هویت و ایجاد هویت در شهرها از طریق نمادهای طبیعی و انسان ساخت، از مباحث مهمی است که در برنامه ریزی شهری و شهرسازی مطرح می گردد. هویت شهری وجه تمایز یک شهر از شهر دیگر بوده و موجب حس تعلق مکانی شهروندان و مشارکت آن ها در توسعه شهر می شود. بررسی سیر تکاملی این مفهوم در معماری ایران، به عنوان یکی از کلیدهای اصلی راه گشای معماری امروز ما می باشد؛ چرا که هویت بشری مستلزم هویت مکان است و مکان بدون در اختیار نهادن امکانات غنی در تعیین هویت انسان ها، نمی تواند کارکردی هویت پرداز ایفا نماید. یکی از عناصر هویت ساز در شهرها «نشانه های» شهری یا «نمادها» هستند؛ می توان نمادها را به عنوان ویترین یک شهر تشبیه نمود، زیرا می توانند بیانگر تاریخ، آداب و سنن، شرایط فرهنگی و اجتماعی شهر باشند.