رازهایی در هستی وجود دارد که تا زمانی که در بند مفاهیم فلسفی و دلایل منطقی هستیم نمی توانیم به سر و حقیقت نهفته در آن پی ببریم و تنها با حقیقت هنری است که آن راز نقاب برمی اندازد. هرگاه به یاری نشانه های زبانی و مفهوم سازی های فلسفی و علمی نتوانیم واقعیت، رویداد یا تجربه ای انسانی را بیان کنیم و به دیگری منتقل کنیم به هنر پناه می بریم، چرا که هنر مسیری را می گشاید که با پای چوبین خردورزی و منطق استدلالی نمی توان از آن گذشت. هنر از رازهایی باخبر است که فلسفه در بالاترین لحظه های تاریخی اش فقط توانسته به وجود آنها اعتراف کند؛ و این مسندی است که «فیلسوف بدبین»، آرتور شوپنهاور، هنر را بر آن می نشاند.