی نیز سرمشق آنان قرار گیرد. در کشور عراق نیز به دلیل تشابه بسیارِ شرایط آن با ایران از جهت حکومت ظالمانه و دیکتاتور و اکثریت شیعه و رهبری مرجعیت فقهی در جوامع شیعی و به دلیل مرزهای طولانی عراق با ایران و روابط دیرینه مردم دو کشور، تأثیر و نفوذ انقلاب اسلامی و موج آزادی خواهی و اسلام خواهی ناشی از آن دوچندان بود. در چنین شرایطی احزاب و جریانات سیاسی عراق دو نسبت طرفداری جدی و ضدیت شدید با انقلاب اسلامی پیدا کردند. پس از سقوط صدام با توجه به شکست و انحلال حزب بعث به عنوان بزرگ ترین دشمن جمهوری اسلامی و با حاکمیت اکثریت شیعی که نسبت نزدیکی با انقلاب اسلامی دارند، بررسی و مطالعه نسبت قرب و بعد احزاب و جریانات حاضر در جامعه عراق با انقلاب اسلامی به عنوان بزرگ ترین و مهم ترین همسایه ایران ضرورتی مضاعف می یابد. بدیهی است این ضرورت در وضعیتی که جامعه عراق، شاهد نیروهای نوظهوری چون داعش بوده و اشغالگران به بهانه مبارزه با تروریسم، قصد حضور نظامی مجدد در عراق را دارند تشدید می شود. نهایتا در طی این پژوهش با آشکار گردیدن پایگاه و سرمایه اجتماعی انقلاب اسلامی در عراق از طرفی و تنویر نقاط چالش زا در عراق به مهندسی نیروهای سیاسی اجتماعی جامعه عراقی دست یافته و از همین منظر اهداف و راهبردهای جمهوری اسلامی در عراق کنونی تبیین می گردد