کاندیدیازیس به عنوان شایع ترین عفونت قارچی فرصت طلب در انسان شناخته می شود که عامل آن گونه های مختلف کاندیدا از قارچهای مخمری فلور نرمال در پوست، دهان، واژن و دستگاه گوارش هستند. کاندیدا یک عامل عفونی فرصت طلب است و به خصوص در افراد دارای ضعف سیستم ایمنی قادر به ایجاد ضایعات منتشره تهدید کننده حیات است. گونه های کاندیدا مهم ترین عوامل عفونت های قارچی در انسان و حیوان هستند. در بین گونه های کاندیدا، کاندیدا آلبیکنس مهم ترین عامل ایجاد عفونت های کاندیدایی است. شیوع کاندیدا آلبیکنس دهانی در نوزادان 45 درصد، در کودکان سالم 45 تا 65 درصد، در بزرگسالان سالم 30 تا 45 درصد، در استفاده کنندگان از دندان مصنوعی 50 تا 65 درصد، مبتلایان به لوسمی حاد تحت درمان شیمی درمانی 90 درصد است. داروهای گروه آزول به ویژه فلوکونازول از جمله موثرترین داروهای مورد استفاده در درمان عفونت های ناشی از کاندیدا آلبیکنس بوده و هم چنین رایج ترین و پرمصرف ترین عامل ضد قارچی شناخته شده می باشند. فلوکونازول به علت دارا بودن خاصیت درمانی بالا به طور معمول جهت درمان عفونت های ناشی از کاندیدا استفاده می شود. تجویز طولانی مدت داروهای متداول در قارچ ها سبب ایجاد مقاومت دارویی می شود. بنابراین آگاهی از الگوی مقاومت دارویی در برابر داروهای متداول ضد کاندیدایی برای درمان صحیح موارد عود کننده ضرورت دارد. در این مطالعه تعیین میزان فراوانی کاندیدای مسبب کاندیدیازیس و همچنین بررسی میزان حساسیت نسبت به داروهای رایج، نظیر فلوکونازول، کتوکونازول، کلوتریمازول، ایتراکونازول ، نیستاتین و آمفوتریسین b انجام شد. این مطالعه بر روی 66 ایزوله کاندیدا جدا شده از افراد دارای دست دندان انجام شد. شناسایی گونه ها بر اساس آزمایش های جرم bsa، کروم آگار و کلامیدوسپور صورت گرفت. از روش دیسک دیفیوژن جهت تعیین حساسیت دارویی استفاده شد. نتایج به دست آمده با استفاده از نرم افزار spss و آزمون آماری مجذور کای تجزیه و تحلیل شدند شامل کاندیدا گلابراتا (30/30درصد)، کاندیدا آلبیکنس (57/57درصد)، کاندیدا تروپیکالیس (06/6درصد) و کاندیدا پاراپسیلوزیس (07/6درصد) بودند.96/96 درصد کل نمونه ها به داروی کلوتریمازول، 42/92 درصد به داروی فلوکونازول، 39/89 درصد به داروی آمفوتریسین b و 48/98 درصد به داروی نیستاتین حساس بودند. داروهای کلوتریمازول ، فلوکونازول، نیستاتین و آمفوتریسین b نسبت به داروهای دیگر اثر بهتری را بر روی گونه های کاندیدا داشتند و در مجموع گونه های غیر آلبیکنس در مقایسه با آلبیکنس در برابر داروهای فوق از حساسیت بیشتری برخوردار بودند.